پای صحبت والدین دانش‌آموزانی که در مسیر آموزش کم نمی‌آورند؛ از کمبود نیرو و لزوم ایجاد فضای مناسب‌تر در مدارس استثنایی تا لزوم مهارت‌آموزی و آمادگی بیشتر کودکان کم‌توان برای حضور در جامعه

روزهای شیرین اول پاییز با همه زیبایی‌ها و بادهای خنکش که پس از ماه‌ها بر تن داغ شهر می‌وزد و برگ‌های زرد را بر کوچه‌ها می‌نشاند با حضور دانش‌آموزان، همان فرشته‌های کوچکی که فصلی تازه‌ای را از زندگی را آغاز کرده‌اند زیبا‌تر می‌شود.

در میان این فرشته‌های کوچک که در مسیر علم آموزی قرار دارند فرشتگانی هستند که از نظر جسمی با سایر دانش‌آموزان تفاوت‌هایی دارند که البته این تفاوت‌ها مانع علم آموزی و تلاش برای دستیابی به آینده بهترشان نشده است و با وجود همه محدودیت‌هایی که دارند نه تنها چیزی از دانش‌آموزان عادی کم ندارند بلکه سادگی و شور و شوقشان برای به مدرسه آمدن بیشتر از آنهاست. 

در روزهای آغاز سال تحصیلی جدید به یک مدرسه دانش‌آموزان استثنایی رفتیم تا از نزدیک شاهد تلاش و شور و شوق این فرشته‌های کوچک باشیم.

آنچه بیش از همه توجه را در این مدرسه جلب می‌کرد چشمان نگران اما پرامید پدر و مادرهایی بود که بیش از سایر والدین برای فرزندشان تلاش می‌کنند اما کمتر مورد تقدیر قرار می‌گیرند و متاسفانه گاهی از سوی تعدادی از آشنایان مورد کم لطفی قرار می‌گیرند، پدر و مادرهایی که بیش از سایر والدین دیگر نگران آینده فرزندشان هستند و در مسیر تربیت و پرورش فرزندشان خودشان را تنهاتر از دیگر والدین می‌بینند. به سراغ این پدر و مادرها رفتیم و پای صحبت‌ها و درددل این عزیزان نشستیم. 

مادر یک دانش آموز سندروم داون که مبتلا به دیابت و پوکی استخوان نیز است و ۱۵ سال است که در مدرسه استثنایی تحصیل می‌کند درباره‌های چالش‌های و دغدغه‌هایش در مسیر تحصیل فرزندش گفت: یکی از مهم‌ترین چالش‌های ما این است که بودجه مناسب به مدارس استثنایی اختصاص پیدا نمی‌کند و امکانات این مدارس مطابق با تعداد دانش‌آموزان نیست.

وی ضمن اشاره به اینکه لازم است سالن‌های ورزشی مطابق با شرایط جسمی این دانش‌آموزان ایجاد شود تا در روز‌های بارانی نیز بتوانند ورزش کنند، در رابطه با مناسب سازی مدارس استثنایی بیان کرد: مناسب سازی صورت گرفته، اما ۱۰۰ درصد نیست و اغلب نیز توسط کادر مدرسه و والدین انجام می‌شود البته سرویس نیز دارند و تا خود مدرسه با سرویس می‌آیند اما لازم است امکانات مدرسه بروز شود و رنگ‌آمیزی و فضای آموزشی نیز شادتر و مناسب روحیه کودکان باشد.

تعداد نیرو‌های مدارس استثنایی کافی نیست

مادر یک دانش‌آموز کم توان ذهنی نیز با بیان اینکه امکانات و تعداد نیرو‌های مدارس استثنایی کافی نیست و اغلب خود والدین در این مدارس حضور دارند و کمک می‌کنند، ادامه داد: یکی از ویژگی‌های خوب این مدرسه انجام کار‌های فرهنگی نظیر سرود، ورزش و ..است که بهتر است افزایش پیدا کند.

