احتمال قطع گاز اروپا بر اثر رویارویی روسیه و اوکراین چقدر است؟

- رویارویی احتمالی روسیه و اوکراین، نخستین بحران بزرگ انرژی در دوران انتقال گاز به اروپا را رقم می‎زند؛ راه‌حل‌های کوتاه‌مدت اندک هستند، اما اروپا به مصلحت‌هایی در کنار یک استراتژی بلندمدت نیاز دارد؛ اجزای حیاتی راه حل در خانه، اقیانوس‌ها و در منطقه خاورمیانه-شمال آفریقا نهفته است.

به گزارش «نشنال نیوز»، حتی تحلیلگران آگاه نیز درباره اینکه آیا روسیه در حال برنامه‌ریزی یک جنگ است که ممکن است بر بخش‌های وسیعی از اوکراین تسلط یابد یا دولت آن را تغییر دهد، یا فقط تلاش برای اعمال فشار بر ناتو و کی‎یف است، اختلاف نظر دارند.

نیت هر چه که باشد، رویداد‌ها می‌توانند از کنترل خارج شوند، به ویژه اگر هیچ یک از طرفین به دلیل ترس از دست دادن اعتبار، عقب نشینی نکنند.

پس زمینه مرتبط با انرژی ممکن است پرسش‎هایی را در مورد نیت‎های مسکو ایجاد کند؛ در تابستان گذشته، گاز ذخیره شده در پایانه‌های اروپایی متعلق به گازپروم دوباره پر نشد؛ از اکتبر گذشته، به جای افزایش، طبق روال معمول برای تامین تقاضای زمستانی، عرضه روسیه به اروپا (به استثنای ترکیه) کاهش یافت.

آژانس بین المللی انرژی فکر می‌کند روسیه می‌تواند صادرات به اروپا را حداقل یک سوم افزایش دهد؛ به هر دلیلی، ترکیب عرضه محدود روسیه با رشد مجدد اقتصاد و تقاضای جهانی، به علاوه چند خرابی فنی ناگوار و مشکلات مربوط به آب و هوا در سراسر جهان، قیمت گاز و برق را به سطوح بی سابقه‌ای افزایش داده است.

درگیری آشکار به شدت بحران را تشدید می‌کند؛ عرضه گاز از طریق اوکراین که حدود ۱۳ درصد از کل واردات اروپا را تشکیل می‌دهد، احتمالاً توسط یکی از طرفین قطع می‌شود یا به زیرساخت‌ها آسیب می‌رساند؛ تحریم‌ها، حتی اگر برای ادامه صادرات انرژی روسیه طراحی شوند، باعث کاهش عرضه می‌شوند؛ در اقدامی تلافی جویانه، کرملین ممکن است ارسال گاز از مسیر‌های دیگر را نیز متوقف کند.

حتی اگر جنگی رخ ندهد و حتی اگر جریان گاز روسیه دوباره بازگردد، اروپا به یک رویکرد بلندمدت نیاز دارد؛ اگر جریان گاز در سطوح پایین باقی بماند و ذخایر دوباره پر نشود، آسیب پذیری این قاره تا سال جاری ادامه خواهد داشت؛ و استراتژی آب و هوایی موجود اتحادیه اروپا با استراتژی امنیت انرژی یکسان نیست.

سیاست آب و هوا باعث کمبود فعلی نشده است، اما بروکسل را در مورد اهمیت تداوم سوخت‌های فسیلی نزدیک‌بین کرده است.

با وجود خصومت طرفداران محیط زیست، از جمله اقدامات قانونی علیه شرکت‌هایی مانند شِل، بهتر است که اروپا به جای متکی بودن به همسایه شرقی خود، با هزینه‌های اقلیمی و سیاسی، گاز داخلی بیشتری تولید کند.

با این حال، ممکن است بتوان گاز را از منطقه کردستان عراق به ترکیه آورد و سایر منابع را برای رفتن به غرب آزاد کرد.

اروپا به ظرفیت بیشتری برای انتقال گاز طبیعی مایع و گاز خط لوله آفریقای شمالی وارد شده به شبه جزیره «ایبری» به فرانسه و بقیه قاره نیاز دارد.