رابطه برند‌های غذایی آمریکا با کار اجباری در زندان‌ها؛ مواد غذایی با طعم بیگاری

خبرگزاری میزان – خبرگزاری آسوشیتدپرس به‌تازگی گزارشی را با عنوان «زندانیان آمریکایی؛ بخشی از نیروی کار پنهان صد‌ها برند محبوب مواد غذایی» منتشر کرد که واقعیت‌هایی را در این‎باره افشا می‌کند.

این گزارش افشاگرانه را می‌توان بخشی از رشته موارد نقض حقوق بشر در زندان‌های آمریکا دانست؛ رسوایی‌هایی که طیف گسترده‌ای از موضوع‌ها از آنچه مرگ طبیعی (مرگ زندانیان بر اثر سهل‌انگاری پزشکی)، واحد‌های اقامت ویژه (سلول‌های انفرادی بدون امکانات موسوم به حفره‌های مرگ)، ... خوانده می‌شود تا اهدای عضو برای دریافت کسری مدت حبس، آزار جنسی زنان، ... را شامل می‌شود.

محوریت گزارش آسوشیتدپرس اگرچه موضوع جدید و نوینی نیست، اما ابعاد ناگفته‌ای دارد که می‌تواند صنعت مواد غذایی این کشور را با چالش جدی مواجه کند.

گزارش آسوشیتدپرس با این جمله آغاز می‌شود که مسیر مخفی به سمت میز‌های شام آمریکا از یک منبع بسیار دور از ذهن یعنی یکی از بزرگ‌ترین مزارع برده‌داری سابق و بزرگ‌ترین زندان‌ با درجه امنیتی بسیار بالای فعلی، آغاز می‌شود؛ جایی که کامیون‌های بی‌نشان پر از گاو‌های پرورش یافته در زندان ایالتی لوئیزیانا بیرون می‌آیند.

مردان زندانی در آنگولا، به کار سخت برای دستمزد ناچیز یا در برخی مواقع بدون هیچ دستمزدی مجبور می‌شوند؛ مقصد این کامیون‌ها یک محل فروش و حراج دام است؛ گاو‌ها پس از ورود به این محل ۶۰۰ مایل دیگر سفر می‌کنند تا به کشتارگاهی در تگزاس برسند.

این گاوها، بخشی از زنجیره تامین غول‌های مواد غذایی آمریکایی مانند مک دونالد، والمارت و کارگیل هستند.

براساس تحقیقات گسترده ۲ ساله آسوشیتدپرس در مورد کار اجباری در زندان‌های آمریکا با سود صد‌ها میلیون دلاری، شبکه‌های پیچیده و نامرئی مانند نمونه گفته شده، بزرگ‌ترین شرکت‌های مواد غذایی و محبوب‌ترین برند‌های مواد غذایی را به کار اجباری زندانیان آمریکایی در سراسر این کشور متصل می‌کند.

کار اجباری در زندان‌های آمریکا

اگرچه زندان‌های همه ایالت‌های آمریکا نوعی برنامه کشاورزی را دارند، اما کشاورزی فقط بخش کوچکی از کل نیروی کار زندان این کشور را تشکیل می‌دهد.

براساس آمار موجود، طی شش سال گذشته ۲۰۰ میلیون دلار کالای کشاورزی و دامی از زندان‌های آمریکا به دست آمد؛ رقمی محافظه‌کارانه که ده‌ها میلیون دلار از فروش محصولات مشابه در زندان‌های ایالتی و فدرال آمریکا را در بر نمی‌گیرد.

سود هنگفت از کار اجباری در زندان‌های آمریکا

آمریکا در جهان به دلیل جمعیت زندانیان خود شناخته شده است؛ در حال حاضر جمعیت زندانیان در این کشور حدود ۲ میلیون نفر است و سیاه‌پوستان سهم نامتناسبی از این جمعیت دارند.

