قوانین بینالمللی درباره تهدیدهای آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه ایران
رژیم صهیونیستی و آمریکا همواره طی ماهها و سالهای گذشته ایران را به تجاوز نظامی تهدید کردهاند. این تهدیدها همچنان ادامه دارد و این درحالی است که ایران تهدیدی برای دیگران ایجاد نکرده است و کارشناسان به این موضوع اذعان کردهاند.
تهدید یک کشور با زور براساس قوانین بینالمللی، بهویژه براساس ماده ۲ (۴) منشور سازمان ملل، ممنوع است.
این ماده تهدید یا استفاده از زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشوری را ممنوع میکند. درحالی که این ممنوعیت در درجه اول بر نیروی نظامی متمرکز است، بسیاری از محققان حقوقی معتقدند که ممکن است شامل اشکال دیگر اجبار، مانند حملههای شدید اقتصادی نیز باشد.
نکتههای کلیدی درمورد تهدید به زور تحت قوانین بینالمللی
ممنوعیت تهدید نظامی
ماده ۲ (۴) منشور سازمان ملل به صراحت تهدید یا استفاده از زور در روابط بینالملل را ممنوع میکند. تهدید کاری است که رژیم صهیونیستی همواره طی سالهای گذشته علیه ایران انجام داده است.
دامنه ممنوعیت تهدید
این ممنوعیت درمورد اقدامهایی اعمال میشود که تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی یک کشور را تهدید میکند.
نمونههایی از تهدید
تهدیدها میتواند شامل اظهارات مستقیم، تقویت نظامی یا حتی اقدامهای غیرمستقیم باشد که انتظار معقولی از زور ایجاد میکند.
استثناءها
دفاع از خود یک استثنای شناخته شده برای این ممنوعیت است که به یک کشور اجازه میدهد در پاسخ به یک حمله مسلحانه از زور استفاده کند. بنابراین، استفاده ایران از نیروی نظامی برای پاسخ به تجاوز رژیم صهیونیستی براساس قوانین بینالملل مجاز بوده است.
تجاوز
مفهوم تجاوز، که شامل آغاز جنگ یا ایجاد وضعیتی است که احتمال جنگ در آن وجود دارد، نیز نقض قوانین بینالمللی است. اقدام نظامی رژیم صهیونیستی علیه ایران براساس قوانین بینالمللی مصداق بارز تجاوز است.
اجبار
حقوق بینالملل همچنین به اشکال مختلف اجبار، از جمله فشار اقتصادی و سیاسی، با هدف وادار کردن یک کشور به اقدام خلاف میلش میپردازد. نمونه این موضوع، تحریمهای اعمالشده علیه ایران صرفا به دلیل پیشبرد برنامه صلحآمیز هستهای خود است؛ این درحالی است که گزارشهای اطلاعاتی برخی کشورهای غربی نشان میدهد که ایران برخلاف ادعاها به دنبال ساخت تسلیحات هستهای نبوده است.
به عبارت سادهتر، یک طرف (مانند رژیم صهیونیستی) نمیتواند یک کشور (مانند ایران) را با نیروی نظامی یا سایر اشکال اجبار که میتواند استقلال یا تمامیت ارضی آن را تضعیف کند، تهدید کند.
این یک اصل اساسی حقوق بینالملل با هدف حفظ صلح و امنیت است.
انتهای پیام/