تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۱۷۶

 

 

إِنَّ وَلِـِّۧیَ ٱللَّهُ ٱلَّذِی نَزَّلَ ٱلۡکِتَٰبَۖ وَهُوَ یَتَوَلَّى ٱلصَّـٰلِحِینَ ۱۹۶
مرا دوست و یاور به حقیقت خدایى است که این کتاب (قرآن) را فرستاده و اوست که نیکوکاران را دوستى و سرپرستى مى کند

وَٱلَّذِینَ تَدۡعُونَ مِن دُونِهِۦ لَا یَسۡتَطِیعُونَ نَصۡرَکُمۡ وَلَآ أَنفُسَهُمۡ یَنصُرُونَ ۱۹۷
و آنهایى را که شما خدا مى خوانید جز خداى یکتا هیچ یک قدرت بر یارى شما بلکه بر یارى خود ندارند

وَإِن تَدۡعُوهُمۡ إِلَى ٱلۡهُدَىٰ لَا یَسۡمَعُواْۖ وَتَرَىٰهُمۡ یَنظُرُونَ إِلَیۡکَ وَهُمۡ لَا یُبۡصِرُونَ ۱۹۸
و اگر آن‌ها را به راه هدایت خوانید نخواهند شنید (یعنى بتان، چون گوش و بت پرستان، چون هوش ندارند دعوت اسلام را نپذیرند و اى رسول ما یا اى اهل عقل و بینش) تو مى بینى که آن‌ها (بتان یا بت پرستان) در تو مى نگرند ولى نمى بینند

خُذِ ٱلۡعَفۡوَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡعُرۡفِ وَأَعۡرِضۡ عَنِ ٱلۡجَٰهِلِینَ ۱۹۹
طریقۀ عفو و بخشش پیش گیر و امت را به نیکوکارى امر کن و از مردم نادان روى بگردان

وَإِمَّا یَنزَغَنَّکَ مِنَ ٱلشَّیۡطَٰنِ نَزۡغٞ فَٱسۡتَعِذۡ بِٱللَّهِۚ إِنَّهُۥ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ۲۰۰
و چنانچه بخواهد از طرف شیطان (انس و جن) در تو وسوسه و جنبشى پدید آید به خدا پناه بر که او به حقیقت شنوا و داناست

إِنَّ ٱلَّذِینَ ٱتَّقَوۡاْ إِذَا مَسَّهُمۡ طَـٰٓئِفٞ مِّنَ ٱلشَّیۡطَٰنِ تَذَکَّرُواْ فَإِذَا هُم مُّبۡصِرُونَ ۲۰۱
چون اهل تقوا را از شیطان وسوسه و خیالى به دل فرا رسد همان دم خدا را به یاد آرند و همان لحظه بصیرت و بینایى پیدا کنند

وَإِخۡوَٰنُهُمۡ یَمُدُّونَهُمۡ فِی ٱلۡغَیِّ ثُمَّ لَا یُقۡصِرُونَ ۲۰۲
و مشرکان را برادرانشان (یعنى شیاطین انس و جن) به راه ضلالت و گمراهى مى کشند و هیچ کوتاهى نمى کنند

وَإِذَا لَمۡ تَأۡتِهِم بِـَٔایَةٖ قَالُواْ لَوۡلَا ٱجۡتَبَیۡتَهَاۚ قُلۡ إِنَّمَآ أَتَّبِعُ مَا یُوحَىٰٓ إِلَیَّ مِن رَّبِّیۚ هَٰذَا بَصَآئِرُ مِن رَّبِّکُمۡ وَهُدٗى وَرَحۡمَةٞ لِّقَوۡمٖ یُؤۡمِنُونَ ۲۰۳
و هر زمان که تو آیتى بر آن‌ها نیاورى بر تو اعتراض کنند که چرا آیتى فراهم نساختى؟ بگو: من تنها پیروى از آنچه از خدایم به من وحى رسد خواهم کرد، این آیات قرآن است مایۀ بصیرت هایى از جانب پروردگار شما و هدایت و رحمتى براى گروهى که ایمان آورند

وَإِذَا قُرِئَ ٱلۡقُرۡءَانُ فَٱسۡتَمِعُواْ لَهُۥ وَأَنصِتُواْ لَعَلَّکُمۡ تُرۡحَمُونَ ۲۰۴
و، چون قرآن قرائت شود همه گوش بدان فرا دهید و سکوت کنید، باشد که مورد لطف و رحمت حق شوید

وَٱذۡکُر رَّبَّکَ فِی نَفۡسِکَ تَضَرُّعٗا وَخِیفَةٗ وَدُونَ ٱلۡجَهۡرِ مِنَ ٱلۡقَوۡلِ بِٱلۡغُدُوِّ وَٱلۡأٓصَالِ وَلَا تَکُن مِّنَ ٱلۡغَٰفِلِینَ ۲۰۵
خداى خود را با تضرّع و پنهانى و بى آنکه آواز برکشى در صبح و شام یاد کن و از غافلان مباش

إِنَّ ٱلَّذِینَ عِندَ رَبِّکَ لَا یَسۡتَکۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِهِۦ وَیُسَبِّحُونَهُۥ وَلَهُۥ یَسۡجُدُونَۤ ۲۰۶
آنان (یعنى ارواح و فرشتگانى) که در حضور پروردگار تواند هیچ گاه از بندگى او سرکشى نکنند و پیوسته به تسبیح و تنزیه ذات احدیت و به سجدۀ او مشغولند