شوآف کاریزما و اقتدار تقوی یا لجبازی!/ تکلیف تیم سوم لیگ برتر والیبال چه شد؟

سی‌وهشتمین دوره لیگ برتر والیبال ۲۱ فروردین ماه و پس از گذشت بیش از ۶ ماه با برتری تیم فولاد سیرجان در مجموع ۳ بازی مقابل تیم شهداب یزد به اتمام رسید تا شاگردان بهروز عطایی با پیروزی در یکی از پرتکرارترین فینال‌های تاریخ لیگ برتر والیبال جام قهرمانی را بالای سر ببرند و به این ترتیب فولاد سیرجان موفق شد ضمن دبل در قهرمانی برای سومین بار موفق به کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر والیبال شود.

با این حال، اتفاقات حاشیه‌ای بازی سوم فینال، نظیر درگیری، فحاشی، پرتاب اشیا و حتی شکستن لامپ مهتابی از سوی تماشاگران، یادآور تلخی‌های همیشگی در لیگ برتر فوتبال بود؛ تلخی‌هایی که این بار گریبان والیبال را هم گرفت، اما این حواشی مسلماً چیزی از زیبایی و هیجان بالای بازی‌های تماشایی مرحله پلی‌آف و فینال کم نمی‌کند.

در این بین، یکی از بحث‌برانگیزترین مسائل پس از پایان مرحله نیمه‌نهایی، به موضوع برگزاری دیدار رده‌بندی بازمی‌گردد. پس از شکست تیم‌های شهرداری ارومیه و چادرملو اردکان در نیمه‌نهایی، مدیران این دو باشگاه در توافقی غیررسمی و در هتل محل اقامت خود، تصمیم به عدم حضور در دیدار رده‌بندی گرفتند و با پذیرش عنوان مشترک سومی، راهی شهرهای‌شان شدند. این در حالی است که فدراسیون والیبال پیش‌تر به‌صراحت اعلام کرده بود تنها یک تیم عنوان سومی را به‌دست خواهد آورد و برای این دیدار برنامه‌ریزی کرده بود.

پافشاری سازمان لیگ و شخص میلاد تقوی، رئیس فدراسیون والیبال، بر برگزاری بازی رده‌بندی در حالی صورت می‌گیرد که سابقه لیگ در یک دهه گذشته بارها نشان داده تیم‌های بازنده نیمه‌نهایی علاقه‌ای به کسب مقام سومی ندارند و اغلب با توافق، این جایگاه را مشترک تقسیم کرده‌اند. حال، فدراسیون که پیش‌تر نیز بدون هماهنگی، فرمت فینال را از ۳ برد از ۵ بازی به ۲ برد از ۳ بازی تغییر داده بود، اکنون با اصرار بر موضع خود، بیش از پیش در مظان «اقتدارگرایی» قرار گرفته است.

اکنون که نزدیک به یک هفته از پایان لیگ برتر والیبال ۱۴۰۴ می‌گذرد، خبری از تعیین و معرفی تیم سوم نیست و این در حالیست که پیشتر فدراسیون والیبال با قدرت اعلام کرده بود کاپ تیم سوم فقط به یک تیم اهدا خواهد شد.

سؤال مهم اینجاست: آیا این پافشاری به معنای ایجاد نظم و ساختار حرفه‌ای در لیگ است یا صرفاً نمایشی از کاریزما و اقتداری است که بیش از آنکه مؤثر باشد، به لجبازی شباهت دارد؟ آیا در شرایطی که اقامت ۲ روزه اضافه برای دو تیم نزدیک به ۴۰۰ میلیون تومان هزینه دارد، منطقی‌ست که با بی‌توجهی به توافق طرفین، فدراسیون بر موضع خود پافشاری کند؟

از سوی دیگر شاهد بودیم که در ادوار گذشته و به ویژه از یک دهه پیش همواره تیم‌های بازنده در نیمه نهایی پس از ناکامی از قهرمانی علاقه‌ای به کسب عنوان نه‌چندان ارزشمند سومی نبودند و طبق توافق با همدیگر و موافقت فدراسیون والیبال جایگاه سومی مشترک در کارنامه افتخارات هر دو باشگاه ثبت می‌شد چرا که عملا این عنوان سومی هیچ افتخار مادی یا معنوی برای یک باشگاه ندارد. 

پافشاری سازمان لیگ والیبال بر تصمیمش در مورد عدم اعطای عنوان سومی لیگ برتر والیبال به تیم‌های شهرداری ارومیه و چادرملو اردکان باوجود توافق آن دو باشگاه منجر به دلخوری هواداران این تیم‌ها شده است.

از سوی دیگر به نظر می‌رسد بازهم شاهد نوعی نمایش و شوآف کاریزما توسط شخص رئیس فدراسیون والیبال و سازمان لیگ تحت هدایتش را شاهدیم چرا که واقعاً جای سوال دارد در شرایطی که هزینه ۲ شب اقامت اضافه برای تیم‌ها برای ماندن در تهران و برگزاری دیدار رده‌بندی نزدیک به ۴۰۰ میلیون تومان می‌شود چرا فدراسیون والیبال تا این حد به دنبال به کرسی نشاندن حرف‌هایش در مقابل دو تیم پرهواداریست که در پایان یک فصل سخت برای قبول سومی مشترک همانند فصول گذشته به توافق رسیده‌اند؟ آیا نباید اسم این اصرار بر به قبولاندن نظر را لجبازی گذاشت؟ 

به نظر می‌رسد میلاد تقوی و تیم کاری همراهش به این نتیجه رسیده‌اند که تنها راه نشان دادن اقتدار، لجبازی و خودرای بودن است، چرا که اگر قرار بود سازمان لیگ روی تمام تصمیماتش بایستد پس چرا فینالی که قرار بود به صورت ۳ برد از ۵ بازی باشد، طبق یک تصمیم خلق الساعه به صورت ۲ برد از ۳ بازی برگزار شد؟

نباید فراموش کرد که همین حالا زمزمه‌هایی از کاهش تعداد تیم‌ها و کاهش تمایل باشگاه‌ها برای حضور در فصل آینده به گوش می‌رسد. از این‌رو شاید زمان آن رسیده باشد که فدراسیون به‌جای تأکید صرف بر «نمایش اقتدار»، با تعامل بیشتر و توجه به واقعیات مالی و اجرایی باشگاه‌ها، زمینه‌ساز رشد و ثبات والیبال در کشور باشد.

سکوی سوم هنوز خالی‌ست؛ آیا فدراسیون تصمیمی اتخاذ خواهد کرد یا این بلاتکلیفی به فهرست بلندبالای ابهامات ورزش ایران اضافه می‌شود؟

انتهای پیام/