به همین دلیل، نیروی کار زندانی در آمریکا اکنون می‌تواند یک امپراتوری چند میلیارد دلاری را ورای تصاویر کلاسیک بیگاری زندانیان ایجاد کند؛ حدود ۱۲ مزرعه زندان‌های ایالتی آمریکا در تگزاس، ویرجینیا، کنتاکی و مونتانا از سال ۲۰۱۸ تاکنون بیش از ۶۰ میلیون دلار گاو فروخته‌اند.

اگرچه حامیان کار زندانیان و سیستم زندان‌های آمریکا مدعی هستند که کار در زندان سبب مهارت‌آموزی زندانیان می‌شود، منتقدان تاکید دارند که زندانیان باید حقوق منصفانه داشته باشند و رفتار انسانی باید با آن‌ها صورت بگیرد.

ضمن اینکه این مهارت‌آموزی‌ها به دلیل داشتن سابقه کیفری برای اشتغال در بسیاری از بخش‌ها پس از آزادی از زندان، به کار آن‌ها نمی‌آید.

بیگاری، اما قانونی!

براساس گزارش اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا در سال ۲۰۲۲ درباره کار در زندان‌های این کشور تقریبا همه زندان‌های ایالتی و فدرال بزرگسال آمریکا دارای نوعی برنامه بیگاری هستند و حدود ۸۰۰ هزار نفر را به کار در بخش‌ها و صنایع مختلف وا می‌دارند.

این گزارش نشان می‌دهد که در مجموع نیروی کار زندانی در سال ۲۰۲۱ بیش از ۲ میلیارد دلار سود عاید زندان‌های دولتی آمریکا کرد.

بسیاری از شرکت‌هایی که مستقیما از زندان‌ها خرید می‌کنند، سیاست‌های خود درباره ممنوعیت استفاده از چنین نیرو‌های کاری را نقض می‌کنند، اما این روند در جنوب آمریکا قانونی است.

بیگاری محکومان به زندان یا همان اجاره آن‌ها برای کار رایگان در سال ۱۹۲۸ در آمریکا خاتمه یافته اعلام شد، اما این آغاز ترسیم مسیر مجتمع صنعتی – زندان امروزی در آمریکا بود.

براساس متمم سیزدهم قانون اساسی، برده داری و کار اجباری ممنوع است مگر به‌عنوان مجازات برای جرم؛ دلیل در نظر گرفتن متمم مذکور نیاز جنوب آمریکا به نیروی کار برای بازسازی اقتصاد متلاشی پس از جنگ داخلی بود.

شرایط کار زندانیان در زندان‌های آمریکا چگونه است؟

زندانیان، آسیب‌پذیرترین کارگران هستند و اگر از کار امتناع کنند، شانس آزادی مشروط را از دست می‌دهند و یا با مجازات حبس در سلول انفرادی مواجه می‌شوند؛ آن‌ها حتی از حمایت‌های تضمین شده معمول برای کارگران محروم هستند، حتی اگر هنگام کار کشته یا مجروح شوند.

آن‌ها عمدتا در صنایعی کار می‌کنند که با کمبود شدید نیروی کار مواجه هستند؛ این صنایع برخی از کثیف‌ترین و خطرناک‌ترین مشاغل را شامل می‌شوند.

آسوشیتدپرس در بخشی از گزارش خود آورده است که تهیه‌کنندگان این گزارش تحقیقی با زندانیانی مواجه شدند که هنگام کار آسیب دیده یا معلول شده بودند؛ آن‌ها می‌گویند حتی زنان زندانی را دیدند که هنگام کار مورد آزار و سوءاستفاده جنسی قرار گرفتند.

برخی از زندانیان مذکور درست در همان مزارعی کار می‌کنند که برده‌ها تا ۱۵۰ سال پیش در آن‌ها پنبه، تنباکو و نیشکر می‌کاشتند؛ برخی از تصاویر از این مزارع به‌طرز وحشتناکی شبیه به تصاویر گذشته است.

در لوئیزیانا که یکی از بالاترین نرخ‌های حبس را در آمریکا دارد، مردانی در مزارع زندان‌ها مشغول بیگاری هستند.

