اردوگاه‌های کار اجباری؛ جنایت ابداعی در تاریخ انگلیس

خبرگزاری میزان – «امپراتوری انگلیس» در گذشته را باید مخترع اردوگاه کار اجباری دانست؛ اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس در آفریقای جنوبی، ایرلند، فلسطین، مالایا و کنیا هزاران قربانی برجای گذاشتند.

فقط در کنیا، «امپراتوری انگلیس» بیش از یک میلیون نفر از اعضای یک قبیله را به اردوگاه کار اجباری انداخت؛ هزاران نفر از آن‌ها تا سر حد مرگ شکنجه شدند و ۳۰۰ هزار نفر بر اثر قتل عام‌های متعدد در این اردوگاه کشته شدند.

اردوگاه‌های کار اجباری؛ جنایت بشری ابداعی انگلیس

باید توجه داشت که این جنایت بشری برای نخستین بار به دست ارتش انگلیس در اواخر قرن بیستم در طول جنگ بوئر مورد استفاده قرار گرفت.

انگلیس برای فرار از پذیرش مسئولیت مذکور این بخش تاریخ خود را به محاق برده و تلاش دارد که اردوگاه‌های کار اجباری در آلمان را به عنوان مراکز بی پایان وحشت معرفی کند.

جنگ دوم «بوئر» اگرچه آغاز پایان «امپراتوری انگلیس» بود، اما نقطه آغاز یک جنایت بشری ساخت انگلیس بود.

انگلیس در جریان جنگ مذکور که از سال ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۲ به طول انجامید، اردوگاه‌های کار اجباری را به شکل گسترده مورد استفاده قرار داد.

در واقع اردوگاه‌هایی که ابتدا توسط ارتش انگلیس به عنوان اردوگاه‌های پناهجویی ایجاد شده بودند، از اواخر سال ۱۹۰۰ برای اجرایی کردن تاکتیک‌های جدید جهت شکست مقاومت طرف مقابل به کار گرفته شدند.

اتخاذ سیاست زمین سوخته در قالب تخریب سیستماتیک محصولات و کشتار دام‌ها، سوزاندن خانه‌ها و مزارع برای هدف بزرگ‌تر پاکسازی غیرنظامیان و جلوگیری از تجدید قوای مجدد بوئر‌ها مورد استفاده قرار گرفت؛ در نتیجه ده‌ها هزار زن و مرد و کودک به اردوگاه‌های پناهجویی سابق که اکنون اردوگاه کار اجباری بودند، منتقل شدند.

باید توجه داشت که این اردوگاه‌ها با اردوگاه‌های اسرا که اسپانیا در جنگ ۱۰ ساله علیه کوبا استفاده کرده بود، فرق داشت؛ اردوگاه‌های انگلیس نخستین سیستم اردوگاه کار اجباری بود که به صورت سیستماتیک یک ملت را هدف قرار می‌داد و برخی از مناطق را به صورت کامل خالی از سکنه می‌کرد.

در نهایت انگلیس در مجموع ۴۵ اردوگاه چادری برای اسرای «بوئر» و ۶۴ اردوگاه برای سیاهپوستان آفریقایی ساخت؛ از ۲۸ هزار «بوئری» که در جنگ اسیر شده بودند، ۲۵ هزار و ۶۳۰ نفر به خارج از کشور فرستاده شدند.

بیشتر «بوئر‌های: باقی مانده در اردوگاه‌های مذکور زنان و کودکان بودند؛ بیش از ۲۶ هزار زن و کودک در این اردوگاه‌های کار اجباری کشته شدند.

وضعیت در اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس

اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس از همان ابتدا ضعیف اداره می‌شدند؛ آن‌ها پر ازدحام و دارای شرایط وحشتناک برای ساکنان بودند، زیرا به دلیل بی توجهی شرایط هولناک بهداشتی داشتند.

جیره غذایی در این اردوگاه‌ها ناچیز بود و به خانواده‌هایی که مردانشان همچنان در حال مقاومت و مبارزه بودند، جیره کمتری هم در قیاس با دیگران داده می‌شد.

وخامت وضعیت محل سکونت، رژیم غذایی، بهداشت در کنار ازدحام جمعیت و نبود یا کمبود امکانات پزشکی و درمانی سبب می‌شد که سوءتغذیه و بیماری‌های مسری بومی مانند سرخک، حصبه و اسهال خونی به نرخ بالای مرگ و میر به ویژه در میان کودکان منجر شود.

