تفاوت مالکیت منافع و حق انتفاع
حق مالکیت کامل ترین نوع حق مالی است و دارنده این حق میتواند هر استفاده ای که بخواهد از مال خود بکند.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش خبرنگار گروه حقوقی و قضایی ، بین مالکیت و منافع و حق انتفاع شباهت زیادی وجود دارد. ولی از نظر ماهوی و عملی نباید آن دو را یکسان شمرد.
انتهای پیام/
به گزارش خبرنگار گروه حقوقی و قضایی ، بین مالکیت و منافع و حق انتفاع شباهت زیادی وجود دارد. ولی از نظر ماهوی و عملی نباید آن دو را یکسان شمرد.حق مالکیت: کامل ترین نوع حق مالی است دارنده این حق میتواند هر استفاده ای که بخواهد از مال خود بکند. تنها حق عینی است که تا این اندازه کامل است.
حق مالکیت به دو قسم تقسیم میشود: 1- مالکیت بر روی عین 2- مالکیت بر روی منفعت
حق انتفاع: حقی است که به موجب آن یک نفر حق دارد از منافع مالی که متعلق به دیگری است استفاده کند.
در مالکیت منافع ما دو مالک داریم یکی مالک عین است و دیگری مالک منفعت. اما در حق انتفاع همواره یک مالک داریم هم مالک عین است هم مالک.
منفعت صرفاً به دارنده حق انتفاع اجازه داده شده است که برای مدت معینی از منافع مالی که در خدمت اوست استفاده کند.
در مالکیت منافع، لحظهها و ذرههای منفعت در ملک صاحب آن به وجود میآید، ولی در حق انتفاع، منفعت به مالک عین تعلق دارد و در ملک او هم به وجود میآید و صاحب حق فقط میتواند از آن متنفع شود. (ماده ۴۰ قانون مدنی).
برای مثال در اجاره، مستاجر در اثر عقد مالک منافع عین مستاجره میشود، و بر طبق قاعده میتواند آن را به دیگری منتقل کند.
ولی در حق سکنی، صاحب حق مالک منافع نیست تا حق تصرف در آن را داشته باشد و به همین جهت اجاره ملکی که موضوع حق انتفاع قرار گرفته است از طرف صاحب حق نیز درست نیست، مگر اینکه مقصود از اجاره واگذاری اصل حق باشد.
به بیان دیگر مالکیت منفعت حقی است کامل که امتیازهای مالکیت را دارد در حالی که حق انتفاع به آن حد کمال نرسیده و صاحب آن تنها از حق استعمال و انتفاع بهرهمند است.
فