رقص شمشیر ایرانی در اتاق تاریک برجام

- شبکه «الجزیره»، روز پنجشنبه، اعلام کرد، کشور‌های اروپایی پیش‌نویس طرحی برای محکوم کردن ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را پس گرفته‌اند. پس از انتشار این خبر «ند پرایس»، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز در نشستی خبری تصریح کرد عقب‌نشینی کشور‌های اروپایی از صدور قطعنامه ضد ایرانی در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی با «حمایت کامل» واشنگتن صورت گرفته‌ است.

 

این در حالی است که پیش از این به دلیل تعلیق برخی تعهدات برجامی از سوی ایران خبرگزاری رویترز، گزارش داده بود علیرغم هشدار‌های ایران و روسیه، تروئیکای اروپایی به دنبال تصویب قطعنامه در شورای حکام آژانس انرژی اتمی علیه ایران هستند و در عین حال خبرگزاری فرانسه هم نوشت این قطعنامه که مورد حمایت آمریکا نیز هست، احتمالا روز جمعه ۱۵ اسفند ماه به رأی گذاشته شود.

 

اما این سوال شکل می‌گیرد که چرا غربی‌ها از این اقدام خود عقب نشینی کردند؟ در این میان عده‌ای از کارشناسان و مقامات مسئول در پاسخ به این سوال علت عقب نشینی غربی‌ها را مقاومت ایران و تعلیق برخی تعهدات برجامی دانستند در واقع گام رو به جلوی ایران برای احقاق حق خود موجب عقب نشینی غربی‌ها از موضع خود شده‌است.

اما شاید بتوان این جمله رومی‌های باستان را برای پاسخ به این سؤال به عاریت گرفت که می‌گویند: «تا وقتی شمشیری که با مو بالای سرت آویزان شده را نبینی احساس نا‌امنی نخواهی کرد، اما به محض اینکه شمشیر را ببینی ناامنی و ترس بر تو چیره خواهد شد» به نظر می‌رسد غربی‌ها این شمشیر با مو بسته شده را دیده‌اند. توصیه رهبر حکیم انقلاب برای غنی سازی اورانیوم تا ۶۰ درصد در صورت لزوم و نیاز و تصویب مبلغ ۲ هزار میلیارد تومان از طریق اوراق به وزارت دفاع برای پیشبرد طرح‌های راهبردی و دفاعی از جمله ماهواره‌بر‌ها و پیشران هسته‌ای از سوی مجلس شورای اسلامی، نشان داد که ایران تصمیم قطعی برای حفظ منافع و امنیت ملی خود را اتخاذ کرده‌است و حتی از خروج از برجام نیز ابائی ندارد و ممکن است با ادامه این روند دوباره کابوس ایران هسته‌ای خواب دانوب نشینان را برهم بزند. در واقع عقب نشینی غرب ناشی از احساس نا امنی نسبت به اقدامات بیشتر ایران است.

مورد بعدی مربوط به شکل گیری ابهام اسراتژیک در برنامه هسته‌ای ایران است. در این مورد می‌توان گفت معمولا دولت‌ها با هدف ایجاد اشتباه در محاسبات طرف مقابل به خصوص دشمن تلاش می‌کنند در بسیاری از حوزه‌های راهبردی مانند دست یابی به یک فناوری خاص و یا یک سلاح پیشرفته ابهاماتی را ایجاد کنند و طرف مقابل در گنگی نسبت به موضوع مورد نظر قرار بگیرد، هرچند امروزه در پیش گرفتن چنین راهبردی تا حدود سخت شده، اما همچنان کارایی خود را دارد.

 

در مقابل نیز دولت‌ها تا جایی که می‌توانند تلاش دارند از ورود آنومالی‌های اطلاعاتی در تصمیم گیری‌های راهبردی جلوگیری کنند، زیرا هرگونه اشتباه در تصمیمات استراتژیک موجب به خطر افتادن منافع و امنیت ملی یک موجودیت سیاسی می‌شود. در این میان عدم دسترسی آژانس به اطلاعات سایت‌های هسته‌ای و کاهش نظارت‌های برجامی و پروتکل الحاقی موجب شد اروپایی‌ها سراسیمه از این موضوع در گام اول قطعنامه پیشنهادی خود را پس بگیرند و در گام بعدی چشم آبی ایرلندی راهی ایران کردند تا تهران را از ادامه این راه باز دارد.

 

در واقع موقعیت غربی‌ها اکنون مانند کسی است که تا چند روز پیش در اتاق تاریک چراغی روشن بود می‌توانست اطراف خود را حتی با نور کم ببیند، اما حالا این نور کم از بین رفته و نمی‌داند در این اتاق چه اتفاقی رخ خواهد داد و شمشیر کی و چه زمانی سقوط خواهد کرد!