حق دفاع مشروع ایران در برابر تجاوز رژیم صهیونیستی باتوجه به منشور ملل متحد

منشور ملل متحد سندی اساسی است که سازمان ملل متحد بر اساس آن شکل گرفته و وظایف و اهداف آن را مشخص میکند. این منشور در واقع اساسنامه سازمان ملل است و اعضای سازمان ملل، متعهد به اجرای مفاد آن هستند.
منشور ملل متحد در تاریخ ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ در سانفرانسیسکو و در پایان کنفرانس ملل متحد درباره تشکیل یک سازمان بین المللی به امضا رسید و در ۲۴ اکتبر همان سال لازم الاجرا شد.
این منشور اهدافی مانند حفظ صلح و امنیت بینالمللی، توسعه روابط دوستانه بین ملتها، و همکاری در حل مسائل بینالمللی در زمینههای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و بشردوستانه را دنبال میکند و همچنین ارکان اصلی سازمان ملل از جمله مجمع عمومی، شورای امنیت، شورای اقتصادی و اجتماعی، شورای قیمومت، دیوان بینالمللی دادگستری و دبیرخانه را مشخص و نحوه کار و اختیارات هر یک را تعیین میکند.
حق دفاع مشرع ایران دربرابر حمله رژیم صهیونیستی طبق ماده ۵۱ منشور ملل متحد
ماده ۵۱ منشور ملل متحد تاکید میکند در صورتی که یک عضو سازمان ملل متحد، مورد تجاوز مسلحانه واقع شود هیچیک از مقررات این منشور به حق طبیعی دفاع مشروع انفرادی یا اجتماعی آن عضو تا زمان اقدام شورای امنیت، تاثیری نخواهد داشت.
ماده ۵۱ منشور ملل متحد بدین شرح است:
در صورتی که یک عضو ملل متحد مورد تجاوز مسلحانه واقع شود هیچیک از مقررات این منشور به حق طبیعی دفاع مشروع انفرادی یا اجتماعی تا موقعی که شورای امنیت اقدام لازم برای حفظ صلح و امنیت بینالمللی بهعمل آورد لطمه وارد نخواهد آورد و اقداماتی که اعضاء برای اجرای حق دفاع مشروع بهعمل میآورند باید فورا به شورای امنیت اطلاع داده شود ولی این اقدامات به هیچ وجه در اختیارات و وظایفی که شورا بر طبق این منشور دارد و به موجب آنها در هر موقع روشی را که برای حفظ ویا اعاده صلح و امنیت بینالمللی لازم میداند میتوانی اتخاذ کند، تأثیری نخواهد داشت.
Article 51
Nothing in the present Charter shall impair the inherent right of individual or collective self-defence if an armed attack occurs against a Member of the United Nations, until the Security Council has taken measures necessary to maintain international peace and security. Measures taken by Members in the exercise of this right of self-defence shall be immediately reported to the Security Council and shall not in any way affect the authority and responsibility of the Security Council under the present Charter to take at any time such action as it deems necessary in order to maintain or restore international peace and security.
همانطور که مشخص است، ماده ۵۱ منشور ملل متحد بهصراحت اعلام میکند که در صورت وقوع حمله مسلحانه علیه یکی از اعضای سازمان ملل متحد، هیچیک از مقررات منشور، خدشهای به حق ذاتی دفاع مشروع – چه فردی و چه جمعی – وارد نمیکند. این ماده توسل به دفاع مشروع را منوط به تجاوز مسلحانهای میداند که واقعاً آغاز شده و در جریان است؛ بنابراین از آنجا که اقدامات رژیم صهیونیستی علیه جمهوری اسلامی ایران در حمله به مناطق و مراکز نظامی، هستهای و مسکونی، از آن جهت که موجب شهادت شماری از هموطنان غیرنظامی و ترور هدفمند شماری از فرماندهان نظامی و دانشمندان هستهای شده است، تجاوز مسلحانه محسوب میشود. در نتیجه، ایران به عنوان قربانی این تجاوز و به عنوان یکی از اعضای سازمان ملل متحد، مطابق مقررات منشور سازمان ملل و حقوق بینالملل عرفی، حق توسل به زور و دفاع مشروع را دارد و این حق همچنان پابرجاست.
برخلاف تصور رایج، برای تحقق دفاع مشروع، لزوماً نیازی به اشغال سرزمینی نیست؛ چنانکه در جنگ ایران و عراق نیز بدون اشغال سرزمین، دفاع مشروع ایران به رسمیت شناخته شد. لذا در شرایطی که تعرض مستقیم، سازمانیافته و آشکار به خاک، حاکمیت، و امنیت ایران از سوی رژیم صهیونیستی رخ داده است، دیگر مجالی برای تردید در مشروعیت واکنش دفاعی باقی نمیماند. ایران حق دارد پاسخ تجاوز و جنگ مسلحانه علیه کشور را به هر شکل ممکن تا گرفتن غرامت و نتیجه تنبیهی و پیشگیرانه بدهد.
از سوی دیگر، ادعای رژیم صهیونیستی و حامیان آن مبنی بر توجیه اقدامات خود در قالب «دفاع پیشگیرانه» یا «دفاع پیشدستانه» فاقد مبنای حقوقی معتبر است. این مفاهیم، ابداعات ایالات متحده آمریکا و رژیم صهیونیستی است که نه در رویه دیوان بینالمللی دادگستری جایگاهی یافتهاند و نه مورد حمایت آن قرار گرفتهاند و ادعای آنکه دستیابی احتمالی ایران به سلاح هستهای میتواند تهدیدی برای رژیم صهیونیستی باشد، نمیتواند مستند دفاع مشروع قرار گیرد؛ بهویژه آنکه تجاوز اسرائیل در زمانی صورت گرفت که مذاکرات صلح میان ایران و آمریکا درباره برنامه هستهای در جریان بود.
انتهای پیام/