شه‌بخش: خودم هم نمی‌د‌انم چرا به مسابقات جهانی اعزام نشدم/ در بوکس ایران اتحاد نداریم

دانیال شه‌بخش، بوکسور پرافتخار و تاریخ‌ساز ایران، صاحب مدال برنز جهانی، نقره آسیا و با سابقه حضور در المپیک است. او یکی از چهره‌هایی است که با وجود سن نه چندان زیاد تجربه‌های بزرگی در سطح جهانی و آسیایی دارد و نامش در تاریخ بوکس ایران ثبت شده است. با این حال، در حالی‌که بسیاری انتظار داشتند در رقابت‌های جهانی لیورپول حاضر شود، به دلایلی نامعلوم از اعزام بازماند. شه‌بخش در گفت‌و‌گو با میزان از دغدغه‌ها، سختی‌ها و نگاهش به آینده می‌گوید.  

گفت‌وگوی شه بخش با خبرنگار میزان را در ادامه از زیر نظر می‌گذرانید:

مسابقات بوکسور‌های ایران در رقابت‌های جهانی را دنبال کردید؟

تک تک بازی‌های بچه‌ها را نگاه کردم. باتوجه به اینکه بازی‌های تدارکاتی و اردوی مشترک نداشتند، خیلی خوب بودند و تمام تلاش خود را کردند. دوست داشتم مدال بگیرند که متاسفانه نشد. این بچه‌های بوکسور مثل خود من هستند و سختی‌هایی که می‌کشند را کاملاً درک می‌کنم. در آینده برایشان آرزوی موفقیت دارم. از امروز به بعد قهرمانی جهان برای ما تمام شد و باید تمرکزمان روی المپیک و بازی‌های آسیایی باشد.

این رقابت‌ها چه دستاوردی برای تیم ایران داشت؟

مسابقات جهانی چالش‌های زیادی داشت. هر بوکسوری که وارد رینگ جهانی می‌شود، چه با برد و چه باخت، تجربه جدیدی کسب می‌کند. امیدوارم بچه‌ها درس‌های زیادی گرفته باشند.

با توجه به اینکه بوکسور تاریخساز ایران در جهانی هستی، آیا دوست داشتی کسی به رکورد تو برسد؟

دوست داشتم هرکدام از بچه‌ها که می‌توانند مدال کسب کنند و دنبال حفظ رکورد خودم به‌عنوان بوکسور تاریخ‌ساز نبودم. اگر کسی مدالی خوشرنگ‌تر از من می‌گرفت، برای من خوب بود، چون سنگ بنا را من گذاشتم و اسم من چه بخواهند چه نخواهند در تاریخ است. مهم این است که پرچم ایران برافراشته شود. هر مدالی که کسب شود، فدراسیون پیشرفت می‌کند و نگاه‌ها به بوکس بیشتر می‌شود.

چرا شما به مسابقات جهانی اعزام نشدید؟

هنوز که هنوز است برای خود من هم سوال است. به خدا نمی‌دانم! من در جهانی مدال دارم، در آسیا مدال دارم و المپیک را هم تجربه کرده‌ام. هنوز جواب روشنی نگرفتم و با رئیس فدراسیون هم در این خصوص حرفی نزدم. فکر می‌کنم دیگر کار از کار گذشته و چانه‌زنی بی‌فایده است. دو ماه قبل گفتند بیا به انتخابی، من هم شرکت کردم. بعد گفتند این برای جهانی نیست، چون لیست رد شده است! من که نمی‌توانم بگویم باید من را اعزام کنید. زوری که نمی‌شود.

عملکرد بچه‌های اعزامی به جهانی را چطور دیدید؟

مشخص بود که تجربه نداشتند وگرنه می‌توانستند کار بزرگی کنند. بوکسور نباید فقط برای مسابقات رسمی اعزام شود. ما نیاز به اردو‌های مشترک و تدارکاتی داریم. اگر در تورنمنت‌های مختلف شرکت کنیم، می‌توانیم مدال بگیریم. نباید به جهانی به چشم تدارکاتی نگاه کرد. مگر می‌شود جهانی را میدان تدارکاتی دانست؟ این مسابقات آن‌قدر باارزش است که با مدالش تاریخ‌ساز می‌شویم. به هر حال جهانی لیورپول گذشت و حالا باید هدف ما مسابقات پیش‌رو باشد.

