جزیره‌های جرم و جنایت آمریکا؛ نقض حقوق بشر در سرزمین‌های محصور در آب
جزیره‌ها به‌عنوان سرزمین‌هایی احاطه‌شده در آب، عمدتا به دلیل طبیعت زیبا و بکر، تنوع زیستی قابل توجه و آب‌وهوای دلچسب مورد توجه قرار می‌گیرند.
روی سیاه و تاریک این سرزمین‌های محصور در آب، سوءاستفاده از دور بودن جزیره‌ها از دیگر سرزمین‌ها است؛ جزیره‌ها برای کشور‌های معتاد به نقض حقوق بشر مکان‌های خوبی برای پنهان کردن نقض حقوق بشر هستند.
قاچاق انسان در جزایر ویرجین
جزایر ویرجین آمریکا واقع در دریای کارائیب قرار دارند؛ ویرجین که از مستعمره‌های آمریکا محسوب می‌شوند، شامل ۹ جزیره بزرگ و ۷۵ جزیره کوچک است.
این جزایر به دلیل بی‌توجهی آمریکا به وضعیت آن‌ها، به کانون جرم و جنایت تبدیل شده‌اند؛ اگرچه آمار دقیقی در این باره وجود ندارد، اما افزایش نرخ جرم و جنایت در جزایر ویرجین در سال ۲۰۲۴ توجه‌های زیادی را به خود جلب کرد.
جرایم خشونت‌بار در این جزیره‌ها فقط بخشی از روی تاریک ویرجین است؛ قاچاق انسان، کودک‌آزاری و استثمار جنسی بخشی دیگر از جنایت‌های معمول در جزایر ویرجین است.
بی‌توجهی و چشم‌پوشی مقام‌های آمریکایی و البته در برخی موارد همراهی با جنایت‌هایی که در ویرجین می‌گذرد، رسوایی‌های متعددی را درپی داشته است؛ رسوایی‌ها که نام شماری از مقام‌های برجسته سیاسی آمریکا را در خود جای داده‌اند.
سنت جیمز کوچک، جزیره‌ای کوچک از جزایر ویرجین آمریکا است که در نزدیکی نوک جنوب شرقی سنت توماس، یکی از سه جزیره اصلی مجمع‌الجزایر کارائیب، قرار دارد؛ آمریکا جزایر ویرجین را در اوج جنگ جهانی اول از دانمارک خرید تا از آن به‌عنوان پایگاه زیردریایی آلمان جلوگیری کند.
در حال حاضر بسیاری از کارشناسان مالی، جزایر ویرجین را به‌عنوان یک پناهگاه مالیاتی می‌دانند که تخفیف‌های زیادی در مالیات شرکت‌ها و مالیات بر درآمد شخصی برای شرکت‌های مستقر در آنجا در نظر گرفته شده است.
نام جفری اپستین در سال ۲۰۱۰، پس از نخستین محکومیتش به جرم فحشای کودکان در سال ۲۰۰۸، در جزایر ویرجین به‌عنوان یک مجرم جنسی ثبت شد؛ وی همچنین شرکت‌های صوری خود را در یک دفتر کوچک و بدون نام و نشان در یک مرکز خرید ساحلی در سنت توماس مستقر کرد و در سال ۲۰۱۶ سنت جیمز بزرگ، جزیره همسایه را که تقریبا ۲ برابر بزرگ‌تر از سنت جیمز کوچک بود، خرید.
موضوع قاچاق انسان، استثمار جنسی و کودک‌آزاری در سنت جیمز کوچک در قالب پرونده‌های قضایی مختلف در جریان است، اما اتهام‌ها تکان‌دهنده هستند.
جزیره خصوصی جفری اپستین، مرکز حلقه بین‌المللی قاچاق انسان و کودک‌آزاری بوده است.
دیه‌گو گارسیا تاریخی از نقض حقوق بشر
دیه‌گو گارسیا، جزیره‌ای کوچک و استراتژیک در اقیانوس هند و بخشی از مجمع‌الجزایر چاگوس است؛ این جزیره ۴۴ کیلومتر مربع مساحت و از نظر ژئوپلتیک موقعیتی کلیدی دارد.
