تله‌های مرگ رژیم صهیونیستی؛ صفحه تاریک فعالیت‌های بشردوستانه در غزه

از تاریکی اتاق‌های بسته در نوامبر ۲۰۲۴ (آذر ۲۴۰۳)، سازمانی جنایتکار تحت عنوان ادعایی بنیاد بشردوستانه غزه بروز کرد.

این سازمان چیزی بیش از ابزاری در دست اشغالگران صهیونیست نبود؛ ابزاری که برای نظامی کردن کمک‌های بشردوستانه طراحی شده بود.

همزمان با شروع عقب‌نشینی نظامیان صهیونیست طبق مرحله اول توافق آتش‌بس، به آنها دستور داده شد تا مراکز توزیع کمک ایجاد شده از طرف به‌اصطلاح بنیاد بشردوستانم غزه در جنوب را برچینند.

همان مراکزی که پیش‌تر به‌عنوان تله‌های مرگ و مکان‌های تحقیر عمل می‌کردند، اکنون متروکه و تنها با ویرانه‌های توخالی باقی مانده‌اند که مردم غزه با شوک به آنها می‌نگرند.

مردم غزه به بقایای این مراکز نگاه می‌کنند و از خود می‌پرسند که چگونه جهان می‌تواند به یک سازمان جنایتکار اجازه دهد تا غذای بیش از دو میلیون نفر را کنترل کند.

بسیاری عزیزان خود را که در تلاش برای تهیه غذا برای خانواده‌هایشان به شهادت رسیدند به یاد می‌آورند؛ برخی دیگر زخم‌های خود یا فرار از مرگ حتمی را به یاد می‌آورند.

طبق توافق آتش‌بس، این بنیاد هیچ نقشی در تحویل یا توزیع کمک‌های بشردوستانه ندارد؛ این توافق‌نامه به صراحت بیان می‌کند که چنین مسئولیت‌هایی تحت اختیار آژانس‌های سازمان ملل، در درجه اول، آژانس امداد و کاریابی سازمان ملل (UNRWA) است.

در طول مذاکرات، نتانیاهو اصرار داشت که بنیاد غزه را حفظ کند و آن را در کنار ارتش در حال عقب‌نشینی مستقر کند تا کنترل رژیم صهیونیستی بر تدارکات بشردوستانه حفظ شود و این بنیاد به‌عنوان جایگزین دائمی نهاد‌های سازمان ملل و سایر سازمان‌های امدادی تثبیت شود.

با این حال، هیئت فلسطینی و میانجیگران قاطعانه هرگونه ادامه کار آن را رد کردند.

سیستم توزیع کمک‌های ایجاد شده از طرف اشغالگران صهیونیست، با حمایت آمریکا، در تاریخ عملیات بشردوستانه بی‌سابقه است؛ پیش از این هرگز سازمانی با برچسب بشردوستانه، تحت نظارت مستقیم نظامی فعالیت نکرده بود.

مراکز توزیع آن به صورت مجتمع‌های مستحکم احاطه شده با سربازان و پیمانکاران امنیتی مسلح طراحی شده بود و آنها بدون رحم، به جمعیت گرسنه‌ که در گذرگاه‌های باریک جمع شده بودند، شلیک کردند.

• بیشتر بخوانید:
• یک نقشه مرگ‌بار؛ تیراندازی نظام‌مند به فلسطینی‌ها در مراکز توزیع غذا
• سلاح گرسنگی در غزه؛ جامعه جهانی همدست رژیم صهیونیستی در غزه است 

از همان روز‌های اولیه نسل‌کشی، رژیم صهیونیستی در حال زمینه‌سازی برای چنین سیستمی بود؛ به غزه محاصره‌ای خفه‌کننده تحمیل کرد و متعهد شد که هیچ غذا، دارو یا سوختی اجازه ورود نخواهد داشت، امدادگران و مراکز توزیع سازمان ملل را هدف قرار داد، به کاروان‌های متعلق به آژانس‌های امدادی حمله کرد و در برخی موارد، آنها را کاملاً بمباران کرد، به غارتگران اجازه داده شد تا چند کامیونی را که از آنجا عبور می‌کردند، رهگیری کنند.