انتشار گزارش‌های متعدد درباره جنایت‌هایی که در اردوگاه‌های مذکور رخ می‌داد، در نهایت با افزایش آمار‌ها سبب جلب توجهات شد؛ گزارشی که در جولای ۱۹۰۱ منتشر شد، اعلام کرد که ۹۳ هزار و ۹۴۰ بوئر و ۲۴ هزار و ۴۵۷ سیاهپوست آفریقایی در اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس حضور دارند و بحران انسانی در این مراکز به دلیل نرخ مهارناپذیر مرگ و میر به ویژه در میان کودکان در حال تبدیل شدن به فاجعه است.

در فوریه ۱۹۰۲ میزان مرگ و میر سالانه در اردوگاه‌های کار اجباری برای سفید پوست‌ها به ۶.۹ درصد و در نهایت به ۲ درصد کاهش یافت، اما وضعیت برای سیاه‎پوستان در مسیر وخامت پیش می‌رفت.

از هر چهار زندانی «بوئر» جان باخته در اردوگاه‌های کار اجباری یک کودک جان خود را از دست داده بود؛ شمار قربانیان به رقم ۲۷ هزار و ۹۲۷ نفر رسیده بود.

اگرچه تعیین تعداد دقیق مرگ و میر سیاهپوستان آفریقایی در اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس دشوار است، ارزیابی‌ها نشان می‌دهد که حدود ۱۲ درصد از زندانیان سیاه پوست آفریقایی اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس معادل ۱۴ هزار و ۱۴۵ نفر جان خود را از دست دادند.

اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس در کنیا

تلاش انگلیس برای سرکوب قیام‌های ضد استعماری در کنیا در دهه ۱۹۵۰ به شکل گیری یکی از بدترین فصل‌های تاریخ «امپراتوری انگلیس» منجر شد.

«امپراتوری انگلیس» برای مقابله با قیام ضد استعماری در کنیا حدود ۱.۵ میلیون نفر را در شبکه‌ای از اردوگاه‌های کار اجباری تحت خشونت سیستماتیک گرفتار کرد؛ سرنوشت ۱۳۰ هزار تا ۳۰۰ هزار نفر از ساکنان اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس در کنیا همچنان نامعلوم است.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که بسیاری از اسناد مربوط به اردوگاه‌های کار اجباری امپراتوری انگلیس در کنیا یا دیگر وجود نداشتند یا همچنان در دسته طبقه بندی شده نگهداری می‌شدند.

انگلیسی‌ها که پیش از خروج از کنیا در سال ۱۹۶۳ اسناد موجود در این کشور را نیز به آتش کشیدند، در سال‌های اخیر چندین بار اقدام به انهدام اسناد مربوطه در خاک خود کردند.

پارلمان انگلیس در نهایت در سال ۲۰۱۳ با پرداخت غرامت به ۵ هزار و ۲۲۸ کنیایی شکنجه شده و آسیب دیده موافقت کردند و این امر به معنای به رسمیت شناخته شدن جنایت در کنیا از سوی انگلیس است.

توجیه‌های انگلیس درباره جنایت در اردوگاه‌های کار اجباری

انگلیس در همان زمان استدلال کرد که مرگ و میر‌های هولناک در اردوگاه‌های کار اجباری نتیجه سیاست عامدانه نسل کشی نبود، بلکه به دلیل نبود فاجعه آمیز دیدگاه آینده نگرانه و بی کفایتی برخی از مسئولان رخ داد.

باید توجه داشت که جنایت ضد انسانی که در اردوگاه‌های کار اجباری انگلیس در مناطق مختلف جهان رخ می‌داد، برای سیاستمداران این کشور اهمیتی نداشت.

به عنوان مثال، تا مارس ۱۹۰۱ جنگ دوم بوئر برای انگلیس ۲.۵ میلیون پوند در ماه هزینه داشت؛ انگلیس در نهایت به دلیل تمایل به پایان دادن جنگ در پایان سال ۱۹۰۱ اردوگاه‌ها را تعطیل و ساکنان آن‌ها را به حال خود رها کرد.

جنگ انگلیس علیه عراق و افغانستان و جنگ‌های حقوق بشری که در این کشور‌ها انجام داد، سبب شد تا توجهات به سابقه تاریخی جنایتکاری‌های انگلیس به ویژه در دوره استعمار جلب شود.

بر اساس گزارش‌ها، یک چهارم جمعیت زمین از سوءاستفاده‌های استعمارگرانه امپراتوری انگلیس رنج بردند.

انتهای پیام/