مراسم باشکوه تشییع پیکر پاک شهدای حمله تروریستی؛ نماد همبستگی ملت ایران

امروز تهران در مراسم تشییع پیکر شهدای جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی شاهد موجی از عشق و ایستادگی بود؛ مردمی از هر قشر و سنی، از پیران خمیده‌قامت تا کودکان معصوم در آغوش مادرانشان، همگی گرد هم آمدند تا یک‌بار دیگر وفاداری خود را به آرمان‌های شهیدان و مقاومت در برابر ظلم نشان دهند. 

ساعاتی پیش از آغاز مراسم تشییع پیکر مطهر شهدا، خیابان‌های منتهی به میدان انقلاب به رودی خروشان از انسان‌های غیور تبدیل شده بود. ایستگاه‌های مترو مملو از جمعیتی بود که یک‌صدا فریاد «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» سر می‌دادند؛ فریادی که نه از روی هیجان، بلکه از عمق جان‌هایی برمی‌خاست که ظلم را برنمی‌تابند. 

در میان انبوه جمعیت، تصویر پیرمردی که پرچم ایران را بر دوش گرفته بود، در کنار نوجوانی که عکس شهیدان را بالا نگه داشته بود، خود گویای تمام ناگفته‌ها بود.

مادرانی که کودکان خردسال خود را در آغوش گرفته بودند، گویی می‌خواستند درس عشق به وطن را از همان نخستین سال‌های زندگی در جانشان بنشانند. 

تابوت‌های کوچک، در کنار درد‌های بزرگ

تابوت‌های کودکان شهید، که با دست‌های کوچکشان روزی رویا‌های بزرگ می‌بافتند، قلب هر بیننده‌ای را به درد آورد. این تصاویر، خاطره جنایت رژیم صهیونیستی را یک‌بار دیگر در اذهان زنده کرد و برخاستن فریاد «انتقام می‌گیریم» از حاضران، نشان داد که خون این شهیدان بی‌پاسخ نخواهد ماند. 

در میان پوستر‌ها و پرچم‌ها، شعارهایی، چون «جانم فدای رهبر»، «تا آخر ایستاده‌ایم» و «شهیدان راه وطن، خونشان پاینده باد» به‌وفور دیده می‌شد. گویی هر کدام از این نوشته‌ها، برگ‌هایی از کتاب عهد ملت ایران با شهدا بود؛ عهدی که بار‌ها و بار‌ها در تاریخ این سرزمین تجدید شده است. 

 یکی از حاضران در گفت‌و‌گو با خبرنگار میزان گفت: آمدیم تا بگوییم ملت ایران تا آخرین قطره خونش ایستاده است. اینجا خانه ما است و به هیچ قدرت بیگانه‌ای اجازه نخواهیم داد به حریم‌ما تجاوز کند. 

شرکت‌کننده دیگری با اشاره به حضور پرشور مردم در گفت‌و‌گو با میزان تأکید کرد: امروز فقط یک تشییع جنازه نبود؛ یک پیام بود به تمام دنیا که ایران هرگز در برابر ترور و تروریست‌پروری سر خم نمی‌کند. 

در میان هیاهوی جمعیت، سکوت پیرزنی که بر سر تابوت شهید گل می‌ریخت، گویاتر از هر شعار بود. یا کودکی که به جای اسباب‌بازی، پرچمی سه‌رنگ در دست داشت و بی‌آنکه معنای شهادت را به‌درستی درک کند، می‌دانست که امروز باید اینجا باشد.

امروز تهران نه یک شهر، که یک قلب تپنده بود؛ قلبی که برای شهیدان می‌زد و با هر ضربه‌اش فریاد می‌زد: «ما هستیم و خواهیم ماند.»

انتهای پیام/