روایتی جالب از مردودی سردار مشهور سپاه در تحصیل؛ به شدت فرسوده شده بودم

مخاطبان  می توانند در ادامه بخشی از این کتاب را مطالعه کنند: 

با هم خویشاوند و رفیق بودیم و معاشرت داشتیم. محفل ما بیشتر یک جمع مطالعاتی بود تا یک گروه چریکی، بله کار مسلحانه برای مان جذابیت داشت اما فکر می کردیم بدون داشتن مبانی عقیدتی و فکری درست و حسابی عمل مسلحانه راهی به دهی نمی برد.

البته آن زمان خانواده ما در تهران ساکن بود و من در طی این سال ها از برنامه های حسینیه ارشاد هم استفاده می کردم. از سخنران های حسینیه ارشاد علاوه بر مرحوم شریعتی علاقه زیادی به شرکت در جلسات سخنرانی مرحوم شهبد دکتر محمدمفتح داشتم ایشان یک چهره ی عالم دانشگاهی و فردی فوق العاده با سواد و مسلط به علوم عقلی و نقلی بود. جوان ها را خوب درک می کرد و بسیار گرم آن ها را تحویل می گرفت از آن جا که آقای مفتح اصالتا همدانی بود هر بار که برای شرکت درجلسات سخنرانی محافل مذهبی و دانشگاهی همدان از ایشان دعوت به عمل می آمد من از تهران به همدان می رفتم و پای ثابت جلسات سخنرانی آقای مفتح بودم به یاد دارم هر سال در ایام ماه مبارک رمضان ایشان به مدت سه شب به مسجد جامع همدان می آمد و آن جا برای مردم سخنرانی می کرد.

از جلسات درس و سخنرانی ایشان هم خیلی بهره بردم به این ترتیب طی هشت سال سکونت در تهران یعنی از 47 تا 55 در کنار کار روزانه در یک باطری سازی در میدان قزوین پرداختن به فعالیت ورزشی و حضور در محافل فرهنگی–مذهبی در مدارس متوسطه شبانه بازار نازی آباد و جوادیه تهران در رشته ی علوم تجربی درس می خواندم واقعیت این است که به شدت فرسوده شده بودم این شد که در سال 1350 وقتی در امتحانات دیپلم مردود شدم رفتم برای خدمت سربازی.

بعد از پایان دوره ی آموزشی ما را به شیراز فرستادند بنده در رسته ی ادوات گردان 158 از تیپ 55 هوابرد شیراز به عنوان خدمه خمپاره انداز 81  خدمت کردم خدمت در یک یگان ضربتی هوابرد به مدت دو سال و آشنایی عملی با روش های جنگ چریکی و ضد چریکی تجربه ای مغتنم بود که در فرازهای بعدی زندگی خیلی به کارم آمد.

بعد از خاتمه خدمت سربازی در سال 1352 به تهران برگشتم و تا چهار سال بعد کماکان مقیم تهران بودم بعد هم به صورت متفرقه ثبت نام کردم و دست آخر دیپلم تجربی ام را گرفتم.