فرمول موفقیت جنابخان؛ از «خندوانه» تا «هزار و یک»
«جناب خان» پدیدهای که توانست با شوخطبعی، صمیمیت و هویت بومیاش دل میلیونها بیننده را به دست آورد. بعد از فراز و فرودهای بسیار، جنابخان بیش از هشت ماه است که به تلویزیون برگشته و حضورش حال و هوای جذابتری به برنامه «هزار و یک» شبکه نسیم داده است؛ برنامهای شبانه با اجرای محسن کیایی که از دیماه ۱۴۰۳ روی آنتن رفته و هر هفته از سهشنبه تا جمعه ساعت ۲۲:۳۰ پخش میشود.
«هزار و یک» با رویکردی کمدی و گفتوگو محور، میزبان مهمانانی متنوع است و اضافه شدن جنابخان با صداپیشگی محمد بحرانی، نهتنها به جذابیت برنامه افزوده، بلکه صمیمیت و شادابی بیشتری به فضای گفتگوها داده است؛ تاجاییکه حالا بسیاری از بینندگان، این شخصیت محبوب را یکی از نقاط قوت اصلی برنامه میدانند؛ برنامهای که در عرض کمتر از یک سال توانسته بیش از ۹ میلیون بازدید فقط در تلوبیون ثبت کند.
محبوبیت این شخصیت عروسکی این پرسش را در ذهن ایجاد میکند که راز محبوبیت این کاراکتر چیست و صداوسیما از این تجربه چه درسی میتواند بگیرد؟
ماجرای جنابخان از سال ۱۳۹۳ و مجموعه نمایشی «کوچه مروارید» آغاز شد. در ابتدا او یک عروسک ساده جنوبی بود؛ خونگرم، پرانرژی و عاشق موسیقی بندری. صداپیشگی این عروسک را محمد بحرانی بز عهده داشت؛ صداپیشهای که بسیاری علت محبوبیت جنابخان را طنز کلام و هنرمندی او در باورپذیر کردن این شخصیت میدانند.
اما جنابخان زمانی دل مخاطبان را ربود که رامبد جوان تصمیم گرفت این کاراکتر را در فصل دوم برنامه «خندوانه» وارد کند. همین انتخاب کافی بود تا جنابخان در مدت کوتاهی به ستاره بیرقیب برنامه و یکی از ماندگارترین شخصیتهای تلویزیون ایران تبدیل شود.
در خندوانه جنابخان فقط یک عروسک نبود؛ او شخصیت داشت، با گذشته، خاطره، عشق، شوخی و حتی غم. او از کودکیاش در آبادان میگفت، از عشقش به «احلام» حرف میزد، آوازهای بندری میخواند و با مهمانان برنامه شوخیهای صمیمانه میکرد.
این تعامل بیواسطه و صمیمی، فضای متفاوتی در تلویزیون ایجاد کرد؛ فضایی که با سبک رسمی رسانه ملی فاصله داشت. جنابخان توانست خط قرمزها را رعایت کند و در عین حال، زبان مردم را وارد قاب تلویزیون کند و در قالب طنز بسیاری از مسائل روز و دغدغهها را مطرح کند.
راز محبوبیت جناب خان
جنابخان در مدت کوتاهی توانست تبدیل به ستاره بیرقیب و یکی از ماندگارترین شخصیتهای تلویزیون ایران تبدیل شود. این موفقیت را میتوان در چند عامل خلاصه کرد.
هویت بومی و لهجه شیرین
او نماینده جنوب است و با اصطلاحات آبادانی، بخشی از فرهنگ محلی را وارد رسانه ملی کرده است.
صمیمیت و خودمانی بودن: جنابخان همانطور که هست، حرف میزند؛ نه رسمی، نه تصنعی. همین باعث شده مردم حس کنند با «دوستشان» گفتوگو میکنند.
طنز هوشمندانه و بدون مرز
شوخیهایش نه توهینآمیز است، نه کلیشهای و نه دم دستی و چیپ؛ بلکه از دل زندگی واقعی برمیآید و گاه چنان با ظرافت و نکتهسنجی همراه است که وارد گفتار روزمره مردم شده و در فضای مجازی دست به دست میشود و مهمتر اینکه توانسته مرزهای رایج تلویزیون رسمی ایران را کمی جابهجا کند.
آوازهای بندری و موسیقی شاد
اجرای ترانههای زیبا و شاد جنوبی و زنده کردن بخشی از فرهنگ موسیقیایی کشور، او را از سایر کاراکترهای تلویزیون متمایز کرده است.
تعامل متفاوت با مهمانان
جنابخان در گفتوگوها ساختارشکنی میکند و مرز میان مهمان و مجری را شکسته؛ موضوعی که در تلویزیون کمتر دیده میشود.
پیام مهم جنابخان برای صداوسیما
موفقیت جنابخان یک پیام مهم برای رسانه ملی دارد اینکه مخاطب امروز به دنبال شخصیتهایی زنده، صمیمی و واقعی است. از این رو تلویزیون برای بازطراحی جایگاهش باید به تیمهای خلاق اعتماد کند و اجازه دهد ایدههای نوآورانه رشد کنند. همچنین کاراکتر بسازد، نه فقط برنامه.
از سوی دیگر میتواند هویت بومی و فرهنگ مردمی را وارد قاب خود کند تا مردم خودشان را در آینه تلویزیون ببینند؛ اتفاقی که اخیرا با پویش «ایران جان» در حال اجراست هرچند کافی نخواهد بود و در نهایت اینکه رسانه ملی باید طنز را زنده و واقعی نگه دارد؛ مثل طنز سریالهایی که در ذهن مخاطب تا همیشه زنده میمانند از جمله «متهم گریخت»، «لیسانسهها»، «خانه به دوش» و…
این شبها حضور جناب خان در برنامه «هزار و یک» یادآوری میکند که صداوسیما اگر بخواهد دوباره محبوب شود، باید پیام جنابخان را جدی بگیرد.
در نهایت اینکه فرمول موفقیت جنابخان نه در بودجههای میلیاردی است، نه در دکورهای چشمگیر و پزرزق و برق؛ بلکه در شخصیتپردازی، صمیمیت، طنز و شناخت ذائقه واقعی مردم است و رسانه ملی با توجه به این فرمول میتواند جنابخان را تبدیل به یک نقطه عطف کند.
انتهای پیام/