روایت اسیر فلسطینی از وضعیت زندان‌های رژیم صهیونیستی؛ میدان جنگ خاموش علیه غزه

اسیران فلسطینی آزادشده از زندان‌های رژیم صهیونیستی می‌گویند که این مراکز در جریان جنگ علیه غزه، به جبهه دیگری تبدیل شده‌اند.

به گزارش گاردین، یک نویسنده مشهور فلسطینی که ماه گذشته پس از بیش از ۳۲ سال اسارت در زندان‌های رژیم صهیونیستی آزاد شد، گفته است که استفاده از شکنجه در ۲ سال آخر اسارتش به طرز چشمگیری افزایش یافته است، زیرا رژیم صهیونیستی با زندان‌های خود به‌عنوان جبهه دیگری در جنگ غزه رفتار کرده است.

ناصر ابو سرور که خاطرات زندانش به ۷ زبان ترجمه شده است و انتظار می‌رود این ماه برنده یک جایزه ادبی بزرگ بین‌المللی شود، در میان بیش از ۱۵۰ فلسطینی بود که به حبس ابد محکوم شده بودند و به‌عنوان بخشی از آتش‌بس غزه آزاد و سپس بلافاصله به مصر تبعید شدند، جایی که بیشتر آن‌ها در بلاتکلیفی به سر می‌برند.

ابو سرور، ۵۶ ساله، از افزایش شدید استفاده از ضرب‌وشتم و محرومیت از غذا و گرما پس از شروع جنگ غزه در اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) خبر داد.

وی گفت: لباس زندانبانان و آرم روی آن تغییر کرد و آن‌ها طوری رفتار کردند که انگار در جنگ هستند و این جبهه دیگری است؛ آن‌ها شروع به ضرب‌وشتم، شکنجه و کشتن اسیران کردند، به نحوی که گویا در میدان جنگ هستند.

یک کمیسیون سازمان ملل، ۷۵ مورد جان باختن فلسطینی‌ها در بازداشت رژیم صهیونیستی را بین ۷ اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) و ۳۱ آگوست ۲۰۲۵ (۹ شهریور ۱۴۰۴) فهرست کرد.

سازمان زندان‌های رژیم صهیونیستی بار‌ها استفاده از شکنجه در زندان‌های خود را انکار کرده است.

ناصر ابو سرور که اکنون در مصر به سر می‌برد، همچنین گفت که شوک سرگیجه‌آوری را از انتقال مستقیم از شرایط حبس در زندان‌های رژیم صهیونیستی به یک هتل در قاهره تجربه کرده است.

ابو سرور در جوانی در انتفاضه اول قیام فلسطینی‌ها بین سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۳، شرکت داشت؛ وی در این انتفاضه دستگیر و در سال ۱۹۹۳ به حبس ابد بدون امکان آزادی مشروط محکوم شد.

وی در طول دهه‌هایی که با دوره‌های طولانی حبس انفرادی مشخص می‌شد، مدرک کارشناسی و سپس مدرک کارشناسی ارشد علوم سیاسی گرفت و شروع به انتشار شعر و نوشته‌های دیگری کرد که به‌صورت مخفیانه از زندان خارج می‌شدند.

خاطرات زندان ابو سرور با نام «داستان یک دیوار: تاملاتی در باب امید و آزادی»، بیشتر در مکالمات تلفنی با یکی از بستگانش در طول بیش از ۲ سال دیکته شده است؛ این کتاب از عربی برای انتشار به ۷ زبان ترجمه شده و یکی از نامزد‌های نهایی جایزه ادبیات عرب است که هر ساله توسط موسسه جهان عرب در پاریس اهدا می‌شود.

درخواست‌های آزادی وی در طول دهه‌ها بی‌پاسخ ماند، بنابراین وقتی مقام‌های صهیونیستی با فهرستی از اسامی اسیرانی که باید آزاد شوند، در ۱۰ اکتبر (۱۸ مهر) وارد زندان شدند، ابوسرور توجهی به موضوع نداشت.

وی گفت: آن‌ها شماره سلول‌ها را صدا می‌زدند و من روی تختم در اتاق شماره ۶ نشسته بودم و احساس می‌کردم که بخشی از فهرست نیستم؛ در تمام این سال‌ها، مواقع زیادی بود که باید بخشی از آن می‌بودم، اما کل ماجرا آنقدر بزرگ و دردناک بود که نمی‌خواستم با آن‌ها تعامل کنم؛ این یک مکانیسم دفاعی بود؛ می‌گفتم که هیچ ربطی به من ندارد، اما سپس آن‌ها به سلول من آمدند و گفتند: خودت را آماده کن؛ بالاخره لطف خدا شامل حالم شد؛ دوستانم مرا در آغوش می‌گرفتند و می‌بوسیدند و من در ناباوری بودم.

ابو سرور گفت: پس از شروع جنگ غزه، رفتار با اسیران فلسطینی که مدت طولانی در زندان‌های اسرائیل بودند، به‌طور قابل توجهی بدتر شد؛ هر جایی که دوربین وجود نداشت، مکانی برای وحشیگری بود؛ آن‌ها دست‌های ما را از پشت می‌بستند و ما را روی زمین می‌انداختند و سپس با پاهایشان شروع به لگد زدن به ما می‌کردند.

ایتامار بن گویر، وزیر امنیت داخلی کابینه بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، با افتخار گفته است که زندان‌های این رژیم تحت کنترل او دیگر «اردوگاه‌های تعطیلات» نیستند؛ ابو سرور گفت که تمام وسایل خواندن و نوشتن تحت این رژیم از بین رفته است.

ابو سرور گفت: در زندان فقط زندگی بیولوژیکی وجود داشت؛ هر کسی سعی می‌کرد به روش خود زنده بماند و ما همیشه گرسنه بودیم؛ جیره غذایی روزانه در سطح بقای صرف حفظ می‌شد و من ۱۲ کیلوگرم وزن کم کردم.

این آزاده فلسطینی گفت که در ۲۴ ساعت قبل از اینکه اسیرانی که قرار بود تحت آتش‌بس آزاد شوند، مورد ضرب‌وشتم شدید قرار گرفتند و در سفر ۴۸ ساعته پس از آن، به آن‌ها اجازه داده نشد پرده‌های اتوبوس‌هایی را که از اراضی اشغالی عبور می‌کردند و سپس در امتداد لبه جنوبی غزه به سمت گذرگاه رفح با مصر می‌رفتند، باز کنند.

وی گفت: فقط پس از ورود به مصر بود که برای نخستین بار آسمان را خارج از محدوده زندان دیدم.

این آزاده فلسطینی اظهار کرد: من پس از ورود به مصر از دیدن ۴ خواهر و یک برادرم برای نخستین بار پس از چند دهه شوکه بودم؛ این دلیل دیگری برای استرس من بود؛ ما حدود ۳۳ سال از هم جدا بوده‌ایم؛ به نظر ظالمانه می‌آمد، زیرا مدت‌ها از این امر محروم شده بودیم.

ابو سرور اکنون باید برای زندگی پس از آزادی از اسارت و در تبعید تصمیم بگیرد.

انتهای پیام/