صلح نوبل؛ جایزه‌ای برای جنگ‌افروزان

خبرگزاری میزان - اگر بتوان صلح را به‎عنوان فقدان جنگ تعریف کرد، پس مطمئناً جوایزی را که برای صلح در نظر گرفته شده باید قدردانی از کمک به پایان دادن، کاهش یا حتی جلوگیری از درگیری مسلحانه اعطا کرد.

اعطای جوایز صلح به جنگ‌افروزان

اما متأسفانه، این همیشه درست نیست؛ جوایز صلح نه‌ به صلح‌جویان، بلکه به جنگ‌افروزان اهدا می‌شود؛ کسانی که باعث ترویج یا طولانی‌تر شدن خصومت‌ها و خونریزی‌ها بین یا درون کشور‌های دیگر می‌شوند.

در چنین مواردی، جایزه نباید به‌عنوان افتخار تلقی شود که به دریافت کننده‌ای «شایسته» اعطا می‌شود، بلکه نشانی از شرم است که فداکاری غیرنظامیان و مبارزان بی‎شماری را که در مسیر ارتقای صلح جان خود را از دست داده‌اند، به سخره می‌گیرد.

باراک اوباما؛ نابه‌جا‌ترین نمونه

شاید بارزترین نمونه از یک نوبل صلح نابه‌جا، جایزه‌ای بود که در سال ۲۰۰۹ به باراک اوباما، رئیس جمهور پیشین آمریکا، داده شد.

این جایزه زمانی اعطا شد که او تنها ۹ ماه از ریاست جمهوری خود را گذرانده بود و کشوری را مدیریت می‌کرد که در آن زمان در حال جنگ در عراق و افغانستان بود.

اوباما مدعی شد که از این جایزه برای الهام بخشیدن برای حذف آمریکا از جایگاه جنگی به ظاهر دائمی استفاده خواهد کرد.

اما او دقیقا برعکس این وعده را اجرایی کرد و ۳۰ هزار سرباز آمریکایی را به افغانستان اعزام کرد.

 اوباما با این اقدام خود آمریکا را در تمام ۲ دوره ریاست جمهوری خود در جنگ باقی گذاشت و این جنگ تا سال ۲۰۲۱ ادامه یافت.

هنری کیسینجر؛ جنایتکار جنگی و برنده جایزه صلح نوبل

هنری کیسینجر، مشاور امنیت ملی و وزیرخارجه پیشین آمریکا در اواخر ماه نوامبر گذشته درگذشت و مرگ او بار دیگر جنجال را بر سر آنچه که او به‌عنوان میراث خود بر جای گذشته، فزایش داد.

کیسینجر به‌عنوان معمار تلاش‌های آمریکا برای مهار اتحاد جماهیر شوروی تلقی می‌شد و برای دستیابی به این هدف، او رویکرد ترجیح «بمب‌ها بر دیپلماسی» را معرفی و برای برخی از وحشیانه‌ترین کمپین‌های بمباران در تاریخ مدرن اعمال فشار کرد.

این رویکرد برای نخستین بار در طول جنگ ویتنام به کار گرفته شد؛ کیسینجر که در آن زمان به‌عنوان مشاور امنیت ملی ریچارد نیکسون خدمت می‌کرد، نه‌تنها در ویتنام، بلکه در کامبوج به‌عنوان کشور همسایه، جایی که چریک‌های کامبوجی و ویتنامی در آن فعالیت می‌کردند، به بمباران گسترده روی آورد.

به خاطر نقش در جنگ در جنوب شرق آسیا، کیسینجر در سال ۱۹۷۳ به طرز نفرت‌انگیزی جایزه صلح نوبل را دریافت کرد؛ جنگی که در آن، او مخفیانه به نیکسون کمک کرد تا مذاکرات صلح بین دولت آمریکا و هانوی را خراب کند.

جایزه صلح نوبل سیلی بر صورت قربانیان وحشیگری کیسینجر و تأیید دیگری بود بر اینکه غرب از پاسخگویی جنایتکاران جنگی خود امتناع می‌کند.

جنایت‌های کیسینجر فراتر از ویتنام و کامبوج است؛ در جنوب آسیا با وجود دریافت هشدار‌های متعدد از سوی دیپلمات‌های آمریکایی در مورد جنایت‌های انجام شده، کیسینجر محموله‌های تسلیحاتی را تایید کرد و آن‌ها را تداوم بخشید.

بسیاری از برندگان جایزه صلح نوبل را جنگ‌طلب می‌نامند و این دیپلمات مرموز هم از همین دسته بود.

نوبل برای ۴ رئیس جمهور آمریکا

باراک اوباما تنها رئیس جمهور آمریکا نبود که به جایزه صلح نوبل دست یافت و به جز او جیمی کارتر، وودرو ویلسون و تئودور روزولت نیز این جایزه را دریافت کردند.

کارنامه این ۴ رئیس جمهور آمریکا نشان می‌دهد که اعطای جایزه صلح نوبل اقدامی ریاکارانه و دارای استاندارد دوگانه است.

جیمی کارتر در سال ۲۰۰۲، ویلسون در سال ۱۹۱۹ و روزولت در سال ۱۹۰۶ برنده جایزه صلح نوبل شده‌اند.

قرار بود جایزه نوبل به شایسته‌ترین فرد در زمینه ارتقای صلح تعلق گیرد و با این حال، «ارزشمندترین» فرد تنها براساس معیار‌های غرب انتخاب می‌شود.

 نوبل صلح؛ جایزه جهانی یا ابزار غربی؟

جایزه نوبل، جایزه‌ای که در سال ۱۹۰۱ برای به رسمیت شناختن دستاورد‌های برجسته در زمینه‌های خاصی ایجاد شد، سال‌ها بعد جنجال‌های زیادی را برای تشویق اقدامات سیاسی به جای پاداش دادن به دستاورد‌ها برانگیخت.

اوباما بلافاصله پس از دریافت جایزه صلح نوبل، ۷ کشور (عراق، افغانستان، پاکستان، سومالی، یمن، لیبی و سوریه) را در مدت ۶ سال با میانگین ۳۴ بمب در روز بمباران کرد، از جمله بمباران بیمارستانی در قندوز افغانستان در ماه اکتبر ۲۰۱۵.

بمبی که این بیمارستان را بمباران کرد و ده‌ها نفر از جمله ۳ کودک را کشت، از سوی بوفورس، شرکتی که زمانی متعلق به آلفرد نوبل (بنیانگذار جایزه صلح) بود، تهیه شده بود.

در سال ۲۰۰۷، ال گور، معاون رئیس جمهور سابق آمریکا و هیئت بین دولتی سازمان ملل در مورد تغییرات آب و هوایی (IPCC) جایزه صلح را برای ساختن مستندی برای محبوبیت دیدگاه‌های محیط زیستی دریافت کردند.

اما باز هم این جایزه هیچ ربطی به برقراری و دنبال کردن صلح نداشت؛ این جایزه صرفا به‌عنوان تلاشی برای ترویج دیدگاهی غیر مرتبط با صلح تلقی شد.

انتهای پیام/