تبعات ادامه‌دار اشغالگری آمریکا بر میلیون‌ها عراقی

خبرگزاری میزان - وحشت‌های جنگ، میراث طولانی آن، و جان‌های از دست رفته دو دهه پس از تهاجم آمریکا به عراق دامن می‌زند.

در ۱۹ مارس ۲۰۰۳، ائتلاف به سرکردگی آمریکا شروع به بمباران عراق کرد؛ یک روز بعد، تهاجم زمینی آغاز شد.

«متحک الخطیب»، یک روزنامه‌نگار و فیلمساز عراقی در گفت‎وگو با شبکه الجزیره به بیان روایت‌هایی از این تهاجم و تبعات آن بر مردم عراق می‌گوید.

در آن زمان، الخطیب و خانواده‌اش در «الرمادی»، ۱۱۰ کیلومتری (۷۰ مایلی) غرب بغداد زندگی می‌کردند؛ آن‌ها در اوایل شروع تهاجم خانه خود را ترک کردند، اما خانواده نتوانستند نیاز‌های اولیه خود را در شهر هیت، شهری در استان الانبار برآورده کنند، بنابراین به الرمادی بازگشتند و متوجه شدند که نیرو‌های آمریکایی پایگاهی را در کنار خانه آن‌ها ایجاد کرده اند.

الخطیب می‌گوید: اوضاع در همسایگی ما با نزدیک بودن پایگاه آمریکایی بسیار مشکل‌ساز بود، ما همیشه ترس از وقوع حملات در پایگاه را داشتیم، می‌توانم به خاطر بیاورم که دستکم یک بار در هفته یک حمله یا اختلال علیه این پایگاه رخ می‌داد.

پس از حملات القاعده به آمریکا در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، نیرو‌های آمریکایی با هدف سرکوب شبکه این گروه به افغانستان حمله کردند و بعدها، ادعا‌هایی مبنی بر داشتن سلاح‌های کشتار جمعی برای توجیه حمله به این کشور به عنوان ادامه «جنگ علیه تروریسم» آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.

۴.۴ میلیون آواره داخلی

خانواده الخطیب از سال ۲۰۱۴ پس از ایجاد داعش و تصرف مناطقی از عراق و سوریه، از جمله رمادی، آواره شده‌اند.

الخطیب می‌گوید: در طول جنگ داعش، ما خانه خود را از دست دادیم و من مدام آن را به جنگ ۲۰۰۳ مرتبط می‌کنم، همه چیز‌هایی که در زندگی ما اتفاق می‌افتد - آوارگی، نداشتن زندگی که لیاقتش را داریم، ...، ما می‌خواهیم که یک زندگی معمولی خانوادگی داشته باشیم.

تهاجم و اشغال عراق به سرکردگی آمریکا تا سال ۲۰۱۱ ادامه داشت و به موج‌های متعددی از آوارگی در مقیاس گسترده منجر شد؛ تعداد آوارگان داخلی از صفر ثبت شده در سال ۲۰۰۳ به ۲.۶ میلیون نفر در سال ۲۰۰۷ افزایش یافت.

تا زمانی که آمریکا پایان عملیات جنگی خود را در دسامبر ۲۰۱۱ اعلام کرد، تعداد آوارگان عراقی به ۱.۳ میلیون نفر رسید.

با این حال، با ایجاد، پیشروی و سقوط داعش از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹، تعداد آوارگان مجددا افزایش یافت و به اوج ۴.۴ میلیون نفر در سال ۲۰۱۵ رسید.

تا سال ۲۰۲۲، نزدیک به ۱.۲ میلیون آواره داخلی در سراسر این کشور وجود داشته است.

۲.۳ میلیون پناهجو در خارج از عراق

علاوه بر آوارگان داخلی، میلیون‌ها عراقی دیگر نیز آواره شدند؛ در اوج خود در سال ۲۰۰۷، بیش از ۲.۳ میلیون عراقی از این کشور خارج شده بودند.

به گفته انجمن پزشکی عراق، نیمی از پزشکان ثبت نام شده عراق در میان کسانی بودند که در سال‌های پس از تهاجم از این کشور خارج شدند.

خشونت گسترده

بر اساس داده‌های گردآوری شده توسط برنامه داده‌های درگیری اوپسالا، دستکم ۸ هزار رویداد درگیری در سراسر این کشور از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۱ ثبت شده است؛ این رقم معادل دستکم یک رویداد درگیری در روز در طول ۱۹ سال است.

بیش از ۶۰ درصد (پنج هزار رویداد) خشونت تنها در سه استان - نینوا، بغداد و الانبار- رخ داده است.

بی ثباتی اقتصادی

از زمان حمله به عراق، این کشور از یک دوره طولانی تورم بالا رنج برده است.

علیرغم اهداف ادعایی آمریکا برای حفظ ثبات اقتصادی و بازسازی زیرساخت‌های نفتی عراق پس از تهاجم سال ۲۰۰۳، خشونت ریشه دار، کمبود کالا و سیاست پولی ناپایدار به تورم بالا منحر شد.

بهای انسانی تهاجم به عراق

الخطیب می‌گوید: گاهی اوقات چیز‌هایی از سال ۲۰۰۳ به یاد می‌آورم و می‌گویم به همین دلیل است که بسیار استرس دارم، به همین دلیل است که من احساس افسردگی می‌کنم، مثل این است که ترکیبی از این همه آشفتگی که آمریکایی‌ها در کشور من به جای گذاشتند، مانند سایه این جنگ مرا دنبال می‌کنند.

بر اساس اطلاعات جمع‌آوری شده، بیش از ۲۱۰ هزار غیرنظامی از سال ۲۰۰۳ در خشونت‌های مربوط به جنگ کشته شده‌اند؛ بیشترین تلفات سالانه در سال ۲۰۰۶ رخ داد که حدود ۳۰ هزار غیرنظامی کشته شدند.

بر اساس گزارش وزارت دفاع آمریکا، چهار هزار و ۴۳۱ نظامی آمریکایی در عملیات و رویداد‌های غیر خصمانه کشته شدند و حدود ۳۲ هزار نظامی در طول جنگ عراق زخمی شدند.

انتهای پیام/