خواهرانی که حاشیه را هم خانوادگی دنبال می‌کنند؛ چرا منصوریان‌ها همیشه شاکی هستند؟

آنچه در ماه‌های اخیر پیرامون خانواده منصوریان و فدراسیون ووشو رخ داده، بیش از آنکه یک اختلاف فنی یا مدیریتی ساده باشد به روایتی تکراری از حاشیه در ورزش بانوان ایران تبدیل شده است. روایتی که هر بار بازیگرانش عوض نمی‌شوند، فقط فصل جدیدی به آن اضافه می‌شود. استعفای الهه منصوریان از هدایت تیم ملی ساندا آن هم بدون اعلام دلیل رسمی، نقطه شروع موجی بود که هنوز هم فروکش نکرده است.

الهه منصوریان در دوران سرمربیگری‌اش کارنامه قابل دفاعی داشت و کمتر کسی می‌تواند منکر تلاش‌ها و نتایج او شود. همین موضوع باعث شد استعفای بی‌سروصدا و جدایی ناگهانی‌اش از فدراسیون، بیش از آنکه پایان یک همکاری باشد به آغاز سوالات بی‌پاسخ تبدیل شود. سوالاتی که پاسخ داده نشدند و طبیعتاً جای خود را به گمانه‌زنی، تحلیل‌های غیررسمی و حاشیه‌سازی دادند.

با انتخاب مریم هاشمی به عنوان سرمربی جدید، فضا نه‌تنها آرام نشد بلکه وارد فاز تازه‌ای شد. استوری‌های معنادار شهربانو و سهیلا منصوریان در فضای مجازی، واکنش تند فدراسیون و تشکیل کمیته انضباطی و در نهایت محرومیت دو خواهر، نشان داد که این اختلاف دیگر صرفاً در حد دلخوری‌های درون‌خانوادگی یا ورزشی نیست. اینجا پای حیثیت، مدیریت و قدرت رسانه‌ای هم وسط آمده بود.

اما شاید نقطه اوج ماجرا جایی بود که شهربانو منصوریان تصمیم گرفت سکوت را کنار بگذارد و شمشیر را از رو ببندد! استوری پشت استوری، کنایه پشت کنایه و مخاطب قرار دادن مستقیم و غیرمستقیم رئیس فدراسیون. این در حالی است که سابقه برخورد‌های تند او در فضای مجازی، از جمله استفاده از ادبیات نامناسب علیه یک صفحه ورزشی، باعث شده بخشی از افکار عمومی چندان غافلگیر نشوند و این رفتار‌ها را ادامه همان مسیر بدانند.

در این میان تقسیم نانوشته نقش‌ها در خانواده منصوریان هم جالب توجه است! الهه استعفا می‌دهد، شهربانو می‌جنگد و سهیلا فعلاً ترجیح می‌دهد سکوت کند؛ سکوتی که احتمالاً با نگاه به آینده و شانس حضور موفق در بازی‌های آسیایی انتخاب شده است. شاید این سکوت، هوشمندانه‌ترین تصمیم در میان تمام این هیاهو‌ها باشد. تصمیمی که نشان می‌دهد گاهی مدال‌ها در آرامش به دست می‌آیند، نه در استوری‌های پرتنش!

واقعیت این است که خواهران منصوریان سرمایه‌های ورزش ایران هستند، اما سوالی که بی‌پاسخ مانده این نیست که چه کسی در این دعوا حق دارد، بلکه این است که تا چه زمانی قرار است حاشیه بر متن غلبه کند؟ چرا منصوریان‌ها همیشه شاکی هستند؟ ورزش قهرمانی بیش از هر چیز به ثبات، گفت‌و‌گو و مدیریت بحران نیاز دارد. چیزی که حداقل بین خواهران منصوریان کمتر دیده شده است.

داستان حواشی خواهران منصوریان در سال‌های اخیر به یک یا دو مورد خلاصه نمی‌شود، اما ووشوی بانوان ایران به اندازه کافی افتخار دارد و دیگر نیازی به مثنوی هفتادمنِ حاشیه ندارد. امیدواریم این بار واقعاً آخرین فصل حواشی منصوریان‌ها باشد.

انتهای پیام/