کالا‌هایی که این زندانیان تولید می‌کنند در زنجیره‌های تامین مجموعه‌ای از محصولات که در اکثر آشپزخانه‌های آمریکایی یافت می‌شوند، جمع می‌شوند؛ آن‌ها تقریبا در قفسه‌های همه سوپرمارکت‌های آمریکا قرار دارند و برخی از آن‌ها به کشور‌های دیگر صادر می‌شود.

این در حالی است که آمریکا واردات برخی از محصول‌ها را از چند کشور به دلیل داشتن نیروی کار زندانی ممنوع کرده است.

برده‌داری در مزارع مرگ آنگولا

زندان آنگولا یا الکاتراز جنوب به وسعت ۱۸ هزار هکتار در منطقه‌ای قرار دارد که با باتلاق‌های پر از تمساح در کنار رودخانه می‌سی‌سی‌پی قرار دارد.

این مزرعه تا پیش از قرن نوزدهم متعلق به یکی از تاجران بزرگ برده در آمریکا بود.

این زندان نماد بیگاری زندانیان در کشور آمریکا است.

روایت قربانیان بیگاری در زندان‌های آمریکا

ویلی اینگرام که ۵۱ سال از عمر خود را در زندان ایالتی بدنام آنگولا در ایالت لوئیزیانا گذراند، به یاد می‌آورد که با آب کم یا بدون آب زیر گرمای سه رقمی مزارع از پنبه گرفته تا بامیه را می‌کاشتند.

او می‌گوید: روز‌هایی می‌شد که برخی زندانیان ابزار‌های کار خود را به نشانه اعتراض و بدون توجه به پیامد‌ها به هوا پرت می‌کردند.

ویلی با اشاره به مجازات‌های اجتناب از کار در مزارع می‌گوید: سربازانی با کامیون‌ها به مزارع می‌آمدند و همان‌جا افراد را کتک زده و با دستبند می‌بردند.

او گفت که در سال ۲۰۲۱ در سن ۷۳ سالگی از آنگولا آزاد شد.

جرمین هادسون که پیش از تبرئه شدن ۲۲ سال در آنگولا حبس بود، می‌گوید که شنیدن مقصد محصولات زندان‌ها برایش یک سیلی واقعی است؛ این موضوع بسیار تلخ است، زیرا غذای زندان بسیار بد بود.

به گفته کالوین توماس که بیش از ۱۷ سال در آنگولا زندانی بود، آنچه در مزارع این زندان می‌داد، فقط برده‌داری بود و نام دیگری نداشت.

زندانیان فعلی و سابق در لوئیزیانا و آلاباما در چهار ماه گذشته شکایت‌های دسته جمعی را علیه کار اجباری تنظیم کرده و آن را برده‌داری خواندند.

فی جیکوبز که در سال ۲۰۱۸ پس از ۲۶ سال حبس از زندان آرکانزاس آزاد شد، می‌گوید که تنها حقوق دریافتی‌اش دو رول دستمال توالت در هفته، خمیر دندان و مقداری لوازم بهداشتی زنانه بود.

او آزار و اذیت جنسی زنان به دست نگهبانان و طعنه‌های تهدیدآمیز آن‌ها را به یاد دارد.

کار اجباری در زندان‌های آمریکا و زنجیره تامین برند‌های محبوب مواد غذایی

براساس گزارش «آسوشیتدپرس»، نیروی کار زندانی آمریکا بخشی از زنجیره تامین کالا‌هایی است که از طریق شرکت‌های چند ملیتی به سراسر جهان ارسال می‌شوند.

برند‌هایی مانند مک دونالد، کارگیل، بانج، لوئیس دریفوس، گرین اند بارج، برگر کینگ و سام کلاب که سالانه بیش از ۴۰۰ میلیارد دلار درآمد دارند، سویا، ذرت و گندم خود را مستقیما از زندان‌ها خریداری می‌کنند، زیرا قیمت محصولات زندان‌ها با کشاورزان محلی رقابت می‌کند.

برخی از این شرکت‌ها از پاسخگویی و اظهارنظر در این باره خودداری کردند.

زندان‌های برخی از ایالت‌ها می‌گویند که به دلایل امنیتی شرکت‌های طرف قرارداد را اعلام نمی‌کنند.

انتهای پیام/