سرقت آب؛ وجهی دیگر از جنگ رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان

میراث اشغال ۵۰ ساله سرزمین‌های فلسطینی توسط رژیم صهیونیستی نقض نظام‌مند حقوق بشر در مقیاس وسیع بوده است. یکی از مخرب‌ترین پیامد‌های آن، تاثیر سیاست‌های تبعیض‌آمیز این رژیم بر دسترسی فلسطینی‌ها به منابع کافی آب پاک و سالم است.

رژیم آپارتاید صهیونیستی برای ترویج و تداوم برتری‌طلبی یهودیان در کل منطقه‌ای که از رود اردن تا دریای مدیترانه کنترل می‌کند، از طریق سیاست‌های زمینی و مهاجرتی، محدودیت‌های رفت و آمد و مدیریت منابع آب، تلاش می‌کند. 

رژیم صهیونیستی در موضوع آب به‌طور عمدی نابرابری زیادی در مصرف ایجاد می‌کند. یک گروه (شهرک‌نشینان صهیونیست) با منابع آب ارائه شده به‌طور کامل تامین می‌شود و گروه دیگر (فلسطینیان) از بحران مزمن آب رنج می‌برند که همراه با تغییرات اقلیمی در حال افزایش است.

این سیاست به وضوح نشان می‌دهد که فلسطینیان توسط رژیم صهیونیستی دچار انسانیت‌زدایی عمیقی شده‌اند، فرآیندی که رژیم صهیونیستی را قادر ساخته تا از اساسی‌ترین منابع به‌عنوان وسیله‌ای برای کنترل و دستیابی به اهداف سیاسی، حتی به قیمت تشنه نگه داشتن میلیون‌ها نفر، استفاده کند. 

این غیرانسانی‌سازی همچنین به کارزار نظام‌مند و بی‌رحمانه رژیم صهیونیستی اجازه می‌دهد تا آسیب‌پذیرترین جوامع فلسطینی را در گرم‌ترین و خشک‌ترین بخش‌های کرانه باختری از منابع آب خود، حتی در گرمای سوزان تابستان، محروم کند تا رژیم اشغالگر بتواند اندک دارایی‌ها و زمین‌های باقی‌مانده آنها را غارت کند و تا حد امکان قلمرو بیشتری را تصرف کند.

وضعیت بحرانی آب برای فلسطینی‌ها نه نتیجه سرنوشت یا یک فاجعه طبیعی است و نه بخشی از یک بحران اجتناب‌ناپذیر آب منطقه‌ای؛ در عوض، این نتیجه عمدی سیاست تبعیض‌آمیز عمدی رژیم صهیونیستی است که آب را به‌عنوان وسیله دیگری برای کنترل جمعیت فلسطینیان در کرانه باختری می‌بیند. 

کارشناسان می‌گویند که رژیم صهیونیستی طوری رفتار می‌کند که گویی حق انحصاری بر منابع آب در فلسطین دارد و قدرت تصمیم‌گیری در مورد نحوه استفاده از آنها را دارد. 

رژیم صهیونیستی بلافاصله پس از اشغال کرانه باختری در سال ۱۹۶۷، بخش آب فلسطین را به دست گرفت و ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های گسترده‌ای را اعمال کرد. این رژیم به فلسطینی‌ها دستور داده تا برای حفر چاه‌های جدید، موافقت آن را کسب کنند و از دسترسی جدید به منابع آب، به ویژه در دره اردن، برای اهداف خود استفاده کرد. 

رژیم اشغالگر تمام شهرک‌های صهیونیست‌نشین ساخته شده در کرانه باختری را به شبکه آب فلسطین متصل کرده است. 

واقعیت‌ها و جاه‌طلبی‌های رژیم صهیونیستی در حوزه آب

پایگاه کرادل نوشت: آب و هوای خشک فلسطین و منابع آب طبیعی محدود آن، مدت‌هاست که رویکرد رژیم اسرائیل را در مدیریت آب شکل داده است، زیرا بیابان‌ها بیش از نیمی از اراضی اشغالی را تشکیل می‌دهند. منابع اصلی آب شیرین فلسطین اشغالی شامل دریای جلیله، رودخانه اردن و سفره‌های آب زیرزمینی در امتداد ساحل و کوهستان‌ها هستند.

آب از همان روز‌های آغازین جنبش ایدئولوژیک صهیونیستی، سنگ بنای استراتژی رژیم صهیونیستی بوده است. از زمانی که این رژیم از طریق جنگ‌ها و اشغال‌ها تاسیس شد، دسترسی به آب برای آن یک اولویت استراتژیک بوده است. 

سران اولیه صهیونیست، مانند حییم وایزمن، بر اهمیت آب مناطقی مانند کوه هرمون در سوریه که به‌تازگی اشغال شده بود و رودخانه لیتانی لبنان برای آبیاری و توسعه اقتصادی تاکید کردند.

تئودور هرتزل، موسس صهیونیسم مدرن، از همان ابتدا بر لزوم گنجاندن جنوب لبنان در اراضی اشغالی تاکید کرد، که بخشی از آن به دلیل مهار منابع حیاتی آب توسط آن بود. 

تلاش‌های رژیم صهیونیستی برای سرقت آب فلسطین و کشور‌های اطراف شامل منحرف کردن آب رودخانه اردن و شاخه‌های آن به دریای جلیل بود که به کاهش سطح آب دریای مرده و کوچک شدن مناطق آن منجر شد، زیرا به دلیل انحراف نهر‌های شاخه‌ای برای مصارف آبیاری و گسترش کشاورزی، خشک شده بود.

رژیم صهیونیستی به‌شدت بر استفاده از آب فلسطینیان نظارت دارد، حفر چاه‌های جدید را ممنوع کرده و برای تجاوز از سهمیه‌هایی که تعیین کرده جریمه می‌کند، در حالی که شهرک‌های صهیونیست‌نشین با چنین محدودیت‌هایی مواجه نیستند. نتیجه، نابرابری وحشتناکی در دسترسی به آب است، زیرا کشاورزی فلسطینیان همچنان عقب‌مانده و ناکارآمد است، در حالی که شهرک‌های صهیونیست‌نشین در سرزمین‌های فلسطینی از سیستم‌های آبیاری مدرن برخوردارند.

انتهای پیام/