ویزای کار موقت؛ هدیه دولت کانادا به کارفرمایان برای استثمار مهاجران

کارگران مهاجر در کانادا وضعیت موقت دریافت می‌کنند؛ یعنی «برای کار کردن به اینجا خوش آمدید، اما برای ماندن نه». 

کارگران موقت خارجی از طریق مجوز‌های بسته به یک کارفرمای واحد وابسته هستند، الزامی که از دهه ۱۹۶۰ توسط دولت فدرال کانادا وضع شده است. آنها نمی‌توانند به راحتی شغل خود را تغییر دهند و در صورت ترک کار یا اخراج از شغل، با اخراج از کشور مواجه می‌شوند. 

براساس گزارش‌ها، بیش از ۱۹۰ هزار کارگر مهاجر در سال ۲۰۲۴ در کانادا چنین مجوز‌هایی داشتند. 

دولت فدرال کانادا در سال ۲۰۲۴ طرحی را برای کاهش جمعیت ساکنان موقت این کشور با محدود کردن تعداد کارگران موقت خارجی اعلام کرد. دولت کانادا مدت زمان مجوز‌های این افراد را از ۲ سال به یک سال نصف کرد و استخدام مهاجران را در مناطق شهری با بیکاری بالا محدود کرد. 

این تغییرات سیاستی با هدف کاهش تعداد کارگران مهاجر و همچنین ادعای جلوگیری از سوءاستفاده کارفرمایان از سیستم کارگران موقت خارجی انجام شد. 

پایگاه مک‌لینز نوشت: اما این اقدام‌ها تا زمانی که سیستم مجوز بسته پابرجا باشد، مانع از سوءاستفاده کارفرمایان از کارگران مهاجر نخواهد شد. زمانی که کارگران مهاجر با مجوز‌های خاص کارفرما ناگهان شغل خود را از دست می‌دهند، پیامد‌های آن می‌تواند ویرانگر باشد. 

آنها ممکن است در طول مدت ویزای خود در کانادا بمانند، اما تا زمانی که کارفرمای دیگری با موقعیت شغلی جدید و مجوز دولتی برای استخدام کارگران خارجی پیدا نکنند، نمی‌توانند به‌طور قانونی کار کنند. این جست‌وجوی شغل می‌تواند زمان‌بر باشد، به‌ویژه برای کارگرانی که هیچ پیند خانوادگی در کانادا ندارند و به زبان‌های انگلیسی یا فرانسوی صحبت نمی‌کنند. 

حتی اگر ویزای یک کارگر قبل از پیدا کردن کار تمام نشود، آنها نمی‌توانند در این مدت به بیشتر خدمات اجتماعی دسترسی داشته باشند. از آنجایی که بسیاری از کارگران مهاجر، به‌ویژه پرستاران خانگی و کارگران فصلی مزرعه، در مسکنی که کارفرمایشان ارائه می‌دهد، زندگی می‌کنند، بیکاری به معنای بی‌خانمانی نیز هست.

• بیشتر بخوانید:
• نگرانی سازمان ملل از حبس بیش از حد بومیان در زندان‌های کانادا
• زنجیره استثمار در زندان‌های کانادا؛ سود هنگفت از کار اجباری زندانیان

در نتیجه، کارگران مهاجر بی‌سروصدا انواع سوءاستفاده‌ها (کلامی، جسمی، مالی، جنسی) را تحمل می‌کنند تا فقط شغل، مسکن و جایگاه خود را حفظ کنند. 

مارچلو دی چینتیو، فعال حامی حقوق مهاجران، گفت: من ده‌ها داستان دلخراش و ناراحت‌کننده از مهاجرانی شنیده‌ام که در این سیستم کار غیرآزاد به دام افتاده‌اند. یک پرستار به نام سارا به من گفت که چگونه شرایط وحشتناک کاری‌اش تقریبا او را مجبور کرد که خودکشی کند؛ سلست و گریسلدا از گواتمالا تعریف کردند که توسط سرپرست خود در یک مزرعه در بریتیش کلمبیا مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند. آنیل، یک کارگر کوبایی مزرعه، به من گفت که چگونه پزشکان مطمئن بودند که تومور‌های ریه‌های او از آفت‌کش‌هایی است که او در مزرعه‌ای که در آن کار می‌کرد، استفاده می‌کرده است. آنیل در شب کریسمس سال ۲۰۲۲ بر اثر سرطان درگذشت. ویزا‌های موقت، هر یک از این کارگران را مانند برخی از بردگی‌های امروزی به محل‌های کار ناامن خود گره زده است. 

بخشی از مشکل این است که برخی کانادایی‌ها احساس می‌کنند کارگران مهاجر نباید از همان حق انتخاب‌هایی که آنها به‌عنوان شهروند دارند، برخوردار باشند. آنها فکر می‌کنند که مهاجران باید صرفا از حضور در کانادا خوشحال باشند، از فرصت کسب حداقل دستمزد در خدمت به کشوری که می‌خواهد آنها «کار کنند، اما نمی‌خواهد آنها بمانند»، راضی باشند. 

کارشناسان می‌گویند که کانادا به این نوع افراد شغل می‌دهد، اما کرامت انسانی نمی‌دهد. 

انتهای پیام/