آنچه در روز چهارم ماه محرم بر کاروان کربلا گذشت/روزی به نام «حر بن یزید ریاحی»

علی رضا سجادی مقدم در گفت‌وگو با پیرامون روز چهارم ماه م«حر»م گفت: روز چهارم م«حر»م را به نام «حر» و طفلان مسلم نامگذاری کرده‌اند؛ «حر»بن یزید ریاحی از فرماندهان نظامی کوفه بود که پیش از واقعه عاشورا مأموریت یافت با سپاه هزار نفری، مانع «حر»کت «امام حسین (ع)» به سوی کوفه و نیز بازگشت او شود.

***«حر» نماد امید به قبولی توبه و رستگاری

وی در همین راستا ادامه داد: «حر» نماد امید به قبولی توبه و رستگاری محسوب می‌شود، زیرا در ابتدا راه را بر «امام حسین (ع)» بست و اجازه «حر»کت در مسیر دیگر را به کاروان کربلا نداد، اما زمانی که متوجه نقشه شوم عبید الله و یزید شد به لشکر «امام حسین (ع)» پیوست و تا آخرین قطره خون از آنان دفاع کرد او با ندامت و سرافکندنی به پیشگاه «سیدالشهداء(ع)» آمد و از فریب خوردگی خود توسط عبیدالله بسیار پشیمان بود البته نکاتی قابل تامل در رویکرد «حر» وجود دارد او مردی بود، پایند به دستورات و وظیفه شناس و به هیچ عنوان از زیر بار مسئولیت شانه خالی نمی‌کرد در عین حال مرد سیاست‌مداری نیز بود همین عوامل سبب شد به عنوان یکی از زبده‌ترین و بهترین افراد در حوزه فعالیتی خود شناخته شود و بهترین فرمانده در نوع خود باشد، این درس بزرگی برای دست اندرکاران و مسئولان است، اینکه با تمام توان به وظایف محوله عمل کنند به عبارت دیگر پایبندی به اجرای دقیق آنچه در دستور کارشان قرار دارد.

سجادی مقدم بیان کرد: در روایات تاریخی نقل شده است هنگامی که «حر» از قصر ابن زیاد در کوفه خارج شد تا به سمت «امام حسین (ع)» «حر»کت کند، سه بار ندایی را پشت سر شنید که می‌گفت: «ای حر ّ! تو را به بهشت بشارت باد». او بعد‌ها این رویداد را برای «سیدالشهدا (ع)» بیان کرد و گفته بود که به پشت سر نگریستم و کسی را ندیدم؛ با خود گفتم: «به خدا قسم، این بشارت نیست؛ چگونه بشارت باشد در حالی که من راهی جنگ با «امام حسین (ع)» هستم»، وی هنگامی که برای توبه به خدمت «امام حسین (ع)» رسید این نکته را باز گو کرد «امام حسین (ع)» به او فرمودند: تو به واقع به پاداش و نیکی راه یافته‌ای.

***«حر» با شنیدن صدای «سیدالشهداء(ع)» قلبش مضطرب و اشک از چشمان او جاری شد

وی تاکید کرد: در روز عاشورا هنگامی که «امام حسین (ع)» فریاد برآوردند: «مِنْ مُغیثٍ یغیثُنا لِوَجْهِ اللَّهِ تَعالى؟ اما مِنْ ذابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ؛ آیا فریادرسی هست که به فریاد ما رسد و از خدا جزای خیر بطلبد؟ و آیا کسی هست که شرّ این قوم را از «حر»م رسول خدا باز دارد»؛ «حر» با شنیدن صدای «سیدالشهداء(ع)» قلبش مضطرب و اشک از چشمان او جاری شد لرزه براندامش افتاد بررسی‌های او خبر می‌داد کمر به قتل فرزند حضرت «رسول (ص)» بسته اند لذا آرام آرام به بهانه آب دادن به اسبش به سمت کاروان «امام حسین (ع)» «حر»کت کرد.

