جنایت‌های جنگی در نوار غزه بخشی از ذات استعماری رژیم صهیونیستی

خبرگزاری میزان - صحنه‌های وحشتناک مرگ و ویرانی در غزه یادآور این نکته است که برای رژیم صهیونیستی خشونت اتفاقی و تصادفی نیست.

مانند فرانسه در الجزایر، هلند در اندونزی و آفریقای جنوبی، بلژیک در کنگو، اسپانیا در آمریکای جنوبی و اروپا در آمریکای شمالی، صهیونیست‌ها نیز بومیان این سرزمین را به‌عنوان پیش‌درآمد یا توجیهی برای گناه، سرکوب و خشونت آزاد، انسان‌زدایی کرده‌اند. 

تاریخچه تاسیس و سرکوبگری رژیم صهیونیستی

در سال ۱۹۴۸، رژیم صهیونیستی بر روی ویرانه‌های مردم دیگری به نام فلسطینی‌ها تأسیس شد؛ از طریق پاکسازی قومی و عمدی ۷۵۰ هزار ساکن فلسطینی، این سرزمین به یک منطقه صهیونیست‌نشین تبدیل شد و از آن زمان رژیم صهیونیستی امنیت خود را از طریق سرکوب دولتی، اشغال نظامی، جنگ‌های خونین و کشتار‌های بی‎شمار علیه غیرنظامیان حفظ کرده است.

حدود ۴۰۰ شهر و روستای فلسطینی دیگر چندان خوش‌شانس نبودند، همه آن‌ها خالی از سکنه شدند و اکثریت به طور کامل از بین رفتند. ساکنان آن‌ها کشته یا بیرون رانده شدند، اموال موجود در آن‌ها تخریب یا مصادره شد، به آن‌ها اسامی عبری جدید داده شد، آن دسته از فلسطینی‌هایی که می‌خواستند به خانه‌های خود بازگردند یا گلوله خوردند یا به‌زور به کشور‌های همسایه فرستاده شدند.

رژیم صهیونیستی بدون توجه به قوانین، چشم خود را به کشتار مردم دوخته است، فلسطینی‌ها از سوی این رژیم به‌عنوان یک دشمن که باید ریشه‌کن شود یا به عنوان یک تهدید جمعیتی که باید از بین برود، دیده می‌شوند.

جنایت‌های رژیم صهیونیستی تصادفی نیست

این امر تصادفی نیست که رژیم صهیونیستی از زمان پیدایش خود، یک رژیم سرکوبگر «برتری صهیونیستم» را ایجاد کرده است؛ این رژیم پس از جنگ و اشغال ۱۹۶۷ به کل فلسطین تاریخی از رود اردن تا دریای مدیترانه گسترش یافت و از این رو فلسطینی‌ها فریاد می‌زنند: «از رودخانه تا دریا، فلسطین آزاد خواهد شد».

برای چندین دهه، رژیم صهیونیستی از خشونت نامتناسب استفاده کرده و قتل عام‌های بی‌شماری را علیه غیرنظامیان فلسطینی به عنوان نوعی انتقام، مجازات و بازدارندگی انجام داده است. 

ماه گذشته، فلسطینی‌ها هفتادمین سالگرد «کشتار قبیه» را گرامی داشتند، جایی که نظامیان صهیونیست به سرکردگی «آریل شارون» به این روستا کرانه باختری با حدود ۲ هزار سکنه حمله کردند و ۶۹ فلسطینی که اکثرا زن و کودک بودند، به شهادت رسیدند.

همین طرز فکر ادعایی «انتقام‎جویانه» ۷۰ سال بعد در غزه اعمال شد؛ این یک استراتژی بازدارنده است که عمدا با هدف آسیب رساندن به غیرنظامیان به منظور فاصله گرفتن آن‌ها از مقامات و گروه‌هایی که به نام آن‌ها می‌جنگند، است. 

امروز، دستگاه تبلیغاتی رژیم صهیونیستی مشغول جمع‌آوری فریاد‌های ساختگی است که مقاومت فلسطین را به خاطر تحمیل خشم رژیم صهیونیستی بر آن‌ها سرزنش می‌کنند.