یک روزی مدال جهانی شما زیر سوال رفت و حالا هم به جهانی اعزام نشدید. این دو موضوع به هم ربطی دارند؟‌

نمی‌خواهم در این خصوص حرفی بزنم. نگاهم رو به جلو است. باید روی رقابت‌هایی که ارزش کار ما را بالا می‌برند، تمرکز کنیم. باید از برد هم خوشحال شویم. اگر دوست من یک پله بالا می‌رود باید خوشحال شوم، نه اینکه مدال و افتخار همدیگر را زیر سوال ببریم. اگر به هم اعتماد کنیم و کمک کنیم، همه‌چیز درست می‌شود. خارجی‌هایی که ما می‌بریم‌شان، یک روز در سال‌های بعد طلا و نقره جهان و المپیک می‌گیرند. اما مشکل ما این است که در بوکس ایران اتحاد نداریم.

می‌توانی بیشتر توضیح بدهی؟

ذهن‌های بزرگ مطمئناً کار‌های بزرگ می‌کنند. باید فکرمان بزرگ و حرفه‌ای باشد و قدر جایگاهمان را بدانیم. بوکسور جوان وقتی من را می‌بیند، باید بداند آخرش از من تقدیر می‌شود و احترامم حفظ می‌شود تا انگیزه بگیرد. من باید تجربه‌ام را به جوان‌تر‌ها بدهم و آنها هم رفتار بزرگ‌تر‌ها را ببینند. به هر حال اگر حرفه‌ای باشیم، قطعاً روز به روز پیشرفت می‌کنیم.

قبول داری در دو سه سال گذشته آن دانیال شه‌بخش همیشگی نبودی؟

در سال‌های اخیر رقابت‌های دوستانه و اردو‌های مشترک خیلی کم داشتیم. همه می‌دانند من در ۶۰ کیلوگرم چه نتایجی گرفتم، اما در سال‌های اخیر با چالش وزنی روبه‌رو شدم. وزن من از المپیک حذف شد و دوران سختی را گذراندم. از من می‌خواستند در ۵۷ کیلوگرم بازی کنم که خیلی سخت بود. واقعاً روز‌های دشواری را پشت سر گذاشتم، اما امیدوارم در آینده موفق باشم.

وجود مربیان کوبایی کمکی به تو کرد؟

صادقانه خیر؛ نه تنها من بلکه خیلی از بوکسور‌ها با نوع تفکر کوبایی‌ها مشکل داشتیم. مثلا از من می‌خواستند در ۵۷ کیلوگرم بوکس کنم که خیلی برایم دشوار بود. در مجموع آن‌ها کمک خاصی به تیم ملی بزرگسالان نکردند و نتایجشان هم که مشخص است.

به آینده‌ات در بوکس ایران خوشبین هستی؟

بله خوشبینم. من اصلاً اهل حاشیه نیستم و تمرکزم روی کار خودم است. مردم همه چیز را می‌بینند و می‌دانند. هدف من موفقیت در بازی‌های آسیایی، کسب سهمیه المپیک و حتی مدال المپیک است. قطعاً می‌توانم به این اهدافم برسم فقط در این مسیر نیاز به کمک دارم. خیلی از بوکسور‌هایی که من با اختلاف در میادین مختلف شکست داده‌ام، حالا می‌بینم که در جهانی انگلستان مدال گرفتند و برخی دیگر در المپیک پاریس روی سکو بودند. مطمئن باشید از نظر فنی چیزی از آنها کم ندارم و می‌توانم به مدال‌های بزرگتری دست پیدا کنم.

انتهای پیام/