همین ویژگی سبب شد تا آمریکا در دهه ۱۹۶۰ دیه‌گو گارسیا را به‌عنوان محل استقرار پایگاه نظامی خود انتخاب کرده و از این پایگاه عملیات نظامی خود در غرب آسیا و آسیای جنوبی را هدایت کند.
دیه‌گو گارسیا که پیشتر مستعمره انگلیس بود، با نگاه واشنگتن به آن به‌عنوان سرزمینی دور از دسترس برای اجرای بدترین برنامه‌های ناقض حقوق بشری قربانی جنایتی بزرگ شد: اخراج کامل بومیان از جزیره و تغییر کاربری آن به پایگاه نظامی درپی توافق آمریکا و انگلیس در سال ۱۹۶۶.
توافق یادشده شامل پرداخت مبلغی به انگلیس توسط آمریکا و ایجاد پایگاهی نظامی بود؛ انگلیس براساس همین توافق عملیات بیرون راندن بومیان دیه‌گو گارسیا را در سال ۱۹۶۸ آغاز کرد.
این جابجایی اجباری بومیان با تخریب خانه‌ها، سلب مالکیت زمین و اجبار به ترک جزیره در سال ۱۹۷۳ کامل شد؛ ساکنان بومی دیه‌گو گارسیا پس از اخراج و انتقال به مناطق فقیری مانند موریس و سیشل، در گرداب فقر، بی‌خانمانی و تبعیض افتادند و همچنان به دلیل مخالفت آمریکا حق بازگشت به خانه‌های خود را ندارند.
براساس گزارش ۲۰۰۶ دیده‌بان حقوق بشر، بومیان اخراج‌شده از دیه‌گو گارسیا در سیشل و موریس در اردوگاه‌های مهاجرتی سکونت دارند و از تبعیض‌های شدید اجتماعی رنج می‌برند.
شکایت بومیان دیه‌گو گارسیا مانند دیگر چاگوسی‌ها از نسل‌های دیگر از این نقض آشکار حقوق بشر به دادگاه‌های داخلی و بین‌المللی برای بازپس‌گیری جزیره و حقوق خود تاکنون به نتیجه‌ای نرسیده است.
ازجمله حقوقی که آمریکا از بومیان دیه‌گو گارسیا نقض کرد می‌توان به نقض حق سکونت، نقض حق مالکیت و نقض حقوق فرهنگی اشاره کرد.
در عین حال آمریکا از دیه‌گو گارسیا به‌عنوان پایگاه ارتکاب جنایت به‌ویژه در غرب آسیا و افغانستان اشاره کرد؛ پایگاه نظامی آمریکا در دیه‌گو گارسیا که به‌عنوان یکی از مجهزترین پایگاه‌های نظامی دنیا شناخته می‌شود، در چند دهه گذشته به محل طراحی و اجرای حمله‌های نظامی به کشور‌های مختلف تبدیل شده است.
آمریکا از پایگاه نظامی یادشده برای اجرای حمله‌های هوایی و رشته عملیات نظامی در عراق، افغانستان و یمن استفاده کرد؛ این پایگاه به‌عنوان یکی از نقاط اصلی حمله‌های آمریکا در جنگ خلیج‌فارس (۱۹۹۱)، جنگ عراق (۲۰۰۳) و جنگ افغانستان (۲۰۰۱) به کارگرفته شد و بمب‌افکن‌های آمریکایی انواع جنایت حقوق بشری را به محوریت این پایگاه رقم زدند.
تصویر دیه‌گو گارسیا با لحظه‌های غم‌انگیز و تاسف‌بار نقض حقوق بشری رقم خورده است که آمریکا و انگلیس آن را انجام داده‌اند؛ این جزیره در عین اینکه نمادی از نقض حقوق مردم بومی ایلوآ‌ها است، ابزار اصلی آمریکا برای اجرای سیاست‌های مداخله‌جویانه و تجاوزکارانه در غرب آسیا، آسیای جنوبی و حتی آفریقا محسوب می‌شود.
