نشست سازمان ملل درباره فلسطین؛ منافع سیاسی فرانسه یا حقوق فلسطینیان؟

به رسمیت شناختن کشور فلسطین از طرف فرانسه، اگرچه واکنش‌های مثبتی را به همراه داشته، اما ابهام‌های بسیای دارد و نگاهی به مواضع گذشته این کشور در قبال رژیم صهیونیستی، نشان می‌دهد که پاریس بیش از آنکه به حقوق فلسطینیان فکر کند به دنبال رسیدن به منافع سیاسی خود است.

خبرگزاری میزان -

نشست سازمان ملل با هدف جلب حمایت از راه‌حل دو دولتی برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین برگزار شد و امانوئل مکرون، رئیس‎جمهور فرانسه در این نشست اعلام کرد که پاریس کشور فلسطین را به رسمیت می‌شناسد.

رویکرد بین‌المللی در مورد به رسمیت شناختن کشور فلسطین، نشان‌دهنده تغییر در فضای جهانی نسبت به رژیم صهیونیستی است که در دو سال گذشته بی‌توجهی کامل خود را به اصول حقوق بین‌الملل و مشروعیت بین‌المللی نشان داده است.

مکرون، در این نشست گفت: با توجه به تعهد تاریخی کشورم به خاورمیانه، به صلح بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها، به همین دلیل است که امروز اعلام می‌کنم فرانسه کشور فلسطین را به رسمیت می‌شناسد.

رویکرد فرانسه پرسش‌های بسیاری را در مورد پیشینه مواضع آن مطرح می‌کند؛ ادعای تعهد به اعلام کشور فلسطین به‎عنوان پاسخی به رفتار رژیم صهیونیستی در غزه و شکست روند مذاکرات آغاز شده در اسلو در سال ۱۹۹۳ و همچنین این دیدگاه که به رسمیت شناختن فلسطین به منزله تعهد به حقوق بین‌الملل و مفاد آن در مورد حقوق مردم فلسطین برای داشتن یک کشور مستقل است، منعکس کننده حقیقت این مواضع نیست.

به‎طور خاص، کشوری مانند فرانسه در روابط بین‌المللی خود تعهدی به قوانین بین‌المللی و الزامات امنیت جمعی که سازمان ملل قرار است تضمین کند، ابراز نمی‌کند؛ بلکه واقعیت توازن‌های بین‌المللی را که درپی ایجاد آن مطابق با آنچه منافع ملی خود می‌داند، بیان می‌کند.

با مشاهده دیدگاه فرانسه در مورد ماهیت دولت فلسطین، که از طرف امانوئل مکرون بیان شده است، می‌توان واقعیت سیاسی را که روند به رسمیت شناختن یک دولت فلسطینی قصد دارد به حداکثر خود برساند، تجسم کرد.

رفتار فرانسه پس از انتفاضه الاقصی، جایی که مکرون مستقیما به رژیم صهیونیستی خطاب کرد و همبستگی مطلق خود را با این رژیم در مقابله با مقاومت ابراز کرد، مقاومتی که او آن را تروریستی می‌داند، قابل توجه است.

این امر فراموش شدنی نیست که مکرون از آغاز دوره ریاست‎جمهوری خود، عمق روابط بین پاریس و رژیم صهیونیستی را ابراز کرده و امنیت این رژیم را امنیت فرانسه و جهان دانسته است، چه برسد به مقاومت در برابر تحریم اقتصادی این رژیم در اتحادیه اروپا؛ می‌توان نتیجه گرفت که هدف فرانسه به حقوق مردم فلسطین مربوط نمی‌شود، بلکه به دیدگاهی مربوط می‌شود که فقط از نظر شکل با دیدگاهی که در آن رژیم صهیونیستی و آمریکا با هم تلاقی می‌کنند، متفاوت است.

در این زمینه، منافع فرانسه حول محور ضرورت ایفای نقش فعال در منطقه تلاقی می‌کند؛ فرانسه دستورکاری دارد که از نظر شکل تفاوتی با این هدف ندارد.

مسیر روابط فرانسه و آمریکا که با پیچیدگی‌های متعددی در چندین موضوع، از لزوم حل مسئله فلسطین به‎گونه‌ای که فلسطینی‌ها را متقاعد کند، تا رابطه با چین و در نهایت مسئله اوکراین و نحوه مدیریت مسئله روسیه، مواجه شده است، این موضوع را قابل درک می‌کند که فرانسه مسیری را در مورد مسئله فلسطین دنبال کند که با رویکرد دونالد ترامپ، که کاملا از جنگ رژیم صهیونیستی حمایت می‌کند و پذیرای تحمیل حاکمیت این رژیم بر کرانه باختری است، مخالف باشد.

گام‌های بین‌المللی فعلی از طرف کشور‌هایی مانند فرانسه برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین، حتی اگر با واکنش مثبت رژیم صهیونیستی مواجه شود، به احیای حقوق مردم فلسطین کمکی نخواهد کرد و منعکس‌کننده مفاد قطعنامه‌های بین‌المللی و توافق‌نامه‌های صلح نیز نخواهد بود، بلکه می‌توان آنها را در یک طرح عمل‌گرایانه با انگیزه دستیابی به اهدافی که صرفا در راستای منافع آنها تدوین شده‌اند، گنجاند.

انتهای پیام/