مبارزه بومیان کانادا با تلاشها برای انکار وحشت مدارس شبانهروزی
جرالدین شینگوس حدود یک دهه از دوران کودکی خود را دور از خانواده خود در یک مدرسه شبانهروزی بومیان در کانادا گذراند که نمیتوانست آزادانه آن را ترک کند.
اما سالها طول کشید که او از مدرسه مسکوکوان در استان ساسکاچوان کانادا فرار کرد تا اینکه بتواند درمورد آنچه در آنجا برای وی اتفاق افتاده، صحبت کند.
شینگوس ۶۷ ساله، که از سال ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۱ در این مدرسه محبوس بود میگوید که تمام آنچه در این مدارس اتفاق میافتاد تا سالهای اخیر مشخص نبود.
شینگوس یکی از بیش از ۱۵۰ هزار کودک بومی در سراسر کانادا است که بین دهه ۱۸۷۰ و ۱۹۹۰ مجبور به تحصیل در مدارس شبانهروزی شدند.
آنها از خانوادههای خود جدا شدند، فرهنگ و زبان خود را از دست دادند و مورد آزار جسمی، روانی و جنسی گسترده قرار گرفتند.
گفته میشود که هزاران نفر در این مدارس جان خود را از دست دادند. یکی از مقامهای دولتی که بر سیستم مدارس نظارت داشت در سال ۱۹۲۰ گفته بود که این نوع مدارس برای رهایی از مشکل بومیان طراحی شده است.
امروز، نزدیک به ۳۰ سال پس از بسته شدن آخرین مدرسه شبانهروزی در کانادا، آسیب بین نسلی این سیستم همچنان در جوامع بومی کانادا احساس میشود.
کشف گورهای بینشان در سال ۲۰۲۱ که گمان میرود حاوی بقایای کودکان محبوس در مدارس شبانهروزی است، بار دیگر این موضوع را در کانون توجه قرار داد و کاناداییها را مجبور کرد تا به میراث مضر استعمار کشورشان اذعان کنند.
کارشناسان میگویند که روند اکنون در جهت مخالف در حال چرخش است؛ روند نگرانکننده انکار مدارس شبانهروزی در حال افزایش بوده و بر زخم بازماندگان، خانوادههای آنها و جوامع آنها نمک میپاشد.
جرالدین شینگوس گفت: وقتی مردم داستانهای ما را انکار میکنند، آنها درواقع سوءاستفادههایی را که من در مدرسه شبانهروزی تجربه کردهام انکار میکنند؛ من آزار ذهنی، عاطفی، جسمی، معنوی و جنسی را تجربه کردم. آنها سعی میکنند داستانی جعلی و متفاوت درمورد تاریخ کانادا به اشتراک بگذارند و حقیقت ما را انکار میکنند.
این که کودکان بومی در مدارس شبانهروزی مورد نقض حقوق بشر قرار گرفتند، موضوعی نیست که بهتازگی فاش شده باشد.
این مدارس با بودجه دولت و با مدیریت کلیساها، ازجمله کلیسای کاتولیک رومی فعالیت میکردند.
یک کمیسیون فدرال که مسئولیت بررسی این سیستم را برعهده داشت، یعنی کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا (TRC) - در سال ۲۰۱۵ مقادیر زیادی از شواهد از سوءاستفادههای سیستمی، بیتوجهی و آسیب را ارائه کرد. نتیجهگیری شد که وجود این نوع مدارس به معنای نسلکشی فرهنگی بوده است.
این کمیسیون گفت که هزاران کودک در این مدارس جان خود را از دست دادند، اما هیچکس توجهی به شمارش تعداد قربانیان یا ثبت محل دفن آنها نکرد.
بهگفته شان کارلتون، کارشناسان تاریخ در دانشگاه مانیتوبا، انکارکنندگان مدارس شبانهروزی با وجود این سیستم مخالف نیستند، و همچنین تخلفات رخ داده را رد نمیکنند.
در عوض، کارلتون میگوید که انکار مدارس مسکونی اغلب موذیانهتر است.
کارلتون گفت: انکار مدارس مسکونی را میتوان بهعنوان رد و تعریف نادرست حقایق اساسی درمورد مدارس شبانهروزی تعریف کرد.
در سالهای اخیر، چنین انکارگرایی در کتابها و از طریق رسانههای دست راستی مانند نشنالپست، ترونورث و ربلنیوز تبلیغ شده است.
چهرههای برجسته در کانادا نیز درگیر اشکال انکار شدهاند، ازجمله ارین اوتول، رئیس سابق حزب محافظهکار که در سال ۲۰۲۰ مجبور شد از بیانیهای که مدعی بود مدارس شبانهروزی برای ارائه آموزش طراحی شده بودند، عقبنشینی کند.
تاکنون برخی مقامهای کانادایی با جعل واقعیت سعی داشتهاند که وحشت در مدارس شبانهروزی بومیان را انکار کنند.
انتهای پیام/