شرکت‌های بزرگ آمریکایی و نقض حقوق کارگران موقت
گزارش نهاد‌های حقوق بشری نشان می‌دهد که سکو‌های بزرگ دیجیتالی کار که به‌عنوان شرکت‌های gig نیز شناخته می‌شوند و در آمریکا فعالیت می‌کنند، کارگران موقت را به‌عنوان پیمانکاران مستقل طبقه‌بندی می‌کنند و حقوق آنها را در زمینه کار انکار می‌کنند.
کار دیجیتال نوعی از اشتغال است که از سکوی آنلاین استفاده می‌کند تا سازمان‌ها یا افراد بتوانند به سازمان‌ها یا افراد دیگر برای حل مشکلات یا ارائه خدمات در ازای پرداخت، دسترسی داشته باشند.
یک گزارش ۱۵۵ صفحه‌ای با عنوان «تله گیگ: استثمار الگوریتمی، دستمزد و نیروی کار در سکو‌های کاری در آمریکا» بر ۷ شرکت بزرگ فعال در آمریکا تمرکز دارد؛ این شرکت‌ها عبارتند از آمازون فلکس، دوردَش، فِیوِر، اینستاکارت، لیفت، شیپت و اوبر.
این شرکت‌ها ادعا می‌کنند که به کارگران موقت انعطاف‌پذیری ارائه می‌دهند، اما به‌طور معمول در نهایت کمتر از حداقل دستمزد ایالتی یا محلی به آنها پرداخت می‌کنند. ۶ شرکت از ۷ شرکت یادشده از الگوریتم‌هایی با قوانین مبهم برای تعیین شغل و دستمزد استفاده می‌کنند، به این معنی که کارگران تا پس از اتمام کار نمی‌دانند چقدر به آنها پرداخت خواهد شد.
لنا سیمت، محقق ارشد حوزه فقر و نابرابری در دیده‌بان حقوق بشر، گفت: سکو‌های کاریابی دیجیتال، مدل کسب‌وکاری ایجاد کرده‌اند که از مسئولیت‌های کارفرما طفره می‌رود و در عین حال کارگران را تحت کنترل شدید الگوریتمی، تحت تاثیر تصمیم‌های مبهم و غیرقابل پیش‌بینی نگه می‌دارد. آنها وعده انعطاف‌پذیری می‌دهند، اما در واقعیت، کارگران را در معرض دستمزد‌های ناپایدار و کمتر از حداقل، حمایت اجتماعی اندک و ترس مداوم از اخراج بدون دستمزد قرار می‌دهند.
براساس این مطالعه، کارگران ۷ سکو مورد بررسی با دستور‌های مختلف و نظارت رو‌به‌رو شده و در نهایت اخراج می‌شوند. همه این سکو‌ها به جز آمازون فلکس که از دستمزد ساعتی ثابت استفاده می‌کند، از الگوریتم‌های مبهم و به‌طور دائم درحال تغییر برای محاسبه دستمزد به ازای هر شغل یا شیفت استفاده می‌کنند.
برنامه‌ها و سکو‌ها طوری طراحی شده‌اند که کارگران موقت را برای ساعت‌های طولانی و با دستمزد پایین سر کار نگه دارند و الگوریتم‌های قیمت‌گذاری پویا، برنامه‌ریزی برنامه‌ها و مدیریت درآمد آنها را بسیار دشوار می‌کند. کارگرانی که با الگوریتم‌ها مدیریت می‌شوند، نمی‌توانند به‌طور کامل درک کنند که چگونه به آنها کار محول شده یا دستمزدشان چگونه محاسبه می‌شود. بدون هیچ گونه شفافیتی، به چالش کشیدن تصمیم‌های گرفته شده درمورد کار یا دستمزد برای آنها بسیار دشوار است.
دیده‌بان حقوق بشر شرایط کاری کارگران سرویس‌های اشتراک خودرو، خرید و تحویل غذا را با تمرکز بر تگزاس بررسی کرد. این گزارش براساس مصاحبه با ۹۵ کارگر سکو‌های یادشده در تگزاس و ۱۲ ایالت دیگر آمریکا و همچنین نظرسنجی از ۱۲۷ کارگر در تگزاس تهیه شده است.
این مطالعه دریافت که دستمزد‌های پایین، کنترل الگوریتمی و موانع اتحادیه‌ای، بسیاری از کارگران را در ناامنی اقتصادی گرفتار می‌کند؛ این درحالی است که شرکت‌های چند میلیارد دلاری سهم بازار و درآمد خود را گسترش می‌دهند.
مقررات ضعیف به این شرکت‌ها اجازه می‌دهد تا کارگران را به‌طور عمدی به‌عنوان پیمانکاران مستقل به جای کارکنان طبقه‌بندی کنند؛ این با وجود ماهیت کار و میزان کنترلی است که شرکت‌ها اعمال می‌کنند. این موضوع شرکت‌ها را قادر می‌کند تا از رعایت قوانین حداقل دستمزد، پرداخت اضافه‌کاری و ارائه مزایای غیر دستمزدی اجتناب کنند.
