تداوم رنج کودکان یتیم مجروح غزه فراتر از آتش‌بس

استراتژی نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در جنگ ۲ ساله علیه غزه، شمار زیادی از کودکان را به جمعیت کودکانی وارد کرد که پدر یا مادر یا هر دوی آن‌ها یا اساسا همه اعضای خانواده خود را از دست داده بودند.

افزایش شمار کودکان مجروحی که تنها بازماندگان خانواده خود بودند، سبب شد تا واژه‌ای خاص برای توصیف آن‌ها در نظر گرفته شود: WCNSF.

به گزارش گاردین، در عرض چند ماه، جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه با غم‌انگیزترین مخفف جهان، WCNSF، «کودک مجروح، بدون خانواده بازمانده»، به واژگان کمک‌های پزشکی اورژانسی اضافه شد.

در طول ۲ سال بمباران و قحطی، این مشکل بدتر شده است، اگرچه در هرج‌ومرج مداوم ایجادشده توسط بمباران و دستور‌های تخلیه رژیم صهیونیستی که جوامع را تکه تکه کرده و آن‌ها را در سراسر نوار غزه پراکنده می‌کند، پیگیری کودکانی که از خانواده‌هایشان جدا شده‌اند، دشوار است.

آژانس حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف)، با استناد به آمار وزارت بهداشت غزه در اوایل سپتامبر، تعداد ۲ هزار و ۵۹۶ کودک را که هر ۲ نفر والدین خود را از دست داده‌اند و ۵۳ هزار و ۷۲۴ کودک دیگر را که پدر (۴۷ هزار و ۸۰۴ نفر) یا مادر (۵ هزار و ۹۲۰ نفر) خود را از دست داده‌اند، ثبت کرده است.

هیچ اطلاعاتی در مورد تعداد کودکان بدون والدین که مجروح شده‌اند وجود ندارد، اما حتی با وجود اینکه نخستین مرحله از توافق آتش‌بس برای پایان دادن به جنگ طولانی در روز پنجشنبه مورد توافق قرار گرفت، غزه بالاترین میزان قطع عضو کودکان را در بین درگیری‌های مدرن دارد.

در ۱۳ آگوست (۲۲ مرداد)، منزل خانوادگی وسام، دختر ۳ ساله، به همراه ۵ ساله، مادر باردارش، پدرش و پدربزرگ و مادربزرگش هدف قرار گرفت؛ وسام تنها بازمانده این خانواده است که جراحت‌های جدی در پا و شکم، از جمله پارگی کبد و کلیه، و آسیب روانی شدید متحمل شد.

یونیسف اعلام کرد که وی نیاز فوری به انتقال پزشکی به خارج برای درمان پیشرفته، به‌ویژه برای نجات پای چپش از خطر قطع عضو دارد.

حمله رژیم صهیونیستی به غزه هزاران کودک مانند وسام را تنها و اغلب به‌شدت مجروح کرده است؛ تعداد این کودکان آنقدر زیاد است که جراحان تروما با کار زیاد، به سادگی WCNSF را روی پرونده‌های آن‌ها می‌نویسند.

کِیران کینگ، رئیس بخش بشردوستانه سازمان خیریه «کودکان جنگ» War Child مستقر در انگلیس که یکی از سازمان‌هایی است که سعی در محافظت و مراقبت از کودکان یتیم زخمی در غزه دارد، گفت: این نخستین درگیری است که چنین اصطلاحی مورد نیاز بوده است؛ این اصطلاح از تیم‌های پزشکی اورژانس، افرادی که از دیرباز در هر درگیری کار کرده‌اند، متولد شد و این اصطلاح WCNSF را ابداع کرد، زیرا آن‌ها هرگز مجبور نبودند با چالش حفاظت از کودکان در این مقیاس مقابله کنند.

ژاکوب گرنجر، هماهنگ‌کننده اورژانس پزشکان بدون مرز که اکنون در دیرالبلح در جنوب غزه، حضور دارد، گفت: کودکان مجروح همیشه بدون اعضای خانواده به بیمارستان‌های صحرایی پزشکان بدون مرز آورده می‌شوند.

گرنجر گفت: ما سعی می‌کنیم وضعیت آن‌ها را تثبیت کنیم و زخم‌هایشان را درمان کنیم، اما پس از درمان، اغلب هیچ ثباتی برای آن شخص وجود ندارد؛ این‌طور نیست که یک بافت یا نهاد اجتماعی وجود داشته باشد که بتواند از کودکان حمایت کند؛ یک سازوکار اجتماعی وجود دارد، افرادی که از کودکانی که والدین خود را از دست داده‌اند مراقبت می‌کنند، یا آژانس‌های دیگری وجود دارند که می‌توانند سعی کنند خانواده را پیدا کنند، اگر کسی باقی مانده باشد، یا نهادی که می‌تواند به کودکان یتیم پناه دهد، اما این قطره‌ای در اقیانوس است.

