پیامدهای گذشته استعماری ایتالیا برای لیبی

خبرگزاری میزان - در ۳۰ آگوست ۲۰۰۸، ایتالیا و لیبی معاهده دوستی، همکاری و مشارکت خود را امضا کردند و به گذشته ناخوشایند خصومت و تنش‌های دیپلماتیک بر سر استعمار ایتالیا در این کشور از ۱۹۱۱ تا ۱۹۴۳ پایان دادند. 

به گزارش «میدل ایست مانیتور»، لیبی به دنبال جبران خسارت، به رسمیت شناختن و رنج مردم خود و بالاتر از همه، عذرخواهی رم بود، اما ایتالیا مانند همه قدرت‌های استعماری سابق، سال‌ها تلاش کرد تا بدون ارائه امتیازی پرونده این موضوع را ببندد.

این معاهده که برای لیبی موفقیت آمیز بود، ممکن بود به مبارزه سیاسی و دیپلماتیک بر سر گذشته استعماری پایان دهد، اما آن را از تاریخ و خاطرات مردم پاک نخواهد کرد.

تهاجم به لیبی

ایده تهاجم به لیبی در جریان هجوم استعماری به وجود آمد؛ قدرت‌های استعماری بزرگ مانند فرانسه، انگلیس و سایرین، دارایی‌های امپراتوری عثمانی در حال مرگ را در شمال آفریقا، خاورمیانه و خود اروپای جنوبی تقسیم کردند.

لیبی بخشی از آن امپراتوری بود، بسیار نزدیک به ایتالیا در سراسر دریای مدیترانه و مهمتر از همه، لیبیایی‌ها فاقد ابزار مؤثر برای مقابله پس از خروج پادگان نظامی عثمانی از کشور بودند.

ایتالیایی‌ها تصور می‌کردند که تصرف لیبی بیش از یک سفر دریایی چند روزه نخواهد بود و کل این کشور فتح خواهد شد؛ با این حال، هنگامی که اولین نیرو‌های آبی خاکی سعی کردند در سال ۱۹۱۱ در سواحل طرابلس فرود آیند، با مقاومت سرسخت مردم محلی روبرو شدند که با امکانات کمی که در اختیار داشتند برای دفاع از کشور خود شتافتند.

با افزایش تعداد مهاجمان و گسترش حضور خود، مقاومت لیبی با استفاده از تاکتیک‌های چریکی ضربه و فرار، به تاکتیک‌های جدیدی روی آورد؛ به جای اینکه مستقیما با ارتش ایتالیا روبرو شوند، نبرد‌های نسبتا کوچکی را عمدتا در شب انجام می‌دادند. این افراد با بهره‌مندی از دانش دقیق خود از سرزمین و جغرافیای آن، توانستند زندگی را برای ارتش ایتالیا به هر کجا که می‌رفتند، سخت کنند.

نخستین استفاده از جنگ هوایی

ایتالیا نخستین کشوری بود که از جنگ هوایی استفاده کرد و لیبی نخستین کشوری بود که بمباران هوایی شد؛ یک خلبان ایتالیایی به نام «جولیو گاوتی» در نامه‌ای به پدرش توضیح می‌دهد که چگونه اولین بمب را در یک اردوگاه در لیبی در نوامبر ۱۹۱۱، شلیک کرد.

استفاده از گاز‌های سمی

اما موضوع بمباران هوایی لیبی از سوی ایتالیا به همین جا ختم نشد و در نبرد‌های بعدی این کشور گرو‌ه‌های شبه نظامی و روستایی را که مظنون به حمایت از مقاومت لیبی بودند با استفاده از گاز‌های سمی هدف قرار داد.

جنایات تاریخی

استعمارگران باید سرزمین لیبی را - در صورت لزوم - با زور پاکسازی می‌کردند تا بتوانند کشاورزان ایتالیا را اسکان دهند.

در آن دوران، سیاست ایتالیا مبنی بر اعمال خشونت بی‌نظیر برای از بین بردن مقاومت لیبی و سرکوب جمعیت محلی منجر به کشته شدن بیش از ۸۳ هزار لیبیایی شد؛ حدود ۷۰ هزار غیرنظامی از مناطق روستایی، از جمله زنان، کودکان و افراد مسن، بر اثر گرسنگی و بیماری جان خود را از دست دادند.

این سیاست عمدی کشتار‌های دسته جمعی و قحطی سازمان یافته به دنبال نابودی کل مردم و فرهنگ بود و به دنبال آن یک کمپین موفق علیه حافظه تاریخی انجام شد؛ یک کمپین نظام‌مند برای پاک کردن هرگونه سوابق تاریخی و به طور همزمان دولت ایتالیا اخبار مربوط به نسل‌کشی را سرکوب کرد و شواهد مادی و تاریخی را از بین برد. این فراموشی جمعی هماهنگ شده پس از سقوط ایتالیای فاشیست در سال ۱۹۴۳ ادامه یافت.

انتهای پیام/