پرده‌ای دیگر از پاکسازی قومی دولت میانمار؛ مسلمانان مظلوم روهینگیا چه کسانی هستند؟

به گزارش گروه بین‌الملل ، دور جدید کشتار‌های بی‌رحمانه مسلمانان روهینگیا از سوی دولت میانمار موجب شده تا هزاران نفر از این مسلمانان به سمت کشور‌های همسایه به‌ ویژه بنگلادش فرار کنند.

بنا به گزارش شبکه خبری «ای‌بی‌سی» در درگیری‌های خشونت‌آمیز روز‌های جمعه و شنبه هفته جاری بین نیرو‌های امنیتی دولت میانمار و مناطق مسلمان نشین ایالت راخین بیش از ۸۰ نفر از مسلمان کشته شدند و هزاران تن از بیم جان خود به مرز‌های بنگلادش فرار کرده‌اند، اما نیرو‌های امنیتی این کشور اجازه ورود آن‌ها به خاک بنگلادش نداده‌اند و هم‌اکنون این جمعیت در مرز‌های دو کشور گرفتار شده‌اند.

آوارگانی که نه راه پس دارند و نه راه پیش

وزیر خارجه بنگلادش در واکنش به فرار هزاران مسلمانان ایالت راخین یا روهینگیا از ترس گلوله‌های ارتش میانمار به مرز‌های این کشور به شدت نسبت به احتمال ورود این مسلمانان درمانده به خاک کشورش ابراز نگرانی کرد.

فرار مسلمانان میانمار به بنگلادش روندی است که از دهه ۱۹۹۰ با آغاز کشتار‌های گسترده و خشونت‌های بی‌رحمانه مسلمانان از سوی دولت میانمار به صورت بی‌وقفه وجود داشته است به گونه‌ای که اکنون نزدیک به ۴۰۰ هزار مسلمان روهینگایی در بنگلاش سکونت دارد بدون آنکه تابعیت این کشور داشته باشند.

از سویی دیگر دولت «آنگ سان سوچی» که جایزه صلح نوبل نیز به او اعطا شده! طی بیانیه‌ای در توجیه کشتار‌های تازه مسلمانان توسط نیرو‌های نظامی میانمار گفته‌ است «افراط‌گرایان بنگالی روز جمعه با استفاده از چوب، شمشیر، تفتگ و نازنجک به مراکز پلیس حمله کرده‌اند».

مسلمانان روهینگیا صفت «بنگالی» را واژه‌ای توهین‌آمیز و موهن به خود می‌دانند چرا که صفت «بنگالی» این معنای تلویحی را با خود دارد که آن‌ها مهاجران غیرقانونی از بنگلادش هستند با اینکه سکونت اجداد آن‌ها در میانمار قدمتی چند صدساله دارد.

مسلمانان روهینگیایی چه کسانی هستند؟

مسلمانان روهینگیای میانمار را اغلب تحت ستم‌ترین اقلیت جهان می‌دانند. این مسلمانان جمعیتی بالغ بر یک میلیون دارند که در کشور ۵۰ میلیونی میانمار سکونت دارند که اکثریت آن را بودایی‌ها تشکیل می‌دهند.

تقریبا همه این جمعیت یک‌میلیونی در ایالت راخین در شمال غربی میانمار زندگی می‌کنند که جمعیتی تقریبا ۳ میلیونی دارد و یکی از فقیرترین ایالت‌های این کشور است؛ نزدیک به ۱۴۰ هزار نفر از این مسلمانان در اردوگاه‌های گتومانند زندگی می‌کنند که بدون اجازه دولت حق جابه‌جایی به دیگر نقاط کشور ندارند.

بنا بر قانون میانمار کسانی می‌توانند شهروند این کشور محسوب شوند که دست‌کم سکونت خانوادگی 60 ساله در خاک میانمار داشته باشند؛ مسلمانان روهینیگا با اینکه سابقه سکونت چند صدساله در میانمار دارند دولت این کشور از اعطای شهروندی به آنها خودداری می‌کنند.

عدم اعطای شهروندی به مسلمانان روهینیگایی میانمار موجب شده تا حق تحصیل، کار، مسافرت، ازدواح، عمل به شعائر دینی خود و همچنین دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی آنها به شدت محدود شده‌ است و همانند بیگانگان با آنها برخورد می‌شود.

رئیس‌جمهور صلح‌طلب و آوارگی مسلمانان میانمار

همه دولت‎های  میانمار مسلمانان این کشور را مهاجران بنگلادشی می‌‌دانند که به صورت غیرقانونی در این کشور سکونت دارند.