برای کارگران، این به معنای تهیه وسایل نقلیه، سوخت و بیمه به‌طور شخصی و همچنین پرداخت سهم کارفرما از کمک‌های تامین اجتماعی و بیمه درمانی است.
کارگران مورد بررسی در تگزاس حدود ۳۰ درصد کمتر از حداقل دستمزد فدرال و حدود ۷۰ درصد کمتر از آنچه موسسه فناوری ماساچوست به‌عنوان دستمزد معیشت در تگزاس تخمین زده است، درآمد داشتند.
این داده‌ها، یافته‌های دولت‌های محلی، موسسه‌های دانشگاهی و محققان سیاست‌گذاری را که همواره دریافته‌اند این کارگران در سطح حداقل دستمزد محلی یا پایین‌تر از آن و بسیار پایین‌تر از آستانه‌های مورد نیاز برای یک استاندارد زندگی مناسب درآمد دارند، تایید می‌کند.
آمریکا یکی از بزرگترین بازار‌های جهانی برای کار در سکو‌های دیجیتال را در خود جای داده است و تعداد افرادی که از طریق کار موقت درآمد کسب می‌کنند، در سال‌های اخیر افزایش یافته است.
تخمین‌ها نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۲۱ حدود ۱۶ درصد از بزرگسالان آمریکایی دست‌کم یک بار در یک سکو کار دیجیتال کار کرده‌اند. کارگران سکو‌ها به‌طور نامتناسبی سیاه‌پوست یا لاتین‌تبار هستند و در خانواده‌های کم‌درآمد زندگی می‌کنند.
کارگرانی که در نظرسنجی شرکت کردند، گفتند که حدود نیمی از درآمد خود را صرف هزینه‌های مربوط به کار (تهیه وسایل نقلیه، سوخت و بیمه) کردند.
سه‌چهارم کارگران مورد بررسی گفتند که در سال گذشته برای پرداخت هزینه مسکن با مشکل مواجه بوده‌اند و بیشتر آنها از دشواری در پرداخت هزینه غذا، خواربار، برق و آب خبر دادند. بیش از یک‌سوم گفتند که قادر به پوشش هزینه‌های اضطراری نخواهند بود.
کارگران همچنین گفتند که تقریبا به‌طور دائم در ترس از اخراج خودکار، آن هم به‌طور معمول بدون توضیح یا راه چاره، زندگی می‌کنند.
حدود نیمی از کسانی که به‌طور خودکار اخراج شده بودند، بعدا از هرگونه تخلف تبرئه شدند که نشان هنده نرخ بالای اخراج بی‌دلیل است.
ناامنی مالی کارکنان سکو‌ها در تضاد کامل با درآمد‌های سرسام‌آور خود شرکت‌ها است. اوبر ۷۶ درصد از سهم بازار سفر درون‌شهری آمریکا را در اختیار دارد؛ این شرکت در سال ۲۰۲۴ درآمد ۴۳.۹ میلیارد دلاری را گزارش کرد که در مقایسه با سال قبل ۱۷.۹۶ درصد افزایش داشته و درآمد خالص آن ۹.۸ میلیارد دلار بوده است.
اوبر تا آوریل ۲۰۲۵ (فروردین ۱۴۰۴) اوبر دارای ارزش بازاری ۱۶۹.۴۱ میلیارد دلار بود. شرکت دوردَش با سهم ۶۷ درصدی از بازار تحویل غذای آمریکا، در سال ۲۰۲۴ درآمد ۱۰.۷۲ میلیارد دلاری را ثبت کرد؛ ارزش بازاری این شرکت تا آوریل ۲۰۲۵ بیش از ۸۱ میلیارد دلار بود.
سکو‌های آنلاین با طبقه‌بندی نادرست کارگران به‌عنوان پیمانکاران مستقل، از پرداخت حق بیمه به تامین اجتماعی، برنامه بیمه درمانی و بیمه بیکاری نیز خودداری می‌کنند.
براساس داده‌های مالیاتی از آمار غیرکارفرمایان اداره سرشماری، تخمین زده می‌شود که اگر کارگران سکو‌های سفر درون‌شهری، تحویل کالا و کار در منزل به‌عنوان کارمند طبقه‌بندی می‌شدند، ایالت تگزاس می‌توانست بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۲ بیش از ۱۱۱ میلیون دلار حق بیمه بیکاری از سکو‌های کار دیجیتال دریافت کند.
این درحالی است که قانون بین‌المللی حقوق بشر شرایط کاری عادلانه و مطلوب را برای همه کارگران، ازجمله کارگران سکو‌های دیجیتال الزامی می‌داند.
انتهای پیام/