تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران و لزوم اصلاح قوانین بین‌المللی

رژیم صهیونیستی در زمان تجاوز به ایران ادعا کرد که اقدام‌هایش تحت اصل دفاع مشروع پیشگیرانه توجیه شده است، مفهومی که در حقوق بین‌الملل به‌طور محدود تعریف شده است. 

با این حال، پیامد‌های این تجاوز ناگزیر برخی پرسش‌های جدی را درمورد قانونی بودن و مشروعیت این تجاوز ایجاد کرد.

براساس ماده ۵۱ منشور سازمان ملل، استفاده از زور فقط در پاسخ به یک حمله مسلحانه واقعی قانونی تلقی می‌شود و باید با اصول ضرورت و تناسب هدایت شود. 

علاوه بر این، بسیاری از محققان بین‌المللی به این نتیجه رسیده‌اند که منطق رژیم صهیونیستی از آستانه‌های بالای دفاع از خودِ پیشگیرانه که توسط حقوق بین‌الملل عرفی تعیین شده است، کوتاه می‌آید. به‌طور خاص، معیار‌های تاریخی کارولین ایجاب می‌کند که هرگونه دفاع از خود در پاسخ به تهدیدی باشد که فوری، فراگیر و هیچ انتخاب وسیله‌ای و هیچ لحظه‌ای برای تامل باقی نمی‌گذارد. 

معیار‌های کارولین، که با نام آزمون کارولین نیز شناخته می‌شود، شرایطی را شرح می‌دهد که تحت آن یک طرف می‌تواند براساس حقوق بین‌الملل به‌طور قانونی از زور برای دفاع از خود استفاده کند.

با توجه به چنین شرایطی، بسیاری از کارشناسان حقوقی این تجاوز را فاقد مبنای قانونی در چارچوب حق توسل به جنگ می‌دانند. 

منشور سازمان ملل استفاده از نیروی مسلح را چه به‌عنوان ابزار فشار و چه به عنوان پوششی برای مذاکره ممنوع می‌کند. 

پایگاه جوریست نیوز نوشت: ۲ سناریوی نگران‌کننده مطرح شده است؛ یا این حمله به‌عنوان ابزاری برای اعمال زور و اجبار ایران به تسلیم مورد استفاده قرار گرفته است، یا مذاکرات صرفا پوششی برای تجاوز برنامه‌ریزی‌شده بوده است. در هر ۲ صورت، آغاز جنگ برای وادار کردن ایران به مذاکره، چارچوب منشور ملل و هنجار‌های دیپلماتیک بین‌المللی حاکم بر استفاده از زور را نقض می‌کند.

خیلی زود پس از آغاز تجاوز مشخص شد که این تجاوز محدود به اهداف نظامی نبوده است و مناطق غیرنظامی با نظم نگران‌کننده‌ای مورد اصابت قرار گرفتند. 

درحالی که فرماندهی نظامی رژیم صهیونیستی ادعا می‌کرد که تنها زیرساخت‌های نظامی را هدف قرار داده است، واقعیت خلاف این ادعا را نشان می‌داد. مجتمع‌های مسکونی، بیمارستان‌ها و حتی مقر هلال احمر ایران براثر انفجار آسیب دیدند. 

در میان صد‌ها نفری که گزارش شده در جریان تجاوز ۱۲ روزه به شهادت رسیده‌اند، ۱۰۲ زن و ۳۸ کودک، از جمله یک نوزاد ۲ ماهه، وجود داشته است.

این اعداد نشان می‌دهد که تجاوز منحصرا بر اهداف نظامی متمرکز نبوده‌اند، که به مسائل جدی تحت قانون بین‌المللی بشردوستانه (IHL) منجر شده است. براساس اساسنامه رم دادگاه کیفری بین‌المللی، حمله‌های عمدی به جمعیت غیرنظامی و حمله‌های بی‌هدف که به آسیب نامتناسب منجر می‌شود، به‌عنوان جنایت‌های جنگی طبقه‌بندی می‌شوند.

• بیشتر بخوانید:
• ترور؛ واژه‌ای در هم آمیخته با رژیم صهیونیستی
• شهادت ورزشکاران ایرانی در تجاوز رژیم صهیونیستی؛ لزوم اجرای قوانین بین‌المللی

پایگاه جوریست نیوز نوشت: در یک حادثه بسیار ناراحت‌کننده دیگر، اسرائیل ۴ حمله هوایی به ساختمان صداوسیمای ایران (IRIB) انجام دادند که به جان باختن و مجروح شدن چندین نفر منجر شد. حمله به خبرنگاران و زیرساخت‌های رسانه‌ای قطعنامه ۱۷۳۸ شورای امنیت سازمان ملل را نقض می‌کند. این قطعنامه حمله عمدی علیه خبرنگاران، متخصصان رسانه و کارکنان مرتبط با آنها را در شرایط درگیری مسلحانه محکوم می‌کند.

در همین حال، گزارش‌ها نشان می‌دهد که بمب‌افکن‌های آمریکایی در جریان تجاوز مشترک آمریکا و رژیم صهیونیستی تاسیسات هسته‌ای را هدف قرار دادند. این حمله‌ها باعث تخریب و نگرانی قابل توجه منطقه‌ای شد و احتمال زیادی وجود داشت که نشت رادیواکتیو جان میلیون‌ها نفر را به خطر بیندازد.

این تجاوز، تاریخچه گسترده مداخله‌های نظامی و اشغال کشور‌های همسایه در سراسر منطقه توسط رژیم صهیونیستی را برجسته می‌کند و همچنین یک استاندارد دوگانه آشکار در سیاست هسته‌ای جهانی را آشکار می‌سازد. رژیم صهیونیستی هرگز به پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) نپیوسته و به‌طور گسترده اعتقاد بر این است که دارای یک زرادخانه هسته‌ای اعلام نشده است که فراتر از پادمان‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی فعالیت می‌کند.

در مقابل، ایران عضوی از NPT است و بازرسی‌های بین‌المللی متعدد تایید می‌کند که برنامه هسته‌ای آن صلح‌آمیز باقی مانده است. 

همان‌طور که رویترز گزارش کرد، ناظر هسته‌ای سازمان ملل اعلام کرده است که هیچ نشان معتبری از یک برنامه تسلیحاتی فعال و هماهنگ در ایران ندارد. 

با این حال، رژیم صهیونیستی آنچه حمله‌های پیشگیرانه خوانده را به دلایل هسته‌ای توجیه می‌کند، درحالی که از شفافیتی که از دیگران انتظار دارد، اجتناب می‌کند. 

انتهای پیام/