«تین سین» رئیس‌جمهور پیشین میانمار که بسیاری کشورهای غربی به خاطر اصلاحات ساختاری در این کشور تعریف و تمجید می‌کردند و از سال 2011 تا 2016 که رئیس‌جمهور میانمار بود مطلقا هیچ اصلاحی در زمینه بحران انسانی مسلمانان روهینیگا انجام نداد و در واقع سیاست‎های این رئیس‌‌جمهور اصلاح‌طلب و صلح‌گرا آشکار ضد روهینیگا بود.

«تین سین» در اکتبر سال 2012 پس از حمله خشونت‌بار و نیروهای نظامی و بودایی‌ها به مسلمانان که منجر به فاجعه زنده‌سوزی هزاران تن از مسلمانان و آواره‌شدن بیش از 100 هزار تن از آنها شد با ارسال نامه‌ای از سازمان ملل خواست تا مسلمانان روهینیگا را در دیگر کشورها سکونت دهد.

وی آشکار در آن نامه نوشت: تلاش ما معطوف به پشتیبانی از قومیتهای خودمان (بودایی) است، اما روهینگیایی‌ها که به صورت غیرقانونی از بنگلادش آمده‌اند جزء ملت ما نیستند و ما نمی‌توانیم حضور آنها را در میانمار بپذیریم.

بودایی‌ها خود را قوم برتر در میانمار می‌دانند و خود را از دیگر قومیت‎های این کشور به ویژه مسلمانان جدا می‌کنند؛ بودایی‌ها روهینگیایی‌ها را مهاجر می‌دانند حتی آنهایی که اجداد آنها قرنهاست که در میانمار زندگی می‌کنند.

قانون 1982 و سلب تابعیت مسلمانان

جامعه مسلمانان میانمار، روهینگیا، در قرن هفتم میلادی در این منطقه شکل گرفت و در برهه‌ای از تاریخ دارای حکومت اسلامی خودمختار چند صد ساله نیز بوده است. بر اساس آمار‌های دولتی نزدیک به ۸۰۰ هزار نفر مسلمان معروف به روهینگیا در میانمار زندگی می‌کنند که ۴ درصد مردم این کشور را تشکیل می‌دهند. با توجه به سیاست‌های نژادپرستانه و ضدبشری دولت میانمار، این آمار قابل اعتماد نبوده و منابع مستقل آمار واقعی را بسیار بیش از این تعداد و حتی گاهی تا ۱۵ میلیون نفر تخمین می‌زنند.

تا سال ۱۹۷۰ جامعه روهینگیا به عنوان اقلیتی قانونی در کشور برمه تلقی می‌شدند. در ۱۹۸۲ پس از اصلاحات انجام گرفته در قانون اساسی، حکومت برآمده از نظامیان، مسلمانان روهینگیا را شهروند برمه ندانست. پس از آن بود که دولت نظامی تدریجا شروع به بدرفتاری با جامعه مسلمانان کرد و آزادی‌های فردی و مذهبی و حقوق انسانی آن‌ها را انکار نمود. در اثر این فشار‌های ضد انسانی هزاران نفر از مسلمانان روهینگیا به کشور‌های همسایه گریختند.

اگرچه سازمان عفو بین‌الملل از دولت و پارلمان میانمار خواسته است که قانون شهروندی ۱۹۸۲ را لغو یا اصلاح کند؛ به نظر نمی‌رسد که چنین چیزی اتفاق بیافتد. این قانون روهینگیا را که قرن‌ها در آن سرزمین زیسته‌اند؛ شهروند میانمار نمی‌شناسد و در نتیجه دست دسته‌های بودایی دیوانه را برای کشتار و اخراج و به آتش کشیدن خانه و زندگی مسلمانان باز می‌گذارد. در واقع یک نوع هم‌رایی و همراهی گسترده درباره اخراج مسلمانان روهینگیا از میانمار بین دولت نظامی، راهبان بودایی و احزاب سیاسی به وجود آمده است. در نوامبر سال 2016 عده زیادی از مسلمانان روهینگیا پس از اینکه یک گروه شبه‌نظامی به پاسگاه‌های پلیس حمله کردند، ناچار به ترک میانمار شدند و به سوی کشور همسایه بنگلادش راه افتادند.

مسلمانان میانمار در فرودست‌ترین بخش جامعه قرار گرفته‌اند و حق شهروندی ندارند و در بنگلادش هم مهاجر غیرقانونی به شمار می‌روند.