ادامه بحران انسانی و آوارگی در افغانستان

خبرگزاری میزان – سایه جنگ و تغییرات آب و هوایی، ویرانی‌های بیشتری را برای افغانستان به همراه داشته و افغانستانی‌های بیشتری را مجبور به فرار می‌کند و در همین حال اخراج از کشور‌های دیگر آن‌ها را متوقف نخواهد کرد.

روایتی از وضعیت مناطق روستایی

یک روزنامه‌نگار افغانستانی به بیان روایتی از وضعیت این کشور پرداخته و می‌نویسد: تابستان امسال برای نخستین بار از سال ۲۰۱۷ از روستای خود در ولایت غزنی دیدار کردم؛ همین چند سال پیش، انجام این سفر ۲۶۰ کیلومتری به معنای به خطر انداختن جان خود بود.

وی گفت: من به سختی این مکان را تشخیص دادم، تقریبا متروکه به نظر می‌رسید، اقوام و دوستانم همه رفته بودند، خانه‌ای که من در آن بزرگ شده بودم از سوی افراد دیگری اشغال شده بود و افراد آواره داخلی از یک استان دیگر حضور داشتند، خیابان‌ها خالی بود و من تنها چند کودک تنها را دیدم که در اطراف پرسه می‌زدند، جامعه‌ای که زمانی پرجنب و جوش بود اکنون تنها حدود ۴۰ نفر در آن باقی مانده، که بیشتر آن‌ها افراد آواره داخلی هستند.

افرادی که در این روستان باقی مانده‌اند بسیار ضعیف بوده و توانایی مهاجرت به خارج از افغانستان و یا حتی شهر‌های بزرگ‌تر را نداشته‌اند.

بحران آوارگی در پی دهه‌ها جنگ در افغانستان

دهه‌ها درگیری حدود یک‌چهارم از جمعیت ۴۰ میلیونی افغانستان را مجبور به فرار به خارج از این کشور کرده است، بازگشت امنیت نسبی به افغانستان پس از خروج آمریکا و ناتو در سال ۲۰۲۱ مطمئنا در زندگی بسیاری از افغانستانی‌ها تغییر ایجاد کرده و آن‌ها را به روز‌های بهتر امیدوار کرده است. 

این امنیت نسبی امکان دسترسی بشردوستانه به تمام ولایت‌ها، از جمله مناطقی را که برای چندین دهه دور از دسترس بوده‌اند، فراهم کرده است.

اما همه این‌ها به عجله آوارگان افغانستانی برای بازگشت به کشورشان منجر نشده است؛ بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، حدود ۱.۳ میلیون از ۴.۵ میلیون آوارگان داخلی از آگوست ۲۰۲۱ به مناطق خود بازگشته‌ و تنها حدود ۶ هزار پناهجوی ثبت شده در سال گذشته داوطلبانه به کشور بازگشته‌اند.

تصمیم پاکستان برای اخراج پناهجویان افغانستانی

اعلام اخیر وزیر کشور پاکستان در مورد اخراج «مهاجران غیرقانونی» احتمالا فشار بیشتری را بر پناهجویان افغانستانی وارد خواهد کرد، اما بسیاری از آنها، به ویژه آن‌هایی که سال‌ها در پاکستان زندگی می‌کردند، در افغانستان خانه‌ای برای بازگشت ندارند و در کشوری که بیکاری در آن زیاد است، زنده ماندن برایشان دشوار خواهد بود

اگر مقامات پاکستانی به تهدیدات خود عمل و پناهجویان افغانستانی را اخراج کنند، بعید است که بسیاری از آن‌ها به افغانستان بازگردند و به احتمال زیاد دوباره تلاش می‌کنند تا در صورت اخراج به افغانستان بار دیگر این کشور را ترک کنند.

تغییرات اقلیمی

بدتر از آن، تهدید دیگری در چشم‌انداز قرار دارد که به اندازه یک درگیری خطرناک است، اما نمی‌توان آن را با سلاح حل کرد؛ تغییرات آب و هوایی افغانستان را تحت تأثیر قرار داده و خشکسالی را طولانی کرده و ذخایر آبی محدود این کشور را کاهش داده است.

بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۲۰۱۰، دمای هوا در افغانستان به طور متوسط ۱.۸ درجه سانتیگراد افزایش یافته که این میزان حدود ۲ برابر بیشتر از سایر نقاط جهان است و میزان بارندگی در سراسر این کشور تا ۴۰ درصد کاهش یافته است.

در سال ۲۰۱۸، در حالی که اشغالگری و جنگ در افغانستان همچنان ادامه داشت، خشکسالی حدود ۳۷۰ هزار افغانستانی را آواره کرد که این رقم معادل آوارگان جنگ در این کشور است.

با بدتر شدن اثرات تغییرات آب و هوایی در سال‌های آینده، کاهش جمعیت افغانستان احتمالا ادامه خواهد داشت؛ مردم مناطق روستایی به شهر‌های بزرگ هجوم خواهند برد، از گرسنگی فرار کرده و جمعیت افراد فقیر در شهرها را به طور تصاعدی افزایش خواهند داد. 

بسیاری دیگر از شهروندان به خروج از این کشور در جستجوی فرصت‌های اقتصادی بهتر ادامه خواهند داد و متأسفانه، مکان‌های منحصربه‌فردی که پیشتر مملو از جمعیت و زندگی بودند از بین خواهند رفت.

انتهای پیام/