چرخه‌ خشونت و فقر؛ پیامد استعمار کشورهای آفریقایی از سوی غرب

خبرگزاری میزان - قدرت‌های استعماری اروپا با غارت منابع آفریقا و تبدیل آن به کشورهای مصنوعی، چرخه‌های باطل خشونت و فقر را ایجاد کردند که تا به امروز ادامه دارد اما غلبه بر این میراث به چیزی بیش از سرنگونی مجسمه‌ها نیاز دارد.

سال 2020 و در حالی که جنبش «زندگی سیاه‌پوستان مهم است» در سراسر آمریکا به دنبال قتل «جرج فلوید» در حال تشدید بود، اروپا با نبردهای خود بر سر عدالت نژادی روبرو بود و مانند آمریکا نمادهای عمومی و بناهای تاریخی برده‌داری در مرکز توجه معترضان بودند.

در «بریستول»، تظاهرکنندگان مجسمه «ادوارد کولستون»، یک نماینده پارلمان قرن هفدهمی را که شرکت او بیش از 80 هزار برده را از غرب آفریقا به قاره آمریکا منتقل کرد، شکستند؛ در «آکسفورد»، دانشجویان خواستند (نه برای اولین بار) که مجسمه «سیسیل رودز» - که مظهر استخراج بی‌رحمانه امپریالیسم اروپایی از ثروت‌های آفریقایی است - از نمای کالج اوریل برداشته شود.

در همین حال، در بلژیک، معترضان مجسمه‌های پادشاه لئوپولد دوم، که بی‌رحمانه کنگو را به‌عنوان سلسله خصوصی‌اش اداره می‌کرد، را برداشتند و در فرانسه، فعالان به مجسمه نویسنده‌ای که برده داری و کار اجباری را در سراسر مستعمرات فرانسه نهادینه می‌کرد، حمله کردند.

ورود اروپا در صحرای آفریقا مدت‌ها قبل از تقسیم شدن این قاره در میان قدرت‌های استعماری در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بود، صورت گرفت.

• بیشتر بخوانید:
•  سیاست‌های استعماری اروپا؛ از اظهارات بورل تا وضعیت بحرانی پناهجویان در مرزها
•  نقش کمتر شناخته شده سوئد در برده‌داری و تجارت برده

مدت کوتاهی پس از «کشف» قاره آمریکا توسط «کریستف کلمب»، اروپایی‌ها تجارت برده فراآتلانتیک را تأسیس کردند. در قرون بعدی، دستکم 12 میلیون آفریقایی اسیر و به بردگی گرفته شدند.

اگرچه تجارت برده با الغای برده داری در اروپا در اوایل و اواسط قرن نوزدهم رو به زوال گذاشت، شرارت‌هایی که آفریقا را در برگرفت به زودی شکل دیگری به خود گرفت؛ آفریقا به جای تامین نیروی کار برای مستعمرات در قاره آمریکا، به منبع مواد معدنی و مواد خام حیاتی برای صنعتی شدن غرب تبدیل شد.

دوران استعمار هنوز به شدت بر جوامع، سیاست‌ها و اقتصاد آفریقا تأثیر می‌گذارد؛ هنگامی که استعمار آغاز شد، مخالفان ایدئولوژیک دور از هم فکر می‌کردند که این قاره از سرمایه گذاری زیرساختی، خروج تدریجی از کشاورزی معیشتی و آموزش سود خواهد برد اما در حالی که به نظر می‌رسد بهبودهایی در شرایط زندگی و معیارهای توسعه منطقه‌ای در مناطق نزدیک به راه آهن‌های استعماری و مدارس کلیسا صورت گرفته است، واقعیت این است که اروپایی‌ها به سختی چیزی در آفریقا سرمایه گذاری کرده‌اند.

انتهای پیام/