محدودیت‌های مرگ‌بار رژیم صهیونیستی در ارائه کمک‌های بشردوستانه به غزه

بیش از یک ماه و نیم از انعقاد آتش‌بس در غزه می‌گذرد و ​​به‌عنوان بخشی از این توافق، قرار بود روزانه ۶۰۰ کامیون حامل غذا، دارو، چادر، سوخت و سایر مایحتاج اولیه وارد نوار غزه شوند.

بیانیه‌های رسمی که از عبور روزانه صد‌ها کامیون از مرز غزه صحبت می‌کنند، عادی شده‌اند؛ عکس‌ها منتشر می‌شوند، گذرگاه‌ها با دقت ثبت می‌شوند و اعلامیه‌ها با جشن و سرور اعلام می‌شوند.

مقام‌های صهیونیست در جدیدترین به‌روز رسانی خود مدعی شده‌اند که از زمان شروع آتش‌بس، هر هفته ۴ هزار و ۲۰۰ کامیون حامل کالا‌های بشردوستانه وارد غزه می‌شوند؛ ۷۰ درصد کامیون‌هایی که وارد شده‌اند، مواد غذایی حمل می‌کردند؛ از زمان شروع آتش‌بس، بیش از ۱۶ هزار و ۶۰۰ کامیون مواد غذایی وارد غزه شده است؛ بیش از ۳۷۰ هزار تن غذا.

شاید تصور شود که فلسطینی‌های غزه سیرترین مردم جهان هستند؛ برای بسیاری، مشخص نیست که رژیم صهیونیستی چگونه کامیون‌های غذا را شمارش می‌کند، زیرا در واقع کامیون‌های تجاری زیادی مجاز به ورود هستند که مواد غذایی با ارزش غذایی پایین، مانند شکلات و بیسکویت، یا مواد غذایی بسیار گران را حمل می‌کنند.

به نظر می‌رسد سازمان‌های بشردوستانه نیز در مورد شمارش رسمی تردید دارند؛ طبق برنامه جهانی غذا، تنها نیمی از کمک‌های غذایی مورد نیاز وارد غزه می‌شود؛ طبق گفته آژانس‌های امدادرسانی فلسطین، تنها یک چهارم از کمک‌های ضروری در واقع اجازه ورود دارند.

سپس تنها کسری از آن به آوارگان، فقرا، مجروحان و گرسنگان می‌رسد؛ دلیل این است که بسیاری از کمکی که وارد غزه می‌شود، در یک «مثلث برمودا» ناپدید می‌شود.

فاصله بین مرز و اردوگاه‌های آوارگان، جایی که باید کمک‌ها توزیع شود، روی نقشه کوتاه به نظر می‌رسد، اما در واقعیت، از نظر سیاسی و امنیتی طولانی‌ترین فاصله است.

• بیشتر بخوانید:
• شرکت‌های هوش مصنوعی به‌دنبال کسب غنیمت از نسل‌کشی غزه
• سازمان ملل: اسرائیل عملا سیاست شکنجه سازمان‌یافته را اجرا می‌کند 

بسیاری از کامیون‌هایی که عبور می‌کنند هرگز به خانواده‌هایی که بیشترین نیاز را به این تدارکات دارند، نمی‌رسند.

مردم درباره کامیون‌ها می‌شنوند، اما هیچ بسته بشردوستانه‌ای نمی‌بینند؛ درباره آرد می‌شنوند، اما نانی نمی‌بینند. ویدیو‌هایی از ورود کامیون‌ها به نوار غزه را تماشا می‌کنند، اما هرگز ندیده‌اند که به اردوگاه‌ها یا محله‌هایشان برسد. انگار کمک‌ها وارد غزه می‌شوند و ناپدید می‌شوند.

ارتش رژیم صهیونیستی محدودیت‌هایی را برای جاده‌هایی که کامیون‌ها می‌توانند طی کنند، تعیین می‌کند و اغلب آنها را مجبور می‌کند مسیر‌هایی را طی کنند که پر از خطر هستند.

برخی از جاده‌ها بدون هماهنگی قابل استفاده نیستند، برخی دیگر از طرف گروه‌های مسلح کنترل می‌شوند؛ همه اینها سفری چند ده کیلومتری را به فرآیندی بسیار شکننده تبدیل می‌کند که به راحتی مختل می‌شود. 

انتهای پیام/