یونیسف اعلام کرد: مراقبت‌های اورژانسی کوتاه‌مدت را برای کودکان در معرض خطر بالا ازجمله کودکان گمشده، یتیم و جدا شده فراهم می‌کند تا ایمنی فوری را برای کودکان پس از حادثه فراهم کند، در حالی که مددکاران اجتماعی اعضای خانواده‌ای را که می‌توانند مراقبت طولانی‌مدت از کودک ارائه دهند، ردیابی می‌کنند.

در میان کودکانی که در یکی از مراکز اجتماعی تحت حمایت سازمان «کودکان جنگ» هستند، کودک ۱۳ ساله‌ای وجود دارد که شاهد کشته شدن مادرش توسط یک تک‌تیرانداز بود، در حالی که پدرش را در جنگ از دست داده بود.

• بیشتر بخوانید:
• کودکی‌های ربوده‌شده در جنگ ۲ ساله غزه؛ رژیم صهیونیستی در صدر جدول جهانی خشونت علیه کودکان
• قربانیان خاموش جنگ‌ها؛ زندگی دشوار بیش از ۱۷ هزار یتیم جنگ در غزه
• رنج بی‌پایان کودکان یتیم غزه

در گزارشی از سازمان «کودکان جنگ» آمده است: این امر باعث شد او علائم شوک، ازجمله گوشه‌گیری و اضطراب و همچنین سردرد، درد معده، کابوس و اضطراب را تجربه کند.

حمایت از کودکان یتیم مجروح در غزه بسیار دشوار است؛ اقوام زنده مانده به دلیل شرایط قابل شناسایی و در دسترس نیستند؛ مردم در اردوگاه‌های آوارگان هستند و دائما به اجبار تخلیه می‌شوند.

کودکانی که به‌شدت مجروح شده‌اند، اغلب با اندام‌های قطع شده، شانس کمی برای سفر به جنوب، مطابق با دستور تخلیه رژیم صهیونیستی که برای تقریبا یک میلیون نفر از ساکنان شهر غزه صادر شده است، دارند.

پیدا کردن ماشینی که یک کودک مجروح را سوار کند، بسیار دشوار است؛ این در حالی است که یسرائیل کاتز، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی مدعی شد که هر کسی که در شهر غزه باقی مانده باشد، هدف نظامی مشروع محسوب می‌شود.

کودکان و به‌ویژه پسران، به‌طور فزاینده‌ای برای بقا در کنار هم جمع می‌شوند و در زباله‌ها جست‌و‌جو می‌کنند یا برای در امان ماندن به‌صورت گروهی در نقاط توزیع غذا حضور می‌یابند، تاکتیکی بسیار خطرناک که نشان‌دهنده ناامیدی محض است.

گرنجر با اشاره به اینکه پیامد‌های آسیب‌های دوران کودکی و نابودی خانواده‌ها در حال آشکار شدن است، گفت: در طول روز کودکان زیادی در خیابان هستند، اینکه آیا هنوز خانواده‌ای دارند یا نه، ارزیابی آن دشوارتر است.

آسیب روانی وارده به این نسل از کودکان در غزه، حتی برای کسانی که هنوز خانواده دارند، غیرقابل محاسبه است؛ احمد ابوهلال ۱۲ ساله، پیش از مجروح شدن، با فروش قهوه در اردوگاه وسیع المواصی در ساحل جنوبی غزه، درآمد ناچیز خانواده‌اش را تامین می‌کرد.

مادرش، به یاد می‌آورد: او آرزو‌های بزرگی داشت؛ او آرزو داشت ثروتمند شود، یک پزشک عالی شود که بتواند مجروحان را درمان کند؛ او همچنین عاشق فوتبال بود و آرزو داشت یک بازیکن با استعداد شود؛ او همیشه سخت تلاش می‌کرد تا رویاهایش را به واقعیت تبدیل کند.

تمام آن آرزو‌ها با شلیک یک گلوله رژیم صهیونیستی به جمعیتی در نزدیکی خان‌یونس، جایی که احمد برای دیدار عمه‌اش رفته بود، از هم پاشید.

مادرش گفت: پس از آسیب، وضعیت جسمی و روانی احمد به‌شدت رو به وخامت گذاشت؛ از آن زمان، سلامت و وضعیت روانی او رو به وخامت بوده است؛ در ابتدا، او بیهوش بود؛ وقتی به هوش آمد، در شوک و درد شدید بود و مدام گریه و خود را سرزنش می‌کرد و می‌پرسید که چرا به آنجا رفته است، حتی با اینکه هیچ راهی برای دانستن اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد، نداشت.

احمد هنوز به مسکن‌ها وابسته است و نیاز دارد که جراحتش مرتبا تمیز شود.

مادرش گفت: پزشکان گفتند که آسیب او بسیار جدی است و برای بهبودی به زمان زیادی نیاز دارد؛ بزرگ‌ترین ترس من این است که او دیگر هرگز نتواند راه برود یا جراحتش بهبود نیابد.

سردرگمی و اندوه همراه با آسیب جدی برای کودکانی که شبکه حمایتی خانواده ندارند، به‌طور تصاعدی بیشتر است.

انتهای پیام/