بازخوانی سومین گزارش ملی یو پی آر ایران در مورد مین‌های برجای مانده از جنگ تحمیلی

کنوانسیون منع مین ضدنفر (APMBC) در ۱۸ سپتامبر ۱۹۹۷ به تصویب رسید و در ۱ مارس ۱۹۹۹  اجرا شد. مقدمه آن با یک بند شروع می‌شود که میزان آسیب غیر نظامیان را تحت اثرات مین‌های زمینی برجسته کردند. بر این اساس دولت‌های عضو مصمم به پایان دادن به آسیب‌ها و تلفات ناشی از مین‌های ضدنفر که صد‌ها انسان را هر هفته، به خصوص غیر نظامیان بی دفاع و بی گناه و کودکان را کشته یا معلول کرده، مانع از توسعه اقتصادی و بازسازی آن شده، مانع از بازگشت پناهنده‌ها و افراد جا به جا شده داخلی می‌شوند و یا بعد از کارگزاری، چندین عواقب دیگر را نیز دارند است.

 

بند آخر مقدمه آن نیز بیان می‌دارد که کنوانسیون بر اساس قوانین بشر دوستانه بین المللی است و این که حقوق طرفین جنگ مسلحانه در انتخاب روش‌ها و ابزار‌های جنگ افزاری محدود نیست و بر اساس اصلی است که مانع از درگیری در جنگ‌های مسلحانه است که موجب وارد آمدن آسیب‌های غیر ضروری شده و مبتنی بر این اصل است که باید بین غیر نظامیان و نظامیان تفکیک قائل بود. 

 

به طور کلی، کنوانسیون منع مین ضدنفر، توسعه، تولید، استفاده، انتقال و ذخیره سازی مین‌های ضدنفر را منع می‌کند و بر انهدام مین‌های ضدنفر ذخیره شده تأکید می‌کند. همچنین پاکسازی مین‌های ضدنفر را طی ۱۰ سال تأکید می‌کند و بر پشتیبانی برای کمک به قربانیان تأکید می‌کند. این معاهده در راستای حذف آسیب‌های وارده بر غیرنظامیان تحت تأثیر مین‌های ضدنفر است. کنوانسیون منع مین ضدنفر استفاده از مین‌های ضدنفر را تحت هر شرایط منع می‌کند.

 

بر این اساس می‌توان گفت که استفاده از مین‌های ضدنفر خلاف قوانین بین الملل و مبانی حقوق بشر است.