بازهم اقتباس سینما را نجات داد
فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» ساخته رسول صدرعاملی با اقتباس از کتابی با همین نام و نوشته فرهاد حسنزاده توانست نظر منتقدین و رسانهها را به خود جلب کند.
روز پنجم جشنواره سانس آخر سالن رسانهها در برج میلاد تمامی صندلیها پر بود و جای سوزن انداختن نبود.
از معاون اول تا مدیران جزء و کل با خانوادهها و بچههایشان در سالن برج میلاد حاضر بودند تا جدیدترین فیلم رسول صدرعاملی را به تماشا بنشینند.
مدیران که جای خود اما اینکه کودکان و فرزندان و مهمانهای ناخوانده در اکران این فیلم در سالن چه میکردند جای سوال دارد که باید مسئولان برگزاری پاسخ بدهند. البته اگر پاسخی داشته باشند یا میل به پاسخ دادن به این بیانضباطیها باشد.
بگذریم از نوع برگزاری جشنواره فیلم فجر که هر طرفش را نگاه کنی مشکلی هست و پاسخی نیست.
و اما به خود فیلم «زیبا صدایم کن» بپردازیم؛ فیلمی که در همه بخشها فیلم بود.
این فیلم سینما را در این دوره از جشنواره معنا کرد. همه چیز سر جای خودش بود؛ از بازی دختر نوجوان ژولیت رضاعی تا امین حیایی که بازهم تواناییهایش را به رخ کشید، تا قصه و کارگردانی و طراحی صحنه و… همه چیز به اندازه و خوب بود.
رسول صدرعاملی بازهم پدیدهای در بازیگری رو کرد که شاید با قدرشناسی و خودشناسی میتواند نوید یک بازیگر خوب درسینمای ایران را بدهد.
اینکه فیلم «زیبا صدایم کن» چقدر میتواند در گیشه موفق باشد، باید تا زمان اکران صبر کرد و دید، اما این فیلم قطعا جزو فیلمهایی است که تا سالها میتوان از آن به عنوان یک فیلم خوب یاد کرد؛ فیلمی که نه سیاهنمایی داشت و نه لودگی و سکانسهای اضافه و حوصله سربر.
«زیبا صدایم کن» نگاه تماشاگران را به پرده سینما جلب کرد، دیالوگهایش گوش نواز بود و توانست حال خوبی را به مخاطبان القا کند.
کاش داوران بازی خوب نوجوان و امین حیایی باتجربه را ببینند و دوباره اسیر دلشاد کردن همه اهالی سینما نشوند.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *