تجاوز رژیم صهیونیستی به ایران ناقض منشور ملل متحد

در شب ۱۲ ژوئن ۲۰۲۵ (۲۲ خرداد ۱۴۰۴)، رژیم صهیونیستی کارزار حمله‌های هوایی خود را علیه سراسر ایران آغاز و مراکز نظامی، هسته‌ای، صنعتی غیرنظامی و ساختمان‌های آپارتمانی غیرنظامی را هدف قرار داد.

به گزارش justsecurity، استفاده رژیم صهیونیستی از زور علیه ایران، آشکارا غیرقانونی و نقض منشور ملل متحد بوده و است، زیرا منشور ملل متحد استفاده از زور را مگر با مجوز شورای امنیت سازمان ملل یا در اعمال حق دفاع از خود در صورت وقوع حمله مسلحانه ممنوع می‌کند.

حمله رژیم صهیونیستی به ایران در حالی صورت گرفت که هیچ حمله مسلحانه‌ای از سوی ایران علیه این رژیم رخ نداده یا در شرف وقوع نبوده، یا قرار نبوده رخ دهد تا نیاز به استفاده فوری از زور توسط رژیم صهیونیستی را توجیه کند.

هنگامی که رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۸۱ به مراکز هسته‌ای عراق حمله کرد، شورای امنیت سازمان ملل به اتفاق آرا قطعنامه‌ای را تصویب و اعلام کرد حمله نظامی رژیم صهیونیستی نقض آشکار منشور سازمان ملل بوده و به‌شدت محکوم است؛ شورای امنیت همچنین از رژیم صهیونیستی خواست تا از دست زدن به چنین اقدام‌هایی در آینده خودداری کند.

شورای امنیت سازمان ملل استفاده از زور رژیم صهیونیستی علیه ایران را مجاز ندانست؛ چند عضو شورای امنیت در یک جلسه اضطراری، این امر را غیرقانونی اعلام کردند و دیگر اعضا خواستار کاهش تنش و بازگشت به دیپلماسی شدند که دلالت بر این دارد که استفاده از زور توسط رژیم صهیونیستی برای جلوگیری از حمله مسلحانه توسط ایران ضروری و قانونی نبوده است.

در عین حال، حتی ادعای عدم همکاری کامل ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از نظر قانونی استفاده یک‌جانبه از زور و تجاوز نظامی را توجیه نمی‌کند.

رژیم صهیونیستی در ۱۷ ژوئن (۲۷ خرداد) نامه‌ای به شورای امنیت سازمان ملل ارسال و این شورا را از عملیات نظامی پیش روی خود مطلع کرد؛ این نامه که به حق دفاع از خود رژیم صهیونیستی تحت قوانین بین‌المللی استناد یا به ماده ۵۱ منشور سازمان ملل که این حق را به رسمیت می‌شناسد، اشاره کرد، مدعی شد که برای دفاع از امنیت و موجودیت خود در برابر آنچه تجاوز مداوم ایران خواند، اقدام می‌کند.

در حالی که به نظر می‌رسد نامه رژیم صهیونیستی به قوانین بین‌المللی استناد می‌کند، اما در واقعیت این‌گونه نیست؛ استفاده این رژیم از زور علیه ایران آن‌طور که قوانین دفاع از خود در تناسب و ضرورت ایجاب می‌کند، نبوده است.

رژیم صهیونیستی هیچ مدرکی دال بر حمله مسلحانه قریب‌الوقوع از سوی ایران ارائه نداد؛ در عین حال، به عملیات مستقیم ایران به اراضی اشغالی در آوریل و اکتبر ۲۰۲۴ اشاره کرد، اما از ذکر این نکته که اقدام‌های ایران پاسخی به عملیات تجاوزکارانه رژیم و نه نشانه‌هایی از انجام عملیات در آینده بوده‌اند، اشاره نکرد.

رژیم صهیونیستی در این نامه در نهایت به رشته عملیات گروه‌های مقاومتی علیه اراضی اشغالی اشاره کرده و آن‌ها را اقدام‌هایی ازسوی ایران خواند، اما واقعیت این است که اقدام گروه‌های یادشده از نظر قانونی توجیه‌کننده حمله رژیم صهیونیستی به ایران نیست.

از سوی دیگر ادعای رژیم صهیونیستی درباره تسلیحات اتمی ایران، بی‌اساس است و هیچ مدرک قابل اعتنایی برای آن وجود ندارد؛ واقعیت این است که رژیم صهیونیستی ده‌ها سلاح هسته‌ای دارد و ایران هیچ سلاح هسته‌ای ندارد.

در عین حال، براساس اعلام جامعه اطلاعاتی آمریکا ایران قصد حمله اتمی به رژیم صهیونیستی را ندارد و هرگونه تصوری مبنی بر اینکه ایران قصد دارد نابودی تضمین‌شده متقابل را آغاز کند، توهم است و نمی‌تواند مبنای منطقی برای استفاده از زور طبق قوانین بین‌المللی فراهم کند.

در حالی که رژیم صهیونیستی تلاش دارد با خوانش خود از قوانین بین‌المللی در رابطه با حمله مسلحانه و درگیری مسلحانه استفاده غیرقانونی از زور علیه ایران را توجیه کند، ادعا‌های مطرح‌شده در این باره بی معنا هستند.

براساس حقوق بین‌الملل، یک درگیری مسلحانه باعث اعمال قانون درگیری مسلحانه که به‌عنوان حقوق بین‌الملل بشردوستانه یا IHL نیز شناخته می‌شود، به هر ۲ طرف درگیری می‌شود، اما درگیری مسلحانه اجازه استفاده از زور را به هیچ‌یک از طرفین درگیری نمی‌دهد.

اگر وجود یک درگیری مسلحانه مداوم، مبنای قانونی مستقلی برای استفاده از زور فراهم می‌کرد، نتیجه می‌شد که ایران از نظر قانونی مجاز به حمله به رژیم صهیونیستی قبل از ۱۲ ژوئن بوده است، اما این‌طور نبود؛ در نتیجه رژیم صهیونیستی نیز اجازه حمله به ایران را نداشت.

فقط یک حمله مسلحانه در معنای منشور سازمان ملل می‌تواند به یک عضو اجازه دهد تا برای دفاع از خود از زور علیه عضو دیگر استفاده کند؛ در حالی که اصطلاحات درگیری مسلحانه و حمله مسلحانه شبیه به هم به نظر می‌رسند، معانی متفاوتی داشته و اهداف متفاوتی را دنبال می‌کنند.

اصطلاح درگیری مسلحانه را می‌توان به‌طور گسترده از جمله برای اعمال در طول مدت طولانی در خصومت‌های فعال تفسیر کرد، زیرا اثر قانونی آن محافظت از افراد و محدود کردن عملیات نظامی است؛ در مقابل، اصطلاح حمله مسلحانه باید به‌طور محدود تفسیر شود تا اطمینان حاصل شود که در صورت عدم وجود حمله‌ای در حال وقوع یا قریب‌الوقوع که متوقف کردن یا دفع آن با زور ضروری باشد، استفاده از زور مجاز نیست.

دفاع از خود یک استثنای محدود بر قاعده کلی ممنوعیت استفاده از زور است و حمله مسلحانه باید به‌طور محدود تفسیر شود تا این استثنا قاعده را در بر نگیرد.

نکته اساسی این است که حتی اگر درگیری مسلحانه مداومی بین رژیم صهیونیستی و ایران وجود داشته باشد، این نشان نمی‌دهد که یک حمله مسلحانه مداوم یا قریب‌الوقوع وجود داشته که استفاده از زور علیه ایران را ضروری کرده است.

در حالی که اقدام‌های رژیم صهیونیستی باید با توجه به قانون درگیری‌های مسلحانه ارزیابی شود، آن‌ها همچنین باید با توجه به منشور سازمان ملل که آشکارا چنین اقدام‌هایی را نقض می‌کنند، ارزیابی شوند.

به گفته کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، یک درگیری مسلحانه بین‌المللی ممکن است از طریق آرامش طولانی در خصومت‌ها تا پایان عمومی عملیات نظامی که به وضوح پایان نهایی همه درگیری‌ها بین همه طرف‌های ذینفع را نشان می‌دهد، ادامه یابد؛ حتی استقرار مجدد نیرو‌ها در امتداد مرز برای ایجاد ظرفیت نظامی یا بسیج یا استقرار نیرو‌ها برای اهداف دفاعی یا تهاجمی می‌تواند یک درگیری مسلحانه را برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها بدون تبادل آتش ادامه دهد.

آیا این بدان معناست که یک یا هر ۲ طرف می‌توانند هر زمان که بخواهند استفاده از زور علیه دیگری را از سر بگیرند؟ البته که نه؛ درگیری‌های متوقف شده باید متوقف بمانند؛ آتش‌بس‌ها باید به صلح پایدار منجر شوند؛ آرامش در جنگ باید فرصتی برای حل‌وفصل اختلاف‌ها از طریق مسالمت‌آمیز یا دعوت از شورای امنیت سازمان ملل برای تعیین وجود تهدید‌های غیرقریب‌الوقوع برای صلح و اتخاذ تدابیری برای حفظ صلح و امنیت بین‌المللی باشد.

تداوم یک درگیری مسلحانه، حمایت‌های حقوق بین‌الملل بشردوستانه را گسترش می‌دهد؛ این قانون اجازه استفاده از زور برای دفاع از خود را به‌طور نامحدود تمدید نمی‌کند.

در مجموع باید گفت که استفاده رژیم صهیونیستی از زور علیه ایران نقض آشکار منشور سازمان ملل بوده و است؛ این اقدام نه توسط شورای امنیت سازمان ملل مجاز بوده و نه پاسخی به یک حمله مسلحانه واقعی یا قریب‌الوقوع توسط ایران بوده است؛ به همین سادگی.

انتهای پیام/