پایان دوران سیاه تله‌های مرگ در غزه

سازمانی جنایتکار از تاریکی نوامبر ۲۰۲۴ (آبان/آذر ۱۴۰۳)، تحت عنوان بنیاد بشردوستانه غزه پدیدار شد. این سازمان چیزی بیش از ابزاری در دست اشغالگران صهیونیست نبود؛ ابزاری که برای نظامی کردن کمک‌های بشردوستانه طراحی شده بود.

در تاریکی شامگاه پنج‌شنبه ۹ اکتبر ۲۰۲۵ (۱۷ مهر ۱۴۰۴) همزمان با آغاز عقب‌نشینی نظامیان رژیم صهیونیستی براساس مرحله نخست توافق آتش‌بس، به آنها دستور داده شد تا مراکز توزیع ایجاد شده توسط این به اصطلاح بنیاد غزه در جنوب را برچینند.

همان مراکزی که دیروز به‌عنوان تله‌های مرگ و مکان‌های تحقیر برای ناامیدان عمل می‌کردند، اکنون متروکه و تنها ویرانه‌های توخالی از آنها باقی مانده است که مردم غزه با شوک به آنها نگاه می‌کنند. آنها به بقایای این مراکز نگاه می‌کنند و از خود می‌پرسند که چگونه جهان در قرن بیست‌ویکم می‌تواند به یک سازمان جنایتکار اجازه دهد تا غذای بیش از ۲ میلیون نفر را کنترل کند.

بسیاری عزیزان خود را که در تلاش برای تهیه غذا برای خانواده‌هایشان به شهادت رسیدند، به یاد می‌آورند؛ برخی دیگر جراحت‌های خود را یا فرارشان از مرگ حتمی به یاد می‌آورند.

به گزارش میدل‌ایست مانیتور، تا به امروز، گردانندگان و حامیان این بنیاد، انحلال آن را اعلام نکرده‌اند، اگرچه در واقع دیگر وجود ندارد. براساس توافق آتش‌بس، این بنیاد هیچ نقشی در تحویل یا توزیع کمک‌های بشردوستانه ندارد. این توافق‌نامه به صراحت بیان می‌کند که چنین مسئولیت‌هایی تحت اختیار آژانس‌های سازمان ملل و در درجه اول، آژانس امداد و کاریابی سازمان ملل (UNRWA) است.

در طول مذاکرات، نتانیاهو اصرار داشت که بنیاد غزه را حفظ کند و آن را در کنار ارتش در حال عقب‌نشینی مستقر کند تا کنترل رژیم صهیونیستی بر تدارکات بشردوستانه حفظ شود و بنیاد به‌عنوان جایگزین دائمی نهاد‌های سازمان ملل و سایر سازمان‌های امدادی تثبیت شود. با این حال، هیئت فلسطینی و میانجیگران قاطعانه هرگونه ادامه کار آن را رد کردند.

سیستم توزیع کمک‌های ایجاد شده توسط اشغالگران صهیونیست با حمایت آمریکا، در تاریخ عملیات بشردوستانه بی‌سابقه است. پیش از این هرگز سازمانی با برچسب بشردوستانه، تحت نظارت مستقیم نظامی فعالیت نکرده بود و مراکز توزیع آن به صورت مجتمع‌های مستحکم احاطه شده توسط نظامیان و پیمانکاران امنیتی مسلح طراحی نشده بود. آنها بدون رحم، به جمعیت گرسنه‌ای که در گذرگاه‌های باریک جمع می‌شدند، شلیک کرده و زمین را پر از شهید و مجروح می‌کردند.

رژیم صهیونیستی از همان روز‌های اولیه نسل‌کشی درحال زمینه‌سازی برای چنین سیستمی بود. به غزه محاصره‌ای خفه‌کننده تحمیل کرد و اعلام کرد که هیچ غذا، دارو یا سوختی اجازه ورود نخواهد داشت. امدادگران و مراکز توزیع سازمان ملل را هدف قرار داد، به کاروان‌های متعلق به آژانس‌های امدادی حمله کرد و در برخی موارد، آنها را به‌طور کامل بمباران کرد. به موازات این جنایت‌‌ها، یک کارزار رسانه‌ای بی‌وقفه برای بدنام کردن نهاد‌های سازمان ملل، به ویژه آنروا، تا زمانی که آنها به‌طور کامل از فعالیت منع شدند، ادامه داشت. تا پایان ماه می ۲۰۲۵ (خرداد ۱۴۰۴)، مراکز توزیع بنیاد به‌اصطلاح بشردوستانه غزه افتتاح شدند و جایگزین آژانس‌های سازمان ملل در محل شدند.

