رژیم صهیونیستی و تلاش برای بازیافت طرح استعماری در غزه

بیانیه رئیس ستاد ارتش رژیم صهیونیستی مبنی بر اینکه خط زرد مرز جدید اراضی اشغالی خواهد بود، نشان می‌دهد که سیاست رژیم صهیونیستی در قبال غزه ادامه تاریخ ترسیم مجدد مرز‌ها از طریق پاکسازی قومی و تصرف زمین است.

خبرگزاری میزان -

ایال زمیر، رئیس ستاد ارتش رژیم صهیونیستی به‌تازگی گفت که خط زرد (که غزه را به ۲ نیم تقسیم می‌کند) مرز جدید اراضی اشغالی خواهد بود. او درواقع سیاست چند دهه‌ای رژیم صهیونیستی را در قبال غزه تثبیت کرد.

امروزه، این سیاست به یک منطق ساده خلاصه می‌شود؛ تقسیم نوار غزه به ۲ منطقه که توسط خط زرد از هم جدا شده‌اند. یک منطقه تحت کنترل رژیم صهیونیستی باقی می‌ماند، با بلوک‌های مسکونی ساخته‌شده برای فلسطینی‌ها که پس از بررسی‌های امنیتی (بدون اجازه خروج) می‌توانند به آنجا نقل مکان کنند. منطقه دیگر هم تحت کنترل بین‌المللی قرار می‌گیرد؛ جایی که هیچ بازسازی انجام نمی‌شود و فقط کمک‌های حداقلی اجازه عبور دارند.

اظهارات زامیر با هدف اعلام‌شده طرح دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا برای غزه (که خروج کامل رژیم صهیونیستی را در پایان مرحله دوم آتش‌بس ترسیم می‌کند) در تضاد است. این واقعیت که چنین دیدگاهی توسط بالاترین مقام نظامی رژیم صهیونیستی بیان شده به این معنی است که بازتابی از قلب دکترین امنیتی رژیم صهیونیستی و موضع تاریخی آن در قبال رویکرد به مسئله غزه است.

این دیدگاه از قبل از آتش‌بس وجود داشت. یسرائیل کاتز، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در ماه جولای (تیر/مرداد) گفته بود که فلسطینی‌های غزه در یک «شهر بشردوستانه» که بر روی ویرانه‌های رفح ساخته خواهد شد، متمرکز خواهند شد. این طرح توسط گروه‌های حقوق بشری به‌عنوان تلاشی پنهان برای ساخت اردوگاه کار اجباری به‌طور جهانی محکوم شد.

به‌تازگی، دیدگاه مشابهی در ماه نوامبر (آبان/آذر) پدیدار شد، زمانی که گزارش شد برنامه‌های بازسازی در آن طرف خط زرد که در اشغال رژیم صهیونیستی است، در حال انجام است، جایی که مقام‌های آمریکایی گفته‌اند غزه جدید ساخته خواهد شد. منطقه‌ای که تحت کنترل رژیم صهیونیستی قرار می‌گیرد حدود ۵۳ درصد از غزه را تشکیل می‌دهد، اگرچه رژیم صهیونیستی در چند هفته گذشته خط زرد را به عمق بیشتری در خاک غزه گسترش داده است.

پایگاه موندوویس نوشت: نگرانی این است که این امر اخراج اهالی غزه به کشور‌های دیگر را از طریق به اصطلاح «مهاجرت داوطلبانه» تسهیل کند، به ویژه با توجه به اینکه این یک طرح صریح اسرائیل قبل از اجرای آتش‌بس بود؛ کاتز حتی یک دفتر ویژه ایجاد کرده بود که وظیفه آن تسهیل اخراج فلسطینی‌ها به خارج از غزه در جریان جنگ بود، که ظاهرا قرار بود همزمان با اردوگاه کار اجباری رفح در جنوب که اسرائیل قصد ساخت آن را داشت، فعالیت کند.

طرح‌های فعلی برای ایجاد «غزه جدید» تحت کنترل رژیم صهیونیستی، شباهت شومی به این طرح‌های پاکسازی قومی قبلی دارد.

