چرا خروج آمریکا از سوریه، سرآغاز تحول راهبردی در منطقه است؟

گروه سیاسی ؛ در حالی که فضای داخلی آمریکا به شدت درگیر موضوع استیضاح ترامپ در خصوص گفت‌وگوی ابهام برانگیز وی با رئیس جمهور اوکراین با هدف پرونده سازی برای جوبایدن رقیب انتخاباتی‌اش است، رئیس جمهور آمریکا با اعلام خروج آمریکا از سوریه، شوک قابل ملاحظه‌ای را به سیاستمداران این کشور در دو طیف دموکرات و جمهوری خواه وارد کرد.

ترامپ در سال ۲۰۱۶ با شعار پایان دادن به مداخله‌های نظامی پرهزینه آمریکا در مناطق مختلف جهان وارد کاخ سفید شد و در آستانه ورود به تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰، اولین گام برای تحقق وعده سه سال قبل را برداشت.

رئیس جمهور آمریکا قبلا نیز در مورد قصد خود برای خارج کردن نیرو‌های نظامی آمریکا از افغانستان و سوریه صحبت کرده بود، اما به دلایل مختلف تصمیم خود را اجرایی نکرد.

رئیس جمهور آمریکا با مضحک خواندن مداخله نظامی آمریکا در کشور‌های منطقه، در ادعایی مضحکتر مدعی شد که داعش را او از بین برده و از این پس دلیلی برای ادامه حضور در سوریه وجود ندارد.

اگرچه ترامپ با بیان این که: «حالا ترکیه، اروپا، سوریه، ایران، عراق، روسیه و کرد‌ها باید شرایط جدید را مشخص کنند و آنچه می‌خواهند با اسراء عمل کنند»، سعی کرد بازیگران اصلی در تحولات منطقه را متعدد معرفی کند، اما بسیاری از سیاستمداران آمریکا و رسانه‌های گروهی جهان این اقدام او را به معنی «عقب نشینی در برابر محور مقاومت» به رهبری ایران تفسیر کردند.

تصمیم جدید ترامپ به سرعت با واکنش تند ومنفی مقامات فعلی و سابق آمریکا، چون هیلاری کلینتون، لیندسی گراهام، برت مک گورگ و نیکی هیلی روبرو شد و مواردی، چون قدرت گرفتن ایران و متحدانش در منطقه، حمله ترکیه به کرد‌های سوریه، بازگشت مجدد داعش، نگرانی از ایجاد موج جدید پناهندگان کرد و… را به عنوان دلایل مخالفت خود با تصمیم ترامپ عنوان کردند.

تصمیم ترامپ با هر نیتی اتخاذ شده باشد پیام امیدوارکننده‌ای را به متحدان آمریکا در منطقه منتقل نمی‌کند و فضای بی اعتمادی نسبت به رئیس جمهور تاجر آمریکا را بیش از پیش افزایش خواهد داد.

پاسخ سرد آمریکا به انتظارات متحدان منطقه‌ای خود در جریان تحولات اخیر در خلیج فارس (اسقاط پهپاد آمریکایی، حمله به ارامکو، عملیات نصرمن الله یمنی ها)، خالی کردن پشت اکراد سوریه و تلاش برای توافق با طالبان که در گذشته آنها را گروه تروریستی می‌خواند، نشان داد که سرمایه گذاری هنگفت برخی کشور‌ها برای ایجاد اتحاد راهبردی با آمریکا با هدف جلب پشتیبانی سیاسی و ایجاد امنیت در منطقه، حرکت در مسیر سراب بوده و باید با پند گرفتن از رفتار سوداگرانه کشور‌های فرامنطقه ای، بهره گیری از راهکار‌های مبتنی بر گفت‌وگو و همکاری منطقه‌ای برای رفع تهدیدات و بحران‌های سیاسی و امنیتی موجود جایگزین رویکرد‌های قبلی شود.