قایقرانی در سال ۱۴۰۳| از ۵ سهمیه تاریخی المپیک تا نتایج بدون شگفتی در پاریس/ شوک به قایقرانی با استقلال روئینگ

قایقرانی ایران در سال ۱۴۰۳ به شدت تحت تأثیر نتایج کسب شده در بازی‌های آسیایی هانگژو قرار داشت چرا که باوجود کسب نتایج نسبتاً مورد انتظار در هانگژو، قول‌هایی که علیرضا سهرابیان مبنی بر کسب مدال‌های دو رقمی پیش از این بازی‌ها داده بود کاملاً ورق را به ضرر فدراسیون قایقرانی برگرداند.

درواقع عدم تطابق نتایج مقبول قایقرانان کشورمان در هر دو بخش آب‌های آرام و روئینگ در بازی‌های آسیایی هانگژو با وعده‌های فدراسیون پیش از اعزام نوع نگرش و میزان توجه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم به فدراسیون قایقرانی کاملاً تغییر کرد.

با روی کار آمدن دنیامالی به عنوان وزیر ورزش و جوانان از همان ابتدا زمزمه‌هایی درباره احتمال بروز تغییرات کلان در بدنه و ساختار فدراسیون قایقرانی مطرح بود، اما کسب ۴ سهمیه تاریخی المپیک توسط قایقرانان کشورمان در رقابت‌های انتخابی المپیک پاریس همچون مرهمی بر نتایج نسبتاً ضعیف بازی‌های آسیایی و حواشی حضور وزیر جدید بود. 

درواقع در همان آغاز سال ۱۴۰۳ و در حالی که ۶ قایقران ایرانی به مسابقات انتخابی المپیک اعزام شده بودند در نهایت ۵ قایقران در ۴ بخش موفق به کسب بلیت پاریس شدند تا به این ترتیب برای نخستین بار در تاریخ قایقرانی ایران، ۲ ورزشکار در بخش روئینگ و ۲ نفر در بخش آب‌های آرام جواز حضور در المپیک را کسب کنند.

با این درخشش قایقرانان کشورمان در رقابت‌های آسیایی و انتخابی المپیک نه‌تنها نگرش‌های منفی پس از بازی‌های آسیایی هانگژو به مثبت تغییر کرد، اما متأسفانه نتایج ضعیف هر ۵ نماینده ایران در ۴ بخش مختلف بازهم باعث شد تا پیکان انتقادات به سمت سهرابیان و فدراسیون قایقرانی بیش از پیش روانه شود.

همزمان با این تغییر نگرش‌ها احمد دنیامالی که یک دهه پیش با ریاست فدراسیون قایقرانی میان ورزشی‌ها نامی برای خود دست و پا کرده بود از سوی دولت به عنوان وزیر ورزش و جوانان در کابینه جدید معرفی شد.

با شروع المپیک پاریس خیلی از اهالی ورزش و مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم منتظر شگفتی قایقرانان بودند، اما نه تنها خبری از شگفتی در پاریس نبود حتی نتایج ضعیف اخذ شده باعث افزایش تنش‌ها و حواشی در فدراسیون قایقرانی شد. 

فاطمه مجلل که نخستین حضورش در المپیک را تجربه می‌کرد باوجود کسب مدال برنز آسیا و اخذ سهمیه المپیک در بخش روئینگ تک نفره سنگین وزن، نتوانست در پاریس عملکردی درخور انتظار داشته باشد و در نهایت در بین ۳۲ نفر در جایگاه بیست و یکم ایستاد و با این نتیجه ضعیف شاید پرچمداری کاروان در مراسم اختتامیه المپیک شیرین‌ترین خاطره این بانوی قایقران در المپیک پاریس باشد. 

مهسا جاور و زینب نوروزی هم که در روئینگ تک نفره سبک وزن با کسب مدال نقره آسیا سهمیه گرفته بودند در پایان در میان ۱۶ پاروزن در رده آخر المپیک قرار گرفتند تا آنها هم پایان تلخی را تجربه کنند.

در آب‌های آرام هم علی آقامیرزایی در کایاک ۱۰۰۰ متر با حذف در یک چهارم نهایی به کارش پایان داد و محمدنبی رضایی دیگر قایقران جوان کشورمان در کانوی ۱۰۰۰ متر همانند آقامیرزایی از راهیابی به نیمه نهایی بازماند و حذف شد.

پس از این نتایج بالاخره آنچه که علیرضا سهرابیان از آن می‌ترسید، سرش آمد و دنیامالی طی یک تصمیم انقلابی حکم تفکیک روئینگ از بخش آب‌های آرام را داد تا با این تصمیم وزیر ورزش بر استقلال دو فدراسیون روئینگ و آب‌های آرام بزرگترین شوک به قایقرانی و اهالی این رشته وارد شود.

با نگاهی به نتایج و افتخارات فدراسیون قایقرانی در ۳ دهه گذشته و به ویژه دوران پرمدال ریاست علیرضا سهرابیان کاملاً مشخص است که عمده روز‌های شیرین این فدراسیون با درخشش و مدال‌آوری روئینگ همراه بوده و آنچه که مِهر قایقرانی را به دل مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک برای جذب اعتبارات مالی و اعزام‌ها می‌انداخت، درخشش روئینگ سواران بوده است، اما با تصمیم انتحاری وزیر جدید ورزش بر تفکیک این دو بخش، سکته و شوک بزرگی به این رشته مدال‌آور وارد شد.

پیش از آخرین روز‌های تفکیک روئینگ از آب‌های آرام برای آخرین بار تیم ملی روئینگ زیر نظر فدراسیون قایقرانی راهی مسابقات قهرمانی آسیا در ازبکستان شد تا این ۲ مدال طلا، ۳ مدال نقره و یک برنز در شرایطی به ویترین افتخارات فدراسیون قایقرانی اضافه شود که عملاً هیچ آورده‌ای برای فدراسیون تحت هدایت سهرابیان نداشته باشد.

پس از جدایی روئینگ از آب‌های آرام، محسن شادی، قهرمان سابق آسیا و عنوان‌دار جهان به عنوان سرپرست فدراسیون تازه تأسیس روئینگ معرفی شد تا به این ترتیب شاهد آغاز فعالیت این فدراسیون جدید زیر نظر سرشناس‌ترین قایقران روئینگ ایران مستقل از فدراسیون قایقرانی باشیم.

حالا باید دید با تفکیک فدراسیون روئینگ از آب‌های آرام آیا سهرابیان که سالیان قبل همواره به اعتبار درخشش روئینگ سواران سَری میان سر‌ها داشت و برای کسب اعتبارات مالی دست به دامان مدال‌های روئینگ بود، با فقدان روئینگ بازهم می‌تواند روند درخشش قایقرانی ایران در بخش آب‌های آرام را تداوم ببخشد یا اینکه باید منتظر افول کانو و کایاک و در مقابل روز‌های درخشان روئینگ در قالب یک فدراسیون مستقل با بودجه مستقل باشیم؟ 

انتهای پیام/