جرد کوشنر و جی‌دی ونس وقتی گفتند که منطقه «تحت کنترل حماس» غزه هیچ کمکی دریافت نخواهد کرد، به همین موضوع اشاره کردند. این بدان معناست که فلسطینی‌های غزه مجبور خواهند شد قلب نوار غزه را ترک کنند و به لبه شرقی تحت کنترل رژیم صهیونیستی (پس از بررسی‌های امنیتی) نقل مکان کنند، جایی که تحت نظارت نظامیان صهیونیست در منطقه‌ای به نام «منطقه سبز» قرار خواهند گرفت. براساس گزارش‌ها، مقام‌های آمریکایی گفته‌اند که فلسطینی‌هایی که به این منطقه سفر می‌کنند، اجازه ترک آن را نخواهند داشت.

اما این چشم‌انداز محصول آخرین جنگ علیه غزه نیست. این نوار سرزمینی که توسط نکبت سال ۱۹۴۸ به عنوان محل تجمع صد‌ها هزار آواره فلسطینی ایجاد شد، خود را به‌عنوان شاید بزرگترین چالش برای پروژه استعماری رژیم صهیونیستی در طول ۷۷ سال گذشته نشان داده است.

طرح‌های کاهش جمعیت غزه

تراکم بالای جمعیت غزه، ترکیب غالب آوارگان آن و ادامه شرایط زندگی سخت در نوار غزه، غزه را به مکانی دائمی برای مقاومت تبدیل کرده است. این امر همچنین آن را هدف برنامه‌های مداوم رژیم صهیونیستی با هدف کاهش جمعیت و قرار دادن آن تحت کنترل نظامی خود قرار داده است. طرح به‌اصطلاح صلح ترامپ که در شورای امنیت سازمان ملل تصویب شده است، تنها این میراث استعماری را دربرمی‌گیرد.

در غزه بود که فلسطینی‌ها برای نخستین‌بار در سال ۱۹۴۸ یک دولت ملی کوتاه‌مدت اعلام کردند و در غزه بود که نخستین نشانه‌های مقاومت فلسطینی‌ها در برابر رژیم صهیونیستی پس از نکبت آغاز شد و در اوایل دهه ۱۹۵۰ به اوج خود رسید و به حمله‌های مکرر رژیم صهیونیستی به نوار غزه منجر شد.

رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۵۳ طرحی برای جابه‌جایی ده‌ها هزار فلسطینی به صحرای سینا مصر ارائه کرد. این طرح که توسط فرانسه و انگلیس حمایت مالی می‌شد، در سال ۱۹۵۵ توسط مصر افشا شد و موجی از اعتراض‌ها را در غزه در رد این طرح برانگیخت.

سال بعد، رژیم صهیونیستی به‌عنوان بخشی از جنگ مشترک فرانسه، انگلیس و رژیم اشغالگر علیه مصر (که به‌عنوان تجاوز سه‌جانبه ۱۹۵۶ شناخته می‌شود) که در پاسخ به ملی کردن کانال سوئز توسط جمال عبدالناصر صورت گرفت، به نوار غزه حمله کرد. نظامیان صهیونیست در طول این حمله حدود ۵۰۰ فلسطینی را در رفح و خان‌یونس به شهادت رسانده و پیش از عقب‌نشینی، شهر غزه را بمباران کردند.

رژیم اشغالگر بعدا در سال ۱۹۷۱ طرح دیگری را برای اخراج هزاران فلسطینی از غزه به صحرای سینا، با هدف کاهش جمعیت آن (براساس اسناد بایگانی شده انگلیس) تهیه کرد. این طرح برای آمریکا و انگلیس شناخته شده بود، اما موفق نشد.

زمانی که نسل‌کشی در غزه ۲ سال قبل آغاز شد، طرح اعلام‌شده رژیم صهیونیستی برای نوار غزه (برای پاکسازی قومی جمعیت و اخراج به سینا) به‌طور مستقیم از این تاریخ استعماری گرفته شد. این موضوع در اوایل دسامبر ۲۰۲۳ فاش شد، زمانی که روزنامه عبری یسرائیل هیوم گزارش داد که نتانیاهو به ران درمر، وزیر برنامه‌ریزی استراتژیک، دستور داده است تا طرح‌هایی را برای کاهش جمعیت غزه بررسی کند.

در گزارش علاوه بر اخراج فلسطینی‌ها به سینا، آمده است که دریا نیز به روی مردم غزه باز است؛ به این معنی که رژیم صهیونیستی می‌تواند یک گذرگاه دریایی برای تسریع اخراج دسته‌جمعی فلسطینی‌ها به کشور‌های اروپایی و آفریقایی باز کند.

انتهای پیام/