«ایرانِ جان» و نقشه‌ای نو برای هویت ایرانی

پویش «ایرانِ جان» که از سوم خرداد در رسانه ملی کلید خورده، نه یک پروژه تبلیغاتی گذرا، که تلاشی است برای بازآفرینی نگاه ملی به سرزمین، زیست‌بوم و هویت ایرانی. 

این طرح که به ابتکار سازمان صداوسیما و با همراهی مراکز استان‌ها در حال شکل‌گیری است، با هدف معرفی ظرفیت‌های واقعی ایران در سطح استان‌ها و مناطق مختلف کشور طراحی شده است و می‌کوشد تا از کلی‌گویی‌های رایج فاصله بگیرد و به متن زندگی مردم در جای‌جای ایران نزدیک شود.

نخستین مقصد این پویش، استان خوزستان است؛ سرزمینی با تاریخ و فرهنگ کهن، منابع طبیعی عظیم، اقوام متنوع و نقش‌آفرینی جدی در اقتصاد ملی؛ اما انتخاب خوزستان تنها یک انتخاب نمادین یا رسانه‌ای نیست؛ این انتخاب، نشانه‌ای است از نوع نگاه جدیدی که رسانه ملی در قالب این پویش دنبال می‌کند: رفتن به سراغ نقاطی که هم ظرفیت‌های مغفول دارند و هم نیازمند بازشناسی و بازنمایی‌اند.

در قالب این پویش قرار است برنامه‌های متنوع تلویزیونی و رادیویی به‌صورت زنده از سطح استان پخش شود، چهره‌های علمی، فرهنگی، ورزشی و مردمی معرفی شوند، ظرفیت‌های گردشگری و اقتصادی مورد توجه قرار گیرد و فضای اجتماعی استان در رسانه ملی بازتابی مستقیم و ملموس بیابد. 

این اتفاق، نه تنها گامی مهم در مسیر عدالت رسانه‌ای به شمار می‌رود، بلکه به تقویت حس هویت و تعلق در میان مردم هر منطقه نیز یاری خواهد رساند.

پویش «ایرانِ جان» در تقاطع دو هدف کلان طراحی شده است: نخست، پاسخ به مطالبه دیرین برای نمایش چهره واقعی ایران فراتر از مرکزگرایی تهران‌محور و دوم، تحقق بخش‌هایی از سند تحول رسانه ملی در حوزه‌های «هویت‌محوری» و «عدالت‌گستری». اینکه رسانه بتواند خود را در متن تنوع فرهنگی و جغرافیایی ایران بازتعریف کند، نشانه‌ای از بلوغ راهبردی آن است؛ امری که در قالب این پویش به ‌درستی مورد توجه قرار گرفته است.

نکته مهم در مسیر موفقیت این طرح، مشارکت حداکثری مراکز استانی و نهادهای محلی است. آنچه تا امروز باعث فاصله میان واقعیت‌های مناطق و بازنمایی‌های رسانه‌ای شده، عمدتاً ناشی از نگاه از بالا و غیرتعاملی بوده است، اما در «ایرانِ جان» قرار است روایتگری بر دوش خود مردم باشد و رسانه نقش تسهیلگر و همراه را ایفا کند.

در کنار تلویزیون و رادیو، ظرفیت‌های فضای مجازی نیز در این پویش مورد توجه قرار گرفته‌اند. اگر این بخش با طراحی درست و محتوای متناسب همراه شود، می‌توان امیدوار بود که «ایرانِ جان» فقط یک پروژه تلویزیونی نباشد، بلکه به پویشی ملی در بازشناسی ایران واقعی تبدیل شود؛ ایرانی که زنده است، جان دارد و شایسته روایت شدن از دل مردمش است، نه صرفا از پشت میز بلکه کاملا برآمده از میان مردم.

در نهایت، «ایرانِ جان» می‌تواند به الگویی بدل شود برای روایت صادقانه، پررنگ‌کردن امیدهای محلی و برجسته‌سازی زیبایی‌های واقعی این سرزمین؛ مشروط بر آنکه به دام شعارزدگی نیفتد، از تنوع نترسد و صداهای متفاوت را نیز به رسمیت بشناسد.

انتهای پیام/