این کارشناس علوم قرآنی به اهمیت توبه اشاره و اظهار کرد: توبه به معنای بازگشت بنده به سوی پروردگار است خداوند متعال در آیه ۶۹ قرآن کریم به این موضوع پرداخته است، همچنین در آیه ۱۱۸ سوره توبه نیز آمده است: «وَ ظَنُّوا أَنْ لامَلْجَأَ مِنَ اللهِ الاّ اِلَیهِ ثُمَّ تابَ عَلَیهِمْ لِیتُوبُوا اِنَّ اللهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیم، توبۀ بنده بین دو توبۀ خداوند قرار دارد، به این معنا که ابتدا خدا به سوی بنده باز می‌گردد و توفیق توبه به وی می‌دهد، سپس بنده توبه می‌کند. آنگاه خداوند توبه بنده را می‌پذیرد و او را مورد بخشش قرار می‌دهد. «حر» نیز زمانی که متوجه دسیسه عبید الله و یزید شد به سوی «امام حسین (ع)» رفت و توبه کرد و برای جبران خطای خود خون خود را فدا کرد. این توبه واقعی بود و ما نیز باید در برابر خطا‌ها و گناهان خود راه توبه را در پیش بگیریم، زیرا خداوند متعال آمرزنده است او وعده داد توبه حقیقی را می‌پذیرد.

*** ضرورت حرمت «ائمه معصومین (ع)»

سجادی مقدم تصریح کرد: «حر»ّ اگرچه اقدامی سخت‌گیرانه در برابر «امام حسین (ع)» در پیش گرفت، اما رفتارش با «سیدالشهدا (ع)» محترمانه بود؛ وی این مهم را در سخنان خود با «امام حسین (ع)» مطرح کرده بود، «حر» ارادات ویژه به خاندان «رسول الله (ص)» داشت همین ارادتش او را به سوی بهشت کشاند و نامش را رده مردان بزرگ روزگار ثبت کرد «حر» تنها یک قدم با جهنم فاصله داشت و این انتخاب درست او نتیجه علاقه و دلدادگیش به خاندان «پیامبراکرم (ص)» بود.

وی به ویژگی «حر» اشاره و بیان کرد: «حر» انسان آزاده‌ای از جهت عدم وابستگی به مسائل مادی بود و برای جلب منفعت کاری نمی‌کرد؛ هنگامیکه از نزدیک با «امام حسین (ع)» برخورد کرد و برخورد مردانه ایشان را با دشمنان دید به این نتیجه رسید که انسان باید دارای انسانیت و آزاده باشد تا اینکه در روز عاشورا در فعل و عمل برگشت و در مقابله و دشمنی با «سیدالشهدا (ع)» توقف کرد.

*** بی بصیرتی و حب دنیا

سجادی مقدم اشاره‌ای به طفلان مسلم کرد و خاطرنشان کرد: روز چهارم ماه م«حر»م به نام طفلان مسلم نیز نامگذاری شده است دو پسر کوچک مسلم بعد از حمله لشکر دشمن به کاروان کربلا در بهبه حمله لشکر دشمن در بیابان پراکنده شده بودند پس از مدتی گرفتار و نزد عبیدالله آوردند، او زندانبان را احضار کرد و به او گفت: این دو کودک را به زندان ببر و خوراک خوب و آب سرد به آن‌ها مده و بر آن‌ها سخت‏گیرى کن. یک سال بعد گریختند و توسط فردی سنگ دل گردن زده شده و سر آنان را نزد عبید الله بردند او نیز گردن قاتل آنان را به سبب سنگ دلی قطع کرد، این سر انجام دل بستگی به دنیا است اگر قاتل طفلان مسلم این دو کودک را برای دریافت جایزه به شهادت نمی‌رساند جان خود را از دست نمی‌داد، اما بی بصیرتی و حب دنیا زمینه ساز مرگ او شد.