به موازات این جنایات، یک کارزار رسانه‌ای بی‌وقفه برای بدنام کردن نهاد‌های سازمان ملل، به ویژه آنروا، تا زمانی که آنها به‌طور کامل از فعالیت منع شدند، ادامه داشت.

در پایان ماه می ۲۰۲۵ (خرداد گذشته)، مراکز توزیع بنیاد به‌اصطلاح بشردوستانه غزه افتتاح شدند و جایگزین آژانس‌های سازمان ملل در محل شدند.

اشغالگران از هرگونه درخواست بین‌المللی، هر قطعنامه سازمان ملل و حتی اقدام‌های احتیاطی صادر شده از طرف دیوان بین‌المللی دادگستری که از آن خواسته بود اجازه ورود نامحدود کمک‌ها را بدهد، سرپیچی کردند.

با وجود اینکه جامعه بین‌المللی سازوکار‌هایی فراتر از شورای امنیت برای اجرای این احکام دارد، اما در حالی که قحطی در سراسر نوار غزه گسترش یافته بود، تسلیم را انتخاب کرد و بیکار ماند؛ به جای فشار آوردن به اشغالگران صهیونیست برای اجازه دادن به ورود کمک به غزه، برخی از کشور‌های همدست با اشغالگران، به توافق‌های بدبینانه‌ای برای انجام گاه‌به‌گاه ارسال هوایی کمک‌های بشردوستانه دست یافتند، که در آن نمایش‌های رسانه‌ای تنها به‌منظور منحرف کردن انتقاد از همکاری آنها بود.

چنین حرکات نمایشی هیچ کمکی به رفع نیاز‌های گسترده غزه نکرد؛ هر هواپیما به سختی نیمی از بار یک کامیون را حمل می‌کرد و طبق داده‌های برنامه جهانی غذا، حتی در روز‌هایی که تا ۲۰ محموله هوایی از چندین کشور ارسال می‌شد، کل محموله حدود ۱۵۰ تن بود که معادل شش یا هفت کامیون است، در حالی که غزه به طور متوسط ​​به ۶۰۰ کامیون در روز نیاز داشت.

بنابراین، به اصطلاح «پل هوایی» کمتر از یک درصد از نیاز واقعی را پوشش می‌داد.

بنیاد غزه چیزی جز ابزاری برای سیاست گرسنگی رژیم صهیونیستی نبود؛ از یک سو، اشغالگران به این می‌بالیدند که این بنیاد میلیون‌ها بسته غذایی توزیع کرده است؛ از طرف دیگر، بیشتر مردم غزه را از غذا محروم می‌کرد، زیرا آنها قادر به پیاده‌روی صد‌ها کیلومتر برای تهیه غذا نبودند.

گرسنگی جوانان، بیماران، زخمی‌ها و سالمندان را در بر گرفت؛ صفحات اخبار و روزنامه‌ها پر از تصاویر کودکان و سالمندان نحیف بود که آخرین نفس‌های خود را می‌کشیدند. ائتلافی از آژانس‌های سازمان ملل، از جمله دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، سازمان بهداشت جهانی و برنامه جهانی غذا، رسماً اعلام کردند که قحطی برای اولین بار در تاریخ مدرن منطقه، براساس طبقه‌بندی سختگیرانه جهانی امنیت غذایی، غزه را فرا گرفته است.

عاملان این سازمان جنایتکار معتقد بودند که حمایت آمریکا از آنها به‌طور نامحدود محافظت خواهد کرد، اما شرایطی که زمانی باعث می‌شد احساس مصونیت کنند، موقتی است و تلاش برای اجرای عدالت در حال افزایش است. 

پرونده‌هایی در حال حاضر به دادگاه کیفری بین‌المللی ارائه شده است که جزئیات جنایات سران و همدستان این بنیاد را شرح می‌دهد؛ درخواست‌هایی از دولت‌های اروپایی برای تحریم مقام‌های آن ثبت شده است. 

اکنون با اطمینان کامل می‌توان گفت بنیاد غزه صفحه تاریکی در تاریخ کار بشردوستانه است و این صفحه ورق خورده است. 

اینکه گردانندگان رسما انحلال آن را اعلام کنند یا خیر، اهمیتی ندارد؛ دیگر وجود خارجی ندارد و سران آن روز‌های تاریکی را پیش رو دارند. 

انتهای پیام/