"کودکان افغانستانی" در بدترین شرایط زندگی

به گزارش گروه بین الملل ، کشاورزان افغان تحت تاثیر ناامنی و نبود ثبات در افغانستان و همچنین بدترین خشکسالی تاریخ این کشور دیگر قادر به پرورش محصولات نیستند تا نیازهای اولیه خانواده خود را تامین کنند.
بیشتر آنها گوشت را از سبد غذایی خود حذف کرده و حتی دام های خود را به فروش می رسانند و بدتر اینکه برخی نیز مجبور به فروش کودکان خود می شوند.

به گزارش «آژانس کودکان سازمان ملل» (یونیسف) از ماه جولای تا اکتبر (تیر تا آبان) سال جاری دست کم 161 کودک بین سنین یک ماه تا 16 سال در اردوگاه حومه ولایت هرات در ازای وسایل خانه یا پول نقد توسط خانواده هایشان فروخته شده یا به عقد کسی در آمده اند. به گفته این نهاد خانواده ها با پول دریافتی از فروش کودکانشان یا بدهی های خود را پرداخت می کنند و یا مواد غذایی خریداری می کنند.

سن قانونی ازدواج در افغانستان برای دختران 16 سال و برای پسران 18 سال می باشد اما ازدواج کودکان در این کشور بسیار رایج است.

به گفته «یونیسف» ازدواج کودکان که در این مناطق جنگ زده بی سابقه نبوده است با شیوع خشکسالی تشدید شده است. نزدیک به 223 هزار نفر سال جاری از مناطق تحت تاثیر خشکسالی همچون 'هرات'، 'بادغیس' و 'غر' خانه های خود را رها کرده و آواره شده اند.

آلیسون پارکر رئیس ارتباطات یونیسف در افغانستان می گوید: «ازدواج یا فروش کودکان نشانه مشکلات اجتماعی عمیق و پیچیده ای است که از فقر، فقدان اشتغال و معیشت و هنجارهای اجتماعی ناشی می شود.»

«صدای زنان» که یک سازمان غیردولتی مستقر در افغانستان است از افزایش چشمگیر تعداد خانواده هایی که کودکان و دختران جوان خود را به فروش می رسانند خبر داد و گفت: بسیار تکان دهنده است که دختران بین 8 تا 12 سال به دلیل مشکلات مالی توسط خانواده هایشان به مردان مسن فروخته می شوند.

به گزارش سازمان پناهندگان و مهاجران، نزدیک به 12 هزار خانواده که خانه های خود را ترک کرده اند در اردوگاه های هرات زندگی می کنند. بسیاری از آنها به مناطق شمال غربی افغانستان که دسترسی به کمک و خدمات آسان تر است نقل مکان کرده اند.

رئیس سازمان پناهندگان و مهاجران می گوید که ما به این خانواده ها چادر، لباس، ظرف پخت و پز و مواد غذایی می دهیم. سازمان های بین المللی و محلی میان این آوارگان کمک های غذایی، آب و پتو را توزیع می کنند اما ساکنان می گویند بسیاری از آنها هنوز منتظر و نیازمند این کمک ها هستند.

کودکی یک دوره ویژه است که نیاز به تعلیم، آموزش تفریح و بازی دارد که ضروری پنداشته می شود اما در افغانستان کودکان از درس و تعطیلات مدارس و نبود فضای تفریحی به دلیل جنگ، فقر و ناامنی بدون لذت بردن از این دوره بزرگ می شوند.

کودکان افغانستان برخلاف دیگر کشورهای جهان و منطقه پس از سن هفت سالگی که باید به مدرسه رفته آموزش بیبینند و از تعطیلات سالانه خود بیشترین لذت را برده و به تفریح و سرگرمی کودکانه بپردازند، شمار زیادی از آنها به بدنبال معیشت خانواده و کار می روند که خلاف روحیه کودکی با همین روند بزرگ می شوند و چیزی از لذت کودکانه نمی دانند.

وزارت آموزش و پرورش افغانستان نتیجه آخرین تحقیقاتی خود با یونیسیف را در خردادماه گذشته امسال در باره کودکان منتشر کرده که در آن گفته شده است همین اکنون در سراسر این کشور 3.7 میلیون کودک بین سن 7 تا 17 سالگی از آموزش و پرورش به دور مانده که 2.2میلیون آنها را دختران تشکیل میدهند.
این گزارش ناامنی، مشکلات اقتصادی و رسم عنعنات ناپسند را عوامل مهم بیرون ماندن کودکان از مدرسه دانسته است.

در گزارش آمده است که در این روند 60 درصد کودکان بیرون از مدرسه را دختران تشکیل می دهند که اغلب در استان های «قندهار»، «هلمند»، «میدان وردگ»، «پکتیکا»، «زابل» و «ازرگان» هستند که در آنها حدود 85 درصد دختران به مدرسه نمی روند.