مادر یک دانش‌آموز سندورم داون دیگر که ۳ سال است در مدرسه استثنایی تحصیل می‌کند نیز توضیح داد: یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌هایم سلامتی و امنیت فرزندم در مدرسه است و از آنجایی که فرزند من کوچکتر از بیشتر دانش‌آموزان مدرسه است در بعضی روز‌ها ممکن است از دانش آموزان دیگر کتک بخورد و یا در مدرسه گم شود چراکه تعداد معلمانی که در این مدرسه فعالیت می‌کنند به نسبت دانش‌آموزان کم است و نمی‌توانند با وجود تلاش بسیارشان به دانش‌آموزان رسیدگی کامل داشته باشند که البته برای این رفع این مشکل می‌توان از والدین نیز کمک گرفت.

مادر یک دانش آموز کم توان ذهنی که ۵ سال در مدرسه استثنایی تحصیل می‌کند نیز توضیح داد: بهره هوشی دانش‌آموزان کم توان ذهنی یکسان نیست و از این رو لازم است این دانش‌آموزان در کلاس‌های مختلف دسته بندی شوند. 

لزوم مهارت‌آموزی و آمادگی دانش‌آموزان استثنایی برای حضور در جامعه 

یک مادر دیگر نیز اصلی‌ترین دغدغه‌اش را آینده فرزندش عنوان کرد و گفت: دوست دارم در مدرسه به فرزندم آموزش داده شود که چگونه کار‌های شخصیش را بیرون از خانه انجام دهد تا بتواند پس از من در جامعه زندگی کند، خرید کند و نیازهایش را بر طرف کند. همچنین لازم است مهارتی را برای کسب درآمد یاد بگیرد تا آینده‌اش تضمین شود.

مادر یک دانش‌آموز جسمی و حرکتی نیز تاکید کرد: لازم است فرزندان ما بیمه خاص داشته باشند چراکه هزینه‌های پزشکی و آموزش‌شان خارج از مدرسه بسیار زیاد است.

لزوم تغییر محتویات آموزشی و حرکت به سمت آموزش‌های عملی

مادر بزرگ یک دانش‌آموز سندروم داون نیز گفت: محتویات درسی که دانش‌آموزان عادی طی یکسال می‌گذرانند فرزندان ما باید طی ۳ بگذارنند این درحالیست که این بچه‌ها در ورزش، تئاتر، نقاشی و مهارت‌هایی نظیر خیاطی و درست کردن کار دستی بسیار با استعداد و توانمند هستند از این رو باید محتویات کتب درسی این دانش‌آموزان به سمت مهارت‌آموزی و کار‌های عملی رود البته تعدادی از دانش‌آموزان این مهارت‌ها را در کنار درس در این مدرسه یاد گرفتند اما باید آموزش این مهارت‌ها در مدارس استثنایی افزایش یابد.

مادر یک دانش‌آموز کم توان ذهنی نیز بیان کرد: کلاس‌های مهارت‌آموزی فرزندم در نقاط مختلف شهر است کاش این امکان وجود داشت که همه آن‌ها در یک مکان نظیر مدرسه تجمیع شود تا هم رفت و آمد برایمان آسان‌تر باشد و هم اینکه بچه‌ها در کنار درس مهارت‌هایی نیز یاد بگیرند.

مادر یک دانش‌آموز کم توان ذهنی دیگر نیز ضمن گلایه از برخورد برخی از افراد در مواجهه کودکان و دانش‌آموزان استثنایی بر لزوم فرهنگ‌سازی در رابطه با نحوه برخورد با کودکان و دانش‌آموزان استثنایی و همچنین خانواده‌هایشان تاکید کرد.

این والدین در پایان از تمام معلمان استثنایی برای زحمات بی دریغشان تشکر کردند و خواستار رسیدگی بیشتر به دغدغه‌های موجود در جهت آموزش بهتر به فرزندشان شدند. 

انتهای پیام/