اشغالگران از هرگونه درخواست بین‌المللی، هر قطعنامه سازمان ملل و حتی اقدام‌های احتیاطی صادر شده توسط دیوان بین‌المللی دادگستری که از آن خواسته بود اجازه ورود نامحدود کمک‌ها را بدهد، سرپیچی کردند. با وجود اینکه جامعه بین‌المللی سازوکار‌هایی فراتر از شورای امنیت برای اجرای این احکام دارد، اما در حالی که قحطی در سراسر نوار غزه گسترش می‌یافت، تسلیم را انتخاب کرد و بدون واکنش ماند.

به جای فشار آوردن به اشغالگران صهیونیست برای اجازه دادن به ورود کمک به غزه، برخی از کشور‌های همدست با اشغالگران، به توافق‌های بی‌فایده و نمایشی برای انجام گاه به گاه ارسال هوایی کمک‌های بشردوستانه دست یافتند، که در آن نمایش‌های رسانه‌ای تنها به منظور منحرف کردن انتقاد از همکاری آنها بود. 

• بیشتر بخوانید:
• مناطق بشردوستانه؛ تله‌های مرگبار رژیم صهیونیستی برای قتل‌عام آوارگان فلسطینی
• تله مرگ در المواصی؛ تک‌تیراندازارن صهیونیست برای سرگرمی آوارگان را در غزه هدف قرار می‌دهند
• گرسنگی و قحطی در غزه؛ رژیم صهیونیستی در حال مهندسی مرگ فلسطینی‌ها

برخی از این جعبه‌های ارسالی هوایی، غیرنظامیان را در اثر برخورد کشته یا مجروح کردند. چنین حرکات نمایشی هیچ کمکی به رفع نیاز‌های عظیم غزه نکرد؛ هر هواپیما به سختی نیمی از بار یک کامیون را حمل می‌کرد. 

براساس داده‌های برنامه جهانی غذا، حتی در روز‌هایی که تا ۲۰ محموله هوایی از چندین کشور ارسال می‌شد، کل محموله حدود ۱۵۰ تُن بود که معادل ۶ یا ۷ کامیون است، در حالی که غزه به‌طور متوسط به ۶۰۰ کامیون در روز نیاز داشت. بنابراین، به اصطلاح «پل هوایی» کمتر از یک درصد از نیاز واقعی را پوشش می‌داد.

بنیاد به‌اصطلاح بشردوستانه غزه چیزی جز ابزاری برای سیاست گرسنگی رژیم صهیونیستی نبود. از یک سو، اشغالگران به این موضوع مباهات می‌کردند که این بنیاد میلیون‌ها بسته غذایی توزیع کرده است؛ از سوی دیگر، بیشتر مردم را از غذا محروم می‌کرد، زیرا آنها قادر به پیاده‌روی ده‌ها کیلومتری برای تهیه آن نبودند. 

گرسنگی، جوانان، بیماران، مجروحان و سالمندان را در بر گرفته بود. صفحات اخبار و روزنامه‌ها پر از تصاویر کودکان بسیار لاغز و سالمندان ضعیفی بود که آخرین نفس‌های خود را می‌کشیدند.

ائتلافی از آژانس‌های سازمان ملل، از جمله OCHA، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، سازمان بهداشت جهانی و برنامه جهانی غذا، در ۲۲ آگوست ۲۰۲۵ (۳۱ مرداد ۱۴۰۴) به‌طور رسمی اعلام کردند که قحطی برای نخستین‌بار در تاریخ مدرن منطقه، براساس طبقه‌بندی سختگیرانه جهانی امنیت غذایی IPC، غزه را فرا گرفته است.

با اطمینان کامل، اکنون می‌توان گفت: بنیاد غزه صفحه‌ای تاریک در تاریخ کار بشردوستانه بود و این صفحه ورق خورده است. اینکه گردانندگان آن به‌طور رسمی انحلال آن را اعلام کنند یا نه، اهمیتی ندارد؛ این بنیاد دیگر وجود خارجی ندارد و مدیران آن با روز‌های تاریکی روبه‌رو هستند. 

انتهای پیام/