شهر بشردوستانه؛ طرح ادعایی رژیم صهیونیستی برای ادامه استعمار علیه ساکنان غزه
تفاوتی ندارد که رژیم صهیونیستی تصمیم به ساخت شهرهای بهاصطلاح بشردوستانه بگیرد و یا سرزمینهای بیشتری را در غزه اشغال کند، نتیجه نهایی همچنان استعمار است.
جامعه بینالمللی آنقدر مشغول تلاش برای هدایت پویاییهای حقوق بشر جدید و نجات اهمیت دیپلماتیک آن است که به کوچکترین بقایای حقوق بشر توجهی نمیکند.
به گزارش میدلایست مانیتور، حقوق بشر دیگر حقوق نیست؛ رژیم صهیونیستی در مورد نقضها تصمیم میگیرد و جامعه بینالمللی تصمیم میگیرد که چگونه به بهترین شکل آبرو را حفظ کند، در حالی که فلسطینیها شکنجه، آواره، گرسنه و کشته میشوند.
فلسطینیها به الگوی بشردوستانه خدمت میکنند، نه الگوی بشردوستانهای که به فلسطینیها خدمت میکند؛ بنابراین وقتی ارتش رژیم صهیونیستی اشغال بیشتر سرزمینهای غزه را بهعنوان جایگزینی برای اردوگاههای کار اجباری برای فلسطینیها پیشنهاد میدهد، چه انتظاری میتوان داشت؟
به گفته یسرائیل کاتز، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی، ارتش این رژیم ۷۰ درصد از سرزمین غزه را اشغال کرده است؛ اگر رژیم صهیونیستی سرزمینهای بیشتری را در غزه اشغال کند و به فلسطینیها اجازه بازگشت به خانههایشان داده نشود، مفهوم اردوگاه کار اجباری که حتی از تصویر قبلی غزه به عنوان اردوگاه کار اجباری نیز باریکتر است، تحقق خواهد یافت.
چه طرحهای ادعایی «شهر بشردوستانه» پیش برده شوند، چه رژیم صهیونیستی تصمیم به اشغال و در نهایت استعمار بیشتر سرزمین غزه بگیرد و یا هر دو، جامعه بینالمللی در حال بررسی آوارگی اجباری مردم فلسطین در غزه است. این جامعه شاهد پیامدهای نهتنها اجازه دادن، بلکه مشروعیت بخشیدن به پاکسازی قومی فلسطینیان از فلسطین به وسیله صهیونیستها در سال ۱۹۴۸ است.
- بیشتر بخوانید:
- تداوم کشتار غیرنظامیان غزه؛ حمله پهپادی به زن و کودک فلسطینی در جستوجوی غذا
- سلاح گرسنگی در غزه؛ جامعه جهانی همدست رژیم صهیونیستی در غزه است
بهتازگی کمیسر اتحادیه اروپا برای برابری، آمادگی و مدیریت بحران، و وزیران خارجه ۳۰ کشور بیانیه مشترکی صادر کردند که روی کاغذ با اقدامهای رژیم صهیونیستی در غزه و گسترش شهرکسازی در کرانه باختری اشغالی مخالف است؛ در بخشی از این بیانیه در مورد غزه آمده است: آوارگی اجباری دائمی نقض قوانین بشردوستانه بینالمللی است. در مورد کرانه باختری اشغالی، ما بهشدت با هرگونه گامی در جهت تغییر ارضی یا جمعیتی در سرزمینهای اشغالی فلسطین مخالفیم.
با کنار گذاشتن لفاظیها، این کشورها واقعا چه کاری برای مخالفت با اقدامهای رژیم صهیونیستی انجام میدهند؟ هیچ چیز.
آوارگی اجباری دائمی مدتها قبل از نسلکشی در غزه یک تخلف بود، اما دیپلماتها در آن زمان یک الگوی بشردوستانه برای اتکا داشتند؛ برای جامعه بینالمللی، عادیسازی آوارگی اجباری فلسطینیها به وسیله رژیم صهیونیستی آسانتر بود، زمانی که میتوانست به آنروا برای تأمین حداقلها تکیه کند، همانطور که جامعه بینالمللی از همان ابتدا قصد داشت.
جامعه بینالمللی واقعا مخالف آوارگی اجباری یا تغییرات جمعیتی نیست؛ اگر چنین بود، فلسطینیها از سال ۱۹۴۸ پناهنده باقی نمیماندند.
آنچه جامعه بینالمللی نگران آن است، کاهش اهمیت آن است، که هر چه بیشتر از مخالفت با رژیم صهیونیستی و پاسخگو دانستن آن خودداری کند، بیشتر از بین میرود.
نظارهگری از حاشیه و حفظ معاملات تجاری، در حالی که بیانیهای صادر میکند که حتی از قطعنامههای غیر الزامآور سازمان ملل نیز بیمعنیتر است، از فلسطینیها محافظت نمیکند.
هر راهی را که رژیم صهیونیستی انتخاب کند، فلسطینیها همچنان در معرض دید کامل آواره خواهند شد و جامعه بینالمللی همچنان دستان خود را در مورد نابودی الگوی معیوب بشردوستانه به هم خواهد فشرد و از دست دادن اهمیت خود را سرزنش خواهد کرد.
انتهای پیام/