جنگ ۱۲ روزه؛ کربلای قرن ما

حسن عبدلیان پور در یادداشتی که به مناسبت اربعین حسینی در اختیار خبرگزاری میزان قرار داد، نوشت:محرم امسال، در حالی فرا رسید که بوی خون شهیدان، نه تنها از صحرای طف، بلکه از مرز‌های جنوب و غرب ایران به مشام رسید. هنوز صدای آژیر‌ها در آسمان تهران خاموش نشده بود که چشم جهان خیره ماند به غیرتی که برخاست، شمشیری که کشیده شد، و عباس‌هایی که از میان گرد و خاک برخاستند تا از حریم ولایت دفاع کنند.

رژیم صهیونیستی، با توهّمی دیرینه، در آغاز جنگ دوازده‌روزه، کوشید ایران را با ضربات ناگهانی، ترور‌های کور، و بمباران مراکز حیاتی به زانو درآورد. اما غافل از آن بود که ایران، کربلای زمان ماست، و هر وجب از این خاک، فرات غیرتی است که عباس‌های این دیار، اجازه عبور دشمن از آن را نخواهند داد.

اولا: نتانیاهو؛ شمر زمانه با ماسک دموکراسی

شمر، اگرچه قرن‌ها پیش در کربلا دفن شد، اما چهره‌اش هر روز در هیئتی نو بازمی‌گردد. امروز، نتانیاهو و پشتیبانان غربی‌اش، همان شمرند؛ همان‌ها که به نام امنیت، آتش بر جان ملت‌ها می‌ریزند و در پوشش حقوق بشر، شقی‌ترین جنایات را توجیه می‌کنند.

شمر آن روز، مشکِ عباس را نشانه رفت؛ امروز نیز موشک‌های دشمن، مراکز آب، برق، بیمارستان‌ها و خانه‌های مردم را هدف قرار می‌دهند. با این همه، عباس‌های ایران، با لب تشنه و قلبی سرشار از ایمان، در میدان جنگ دوازده‌روزه، امنیت ملی را از دل آتش بیرون کشیدند؛ همان‌گونه که عباسِ کربلا، با دستان بریده، اما دلی مطمئن، راه خیمه را گم نکرد.

 هدف‌گیری تأسیسات زیربنایی غیرنظامی (نظیر بیمارستان، آب و برق) نقض صریح مواد ۵۲ و ۵۳ پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون ژنو ۱۹۴۹ محسوب می‌شود. همچنین بر اساس ماده ۸ اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی (ICC)، این اقدامات مشمول تعریف جنایت جنگی هستند.

ثانیا: کربلای امروز؛ تجلی حق دفاع مشروع

جمهوری اسلامی ایران، در پاسخ به این تهاجم ناجوانمردانه، نه از سر انتقام، بلکه از جایگاه حقوقی دفاع مشروع، بر پایه ماده ۵۱ منشور ملل متحد، اقداماتی دقیق، محدود، متناسب و قانونی انجام داد؛ اقداماتی که نه تنها بر مشروعیت آن خدشه‌ای وارد نمی‌سازد، بلکه گواهی است بر مسئولیت‌پذیری ایران در قبال صلح و امنیت منطقه‌ای.

 مطابق ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد، در صورت وقوع حمله مسلحانه، کشور مورد تهاجم حق دارد «تا زمانی که شورای امنیت اقدامات لازم برای حفظ صلح را اتخاذ کند»، از حق ذاتی دفاع مشروع برخوردار باشد. اقدامات ایران ذیل همین ماده قرار می‌گیرد و از منظر حقوق بین‌الملل عمومی مشروع است.

در کنار این مشروعیت بین‌المللی، عملکرد نظامی جمهوری اسلامی، بر اصول مسلم حقوق بشردوستانه استوار بود: تفکیک میان اهداف نظامی و غیرنظامی، تناسب در پاسخ، و رعایت حداقل خسارت به زیرساخت‌های عمومی. این همان حقیقتی‌ست که رسانه‌های غربی تلاش می‌کنند از افکار عمومی پنهان کنند، اما فریاد حقیقت، از خون شهیدان بلندتر است.

مطابق اصول چهارگانه حقوق بشردوستانه (اصول تناسب، ضرورت نظامی، تفکیک، و منع رنج بی‌دلیل) ایران، برخلاف رژیم صهیونیستی، در پاسخ به تجاوز، حدود شرعی، اخلاقی و حقوقی را رعایت کرد. در این میان، قواعد مندرج در مواد ۵۱ تا ۵۷ پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون ژنو کاملاً رعایت شده است.

ثالثا: عاشورا، همچنان قطب‌نمای حرکت ماست

در عاشورای سال ۶۱ هجری، اگرچه امام حسین (ع) در ظاهر تنها و مظلوم در میدان ایستاد، اما تاریخ نشان داد که پیروزی نهایی از آنِ او بود. امروز نیز جمهوری اسلامی، با همان منطق عاشورایی، پیش از اقدام نظامی، بار‌ها و بار‌ها هشدار داد، حجت را تمام کرد، و تنها آنگاه که دشمن، عقل را وانهاد و بر طغیان اصرار ورزید، دست به شمشیر برد؛ اما آن هم، شمشیری بود در غلاف منطق.

در رویه دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) نیز تأکید شده که حق دفاع مشروع باید با اقامه‌ی هشدار‌های قبلی، تلاش برای اجتناب از درگیری، و رعایت تناسب همراه باشد (رأی قضیه نیکاراگوئه علیه آمریکا، ۱۹۸۶). ایران، دقیقاً مطابق با این معیار‌ها رفتار کرده است.

رابعا: عباس‌های ایران؛ فرزندان مکتب ولایت و شهامت

آنان که در این دوازده روز، سینه سپر کردند، نه فقط نظامیان خط مقدم، که مفسران صامت مکتب عاشورا بودند. جوانانی از جنس ایمان، پدافندی‌ها، سایبری‌ها، مدافعان آسمان، و حتی پزشکانی که زیر آتش، چراغ زندگی را روشن نگه داشتند؛ همگی یک چیز را فریاد زدند: در روزگار ما، عباس بودن یعنی ایستادن بی‌چشم‌داشت در رکاب ولایت.

دست‌هاشان شاید بریده شد، اما پرچم را زمین نگذاشتند. دل‌هاشان شاید مجروح شد، اما حریم را رها نکردند. عباس آن روز، باب‌الحوائج شد، چون تا آخرین لحظه، وفادار ماند. عباسِ امروز، نیز باب عزت ملتی‌ست که نامش در طوفان‌ها، فرو نمی‌افتد.

خامسا: مقام معظم رهبری؛ وارث حکمت حسینی، فرمانده کربلای زمان

اگر عباس، مطیعِ بی‌چون و چرای امام زمانش بود، امروز نیز ملت، اقتدا کرده به رهبری که خود از سلاله عاشوراست. در بحبوحه نبرد، در میانه جنگ روایت‌ها، در نقطه‌ای که تاریخ از حرکت بازمی‌ایستد، رهبری هوشمند، شجاع، و حکیم، نه با شعار، که با حکمت، کشتی انقلاب را از میان گرداب عبور داد.

این‌همه، نه از قاعده نظامی، که از قاعده عشق است؛ عشق به حقیقت، عشق به مکتب، عشق به امتی که در تراز تمدن اسلامی، به دنبال تحقق عدل جهانی است.

 مطابق اصل ۱۱۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تعیین سیاست‌های کلی نظام، از جمله در حوزه امنیت ملی و دفاعی، بر عهده مقام معظم رهبری است. تدابیر ایشان در بحران اخیر، نمود بارز رهبری فقیه جامع‌الشرایط در هدایت عقلانی و الهی نظام بود؛ و حال، به استقبال اربعین می‌رویم…

محرم، ماه آغاز بود؛ ماه قیام. اما اربعین، ماه استمرار است؛ ماه حضور، ماه بیعت مجدد با کاروان حق. امروز، نه تنها در کربلا، که در هر نقطه‌ای از جغرافیای جهاد و مقاومت، اربعین فرا رسیده است؛ نه صرفاً در چهلمِ شهادت، بلکه در چهلمِ ایستادگی.

جنگ دوازده‌روزه، به پایان رسید؛ اما گام‌های استوار عاشورایی، هنوز در راه است. زائران اربعین، تنها راهیان بین‌الحرمین نیستند؛ هر دل شیعه‌ای که در این ایام، بر حق بایستد، بر باطل بشورد، و بر سر پیمان ولایت بماند، خود زائر اربعین است؛ و چه باشکوه خواهد بود آن روز که کاروان‌های امت، این‌بار نه با سر‌های بر نیزه، که با پرچم‌های برافراشته، به کربلا برسند و زمزمه کنند:

السلام علی الحسین و علی علی‌بن‌الحسین
و علی اولاد الحسین
و علی اصحاب الحسین
و السلام علی عباسِ این زمان…

انتهای پیام/