دومینوی خروج نظامیان غربی از افغانستان؛ هزینه‌های مالی و جانی گسترده برای استرالیا
- در طی ۲ دهه‌ای که استرالیا پس از رفتن آمریکا به افغانستان درگیر جنگی غیرقابل پیروزی شد، سران سیاسی استرالیا با اطمینان خاطر در مورد چگونگی ترک افغانستان صحبت نکردند.
به گزارش «گاردین»، «جولیا گیلارد»، نخست وزیر وقت استرالیا در سال ۲۰۱۱، اعلام کرد «ما افغانستان را ترک نخواهیم کرد.»
«تونی ابوت»، جانشین او نیر گفت که «ما هرگز نباید فرار کنیم.»
و با این وجود، استرالیا بدون اعلام رسمی سرانجام در اواسط ماه ژوئن با سختی از افغانستان عقب نشینی کرد و آخرین نیرو‌های نظامی خود را پیش از خروج نهایی نیرو‌های آمریکایی در اواخر ماه آگوست، از افغانستان خارج کرد.
بر اساس آمارها، ۴۱ نظامی استرالیایی در طی ۲ دهه جنگ در افغانستان کشته شدند.
همچنین ۲۶۰ نفر هم به طور جدی زخمی شدند و از سال ۲۰۰۱ تاکنون بیش از ۵۰۰ نظامی این کشور که در افغانستان حضور داشتند خودکشی کردهاند.
استرالیا بیش از ۱۰ میلیارد دلار در جنگی سرمایه گذاری کرده است که شاید به لطف جرایم جنگی به شهرت رسیده و جبران ناپذیر بوده است.
ماجراجویی استرالیا در افغانستان بدون هیچ دستاوردی خاتمه یافته است.
طالبان دوباره احیا شده است و پایگاه‌های ارتش افغانستان را تصرف کرده است.
دستاورد‌های استرالیا در افغانستان رقت انگیز و شرم آور است.
استرالیا در نهایت مجبور شد که به طور غیر معمول نیرو‌های نظامی خود را از افغانستان خارج کند؛ و البته نوع خروج آمریکا از آمریکا بیش از حد ناپسند بوده است.
اخیرا نیرو‌های آمریکایی شبانه پایگاه اصلی خود را در بگرام با قطع برق این پایگاه و خروج از در‌های فرعی و واگذار کردن این پایگاه، ترک کردند.
نیرو‌های آمریکایی حتی از اطلاع رسانی به فرماندهان افغانستان که قرار بود این پایگاه تحویل آنان شود امتناع کرده و بدون اطلاع آن‌ها از این پایگاه خارج شده و آن را رها کردند.
«کریس باری»، دریاسالار بازنشسته استرالیا، رئیس نیروی دفاعی این کشور بود که در اواخر سال ۲۰۰۱، پس از حملات ۱۱ سپتامبر، آمریکا را در حمله به افغانستان همراهی کرد.
به گفته وی، «ما مانند آمریکایی‌ها که با شتاب در حال خروج از افغانستان هستند، این کشور را ترک کردیم؛ ما در ورود به افغانستان با آمریکا همراه بودیم و حتی یک ساعت پس از خروج آمریکا، در افغانستان باقی تخواهیم ماند.»
وی می‌گوید «ما پس از ۲۰ سال افغانستان را ترک می‌کنیم و حضور در این کشور هیچ دستاوردی برای ما نداشت.»
کشورهای حمله کننده به افغانستان عنوان کرده بودند که هدف اصلی این حمله این بود که افغانستان را از شر پایگاه‌های القاعده خلاص کنند و اسامه بن لادن را دستگیر یا به قتل برسانند.
«کریس باری»، گفت «افغانستان کشوری فقیر است و زیرساخت‌های آن در بسیاری از نقاط از بین رفته است؛ بسیاری از نان آوران خانواده‌ها توسط بسیاری از نیرو‌های ائتلاف از جمله ما کشته شده‌اند؛ حال طالبان در حال گسترش است و وقایع پیش آمده نگران کننده است.»
وی همچنین اظهار داشت «اما ما واقعا آنجا نبودیم که برای مردم افغانستان کار خوبی انجام دهیم، بلکه برای کمک به آمریکا در آنجا حضور داشتیم.»
حفظ اتحاد با آمریکا همیشه دلیل اصلی مشارکت استرالیا در حمله به افغانستان بوده است.
درگیری نظامی استرالیا چندین مرحله داشت؛ حمله و نبرد علیه طالبان و القاعده؛ نزدیکی به عقب نشینی کامل در سال ۲۰۰۳ برای شرکت در حمله به عراق، که طی آن طالبان و گروههای مختلف دوباره در حال شکل گیزی بودند؛ انجام عملیات جنگی بیشتر تا سال ۲۰۱۳.
این گزارش در پایان می‌گوید اگر همه چیز، همانطور که «کریس باری» می‌گوید برای استرالیا تقریبا هیچ بوده، یک سوال مهم حضور ۲ دهه‌ای استرالیا در افغانستان را تحت الشعاع قرار می‌دهد؛ آیا این میزان هزینه‌های مالی و از همه مهمتر هزینه‌های جانی، این حضور نظامی را توجیه می‌کند؟