جنایت آمریکا در این جزیره یک حادثه تاریخی نیست، بلکه جنایتی نظام‌مند و برنامه‌ریزی‌شده با پیامدهایش ادامه‌دار است؛ بومیان دیه‌گو گارسیا تبعیدی‌هایی هستند که برای بازپس‌گیری حق خود در جزیره‌ای تلاش می‌کنند که محل استقرار تسلیحات کشتار جمعی علیه مردم غرب آسیا و آفریقا شده است.
جزیره مخوف آلکاتراز
زندان آلکاتراز یکی از بدنام‌ترین زندان‌ها نه فقط در آمریکا بلکه در سراسر جهان، ۶۰ سال گذشته تعطیل بوده است.
آلکاتراز در قرن نوزدهم به‌عنوان یک زندان نظامی ساخته شد و سپس در سال ۱۹۳۴ به یک زندان فدرال برای خطرناک‌ترین زندانیان تبدیل شد.
این زندان در سال ۱۹۶۳ به دلیل زیرساخت‌های فرسوده و هزینه‌های بالای تعمیر و تامین تاسیسات جزیره‌ای تعطیل شد؛ چراکه همه چیز این زندان از سوخت گرفته تا غذای زندانیان باید با قایق به این محل آورده شود.
اداره زندان‌های آمریکا اعلام کرد که هزینه نگهداری این زندان تقریبا سه برابر هر زندان فدرال دیگری بود.
براساس گزارش اف‌بی‌آی، در ۲۹ سال فعالیت زندان آلکاتراز ۳۶ مرد ۱۴ بار جداگانه اقدام به فرار کردند؛ تقریبا همه آن‌ها دستگیر شدند یا از این تلاش جان سالم به در نبردند؛ پنج زندانی به‌عنوان مفقود و غرق‌شده فرضی فهرست شده‌اند.
آلکاتراز که به دلیل محاصره شدن با جریان‌های شدید اقیانوسی و آب‌های سرد اقیانوس آرام امکان فرار را از زندانیان می‌گیرد، برخی از بدنام‌ترین جنایت‌کاران آمریکایی ازجمله آل کاپون را در خود جای داده بود.
جزیره آلکاتراز به‌عنوان یک ماشین زمان واقعی به دوران گذشته زندان‌ها عمل می‌کند؛ اداره زندان‌های آمریکا در حال حاضر ۱۶ زندان دارد که همان وظایف امنیتی بالای آلکاتراز را انجام می‌دهند، ازجمله تاسیسات امنیتی فوق‌العاده در فلورانس، کلرادو و زندان آمریکا در تره هاوت، ایندیانا که محل اتاق مرگ فدرال است.
جزیره مخوف ریکرز
مجتمع زندانی بدنام جزیره ریکرز، کانون نقض مستمر حقوق بشر آمریکا است؛ این زندان به‌عنوان بزرگ‌ترین زندان در شهر نیویورک مجموعه زندانی واقع در جزیره‌ای صعب‌العبور در رودخانه شرقی، مدت‌هاست که از بی‌نظمی و بی‌توجهی گسترده رنج می‌برد.
بیش از ۸۰ درصد زندانیان در ریکرز به جرمی محکوم نشده‌اند و در انتظار محاکمه به سر می‌برند؛ تا اکتبر ۲۰۲۱ (مهر ۱۴۰۰)، بیش از ۵۲ هزار پرونده جنایی در دادگاه‌های شهر نیویورک در حال بررسی بود.
از ۵ هزار و ۴۰۰ نفری که در آن زمان در جزیره ریکرز بازداشت شده بودند، تقریبا هزار و ۷۰۰ نفر بیش از یک سال منتظر محاکمه بودند.
در عین حال زندانیان این مرکز آسیب‌پذیرترین هستند که زندگیشان به دلیل زیرساخت‌های فرسوده، کمبود نیروی انسانی، غذا‌های فاسد، نبود امکانات بهداشتی و همه‌گیری بیماری‌ها، تحقیر می‌شود.
نقض گسترده حقوق بشری زندانیان در ریکرز نرخ بالای مرگ‌ومیر آن‌ها را رقم زده است؛ در سال ۲۰۲۱ دست‌کم ۱۶ زندانی در ریکرز جان خود را از دست دادند.
تعداد افرادی که در سال ۲۰۲۱ در ریکرز بر اثر خودکشی جان باختند، بیشتر از مجموع زندانیان جان‌باخته بر اثر خودکشی در پنج سال گذشته بود.
تلاش‌های مستمر گروه‌ها و نهاد‌های حقوق بشری برای تعطیل کردن زندان ریکرز همچنان بی‌نتیجه مانده است.
گروه‌های حامی مهاجران از این تصمیم به عنوان تلاشی جدید برای نقض حقوق مهاجران و اقدامی نگران کننده یاد کردند.
جنایت اتمی در مارشال
ساکنان جزایر مارشال دهه‌ها است که از آثار آزمایش‌های هسته‌ای و هیدروژنی آمریکا رنج می‌برند؛ زیرا آمریکا در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ تصمیم گرفت بدون اطلاع قبلی ۶۷ مورد آزمایش هسته‌ای و هیدروژنی در مارشال انجام دهد.
آزمایش هیدروژنی آمریکا در مارشال قدرتی هزار برابر بیشتر از بمبی داشت که این کشور در جریان جنگ جهانی دوم علیه هیروشیمای ژاپن استفاده کرد.
مردم این جزیره که مستعمره آمریکا بوده است، همچنان برای احقاق حق خود تلاش می‌کنند.
جنایت مستمر در اوکیناوا
ساکنان جزیره اوکیناوا ژاپن در دهه‌های گذشته همواره با پایگاه‌های نظامی آمریکا که در این منطقه پراکنده هستند مخالفت کرده‌اند؛ این پایگاه‌ها اغلب به‌عنوان یک بار نامتناسب برای جنوبی‌ترین منطقه نیمه گرمسیری ژاپن در نظر گرفته می‌شوند.
اوکیناوا ۰.۶ درصد از قلمرو مجمع الجزایر ژاپن را شامل می‌شود، اما شامل ۷۰ درصد از زمین‌های مورد استفاده برای پایگاه‌های آمریکا و بیش از نیمی از ۵۰ هزار نیروی آن است.
جرایم، تصادف‌های خودرویی و آلودگی‌های مرتبط با این پایگاه‌ها، عوامل تحریک‌کننده قوی برای ۱.۵ میلیون ساکن این استان برای اعتراض به ادامه حضور آمریکایی‌ها هستند.
مخالفت ساکنان اکیناوا به قرن نوزدهم بازمی‌گردد؛ توکیو از اکیناوا به‌عنوان حایلی برای کند کردن نیرو‌های آمریکا در طول جنگ جهانی دوم استفاده کرد و بیش از یک چهارم جمعیت آن در نبرد اوکیناوا در سال ۱۹۴۵ جان باختند.
اشغال این منطقه از سوی آمریکا تنها در سال ۱۹۷۲، تحت یک معاهده متقابل که پایگاه‌های آمریکایی را در محل باقی گذاشت، پایان یافت.
بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۲۰۲۰، اوکیناوا ۵۸۲ جنایت خشونت‌آمیز مربوط به نظامیان آمریکایی مستقر در پایگاه‌های این کشور را ثبت کرد.
ربودن و تجاوز به یک دختر ۱۲ ساله از سوی سه سرباز آمریکایی در سال ۱۹۹۵ توجه بیش از ۸۰ هزار معترض را به خود جلب کرد.
در سال‌های اخیر، مخالفت‌ها حول برنامه‌ریزی جابجایی پایگاه هوایی فوتنما که گاهی خطرناک‌ترین پایگاه جهان به دلیل نزدیکی به خانه‌ها نامیده می‌شود، متبلور شده است؛ دولت محلی خواهان انتقال آن به شمال و به منطقه کم جمعیت هنوکو است، اما مخالفان حضور آمریکا خواهان حذف کامل آن هستند.
انتهای پیام/