رژیم صهیونیستی هرگز «چشم در برابر چشم» را در رویارویی با فلسطینی‌ها نمی‌پذیرد؛ این رژیم در مورد تلفات غیرنظامیان بر نسبت یک به ۱۰ یا ۲۰ اصرار دارد و از این رو، غیرنظامیان فلسطینی بدون توجه به ملاحظات اخلاقی و قانونی باید در هر درگیری بهای سنگینی بپردازند.

این عدم تقارن در هیچ کجا به اندازه اشغال نظامی ۵۶ ساله کرانه باختری و غزه از سوی رژیم صهیونیستی که طبیعتا یک سیستم دائمی خشونت علیه غیرنظامیان است، فراگیر نیست. 

نسل به نسل فلسطینی‌ها مجبور به تحمل یک اشغال نظامی نژادپرستانه، وحشتناک و غیرقانونی بوده‌اند که شامل تحقیر‌های روزانه، مجازات دسته‌جمعی، مصادره زمین و نابودی زندگی و معیشت بوده است. برای غزه، این به معنای محاصره ۱۷ ساله از طریق محاصره نظامی وحشتناک و غیرانسانی، تهاجمات نظامی، بمباران زیرساخت‌های غیرنظامی و ... بوده است.

ادعای رژیم صهیونیستی برای توجیه جنایت‌ها در نوار غزه

اگرچه رژیم صهیونیستی مدعی است که «هیچ انتخابی ندارد»، اما اشغال آن در واقع مبتنی بر استراتژی است، نه براساس ضرورت. 

در طول ۶ دهه گذشته، این رژیم سرزمین‌های فلسطینی را تا حدی تحت اشغال خود درآورده تا از طریق صد‌ها شهرک‌سازی غیرقانونی در سرزمین‌های فلسطینی به سرقت رفته، آن‌ها را مستعمره کند، تا حدی برای گروگان نگه‌داشتن جمعیت آن‌ها تا زمانی که مقامات فلسطینی دیکته‌های سیاسی آن را بپذیرند؛ تروریسمی که به معنای استفاده از خشونت علیه غیرنظامیان برای اهداف سیاسی است.

یکی دیگر از عوامل مهم پشت خشونت رژیم صهیونیستی علیه غیرنظامیان فلسطینی نفرت است، نفرتی که با ترس، حسادت و خشم ایجاد می‌شود.

رژیم صهیونیستی از همه آنچه که استواری، وحدت، مقاومت، شعر و همه نماد‌های ملی فلسطین است می‌ترسد. چنین ترسی باعث ایجاد نفرت می‌شود، زیرا رژیمی که همیشه می‌ترسد نمی‌تواند آزاد باشد. این رژیم از فلسطینی‌ها خشمگین است که از تسلیم شدن خودداری می‌کنند، برای اینکه سرزمین خود را رها نکردند، آن‌ها از واگذاری حقوق اولیه خود سر باز می‌زنند، چه رسد به قبول شکست. این رژیم همچنین به قدرت درونی و غرور بیرونی فلسطین و به باور‌های قوی و آمادگی آن‌ها برای فداکاری حسادت می‌ورزد.

پاسخ احمقانه رژیم صهیونیستی به مقاومت فلسطینیان

به طور خلاصه، رژیم صهیونیستی از مردم فلسطین به دلیل ممانعت از تحقق رویای صهیونیسم در سراسر فلسطین تاریخی متنفر است و به‌خصوص از کسانی که در غزه زندگی می‌کنند.

اما پاسخ در غزه و بقیه فلسطین نمی‌تواند کشتار و اشغال بیشتر باشد؛ در واقع، کشتار مداوم رژیم صهیونیستی و سرکوب سراسری فلسطینیان، در تلافی عملیات مقاومت فلسطین، هم کاملا جنایتکارانه و هم به شدت احمقانه است.

رژیم صهیونیستی در ۷۵ سال گذشته سعی کرده با شمشیر زندگی کند، اما بیشتر همان ناامنی، بدنامی و خشم را کاشته است. تکرار یک استراتژی دوباره و دوباره و انتظار نتایج متفاوت به معنای واقعی کلمه احمقانه است. 

اگر رژیم صهیونیستی همچنان زندگی و آینده‌ای را از فلسطینی‌ها سلب کند، خود این رژیم در نهایت هیچ زندگی یا آینده‌ای در این منطقه نخواهد داشت.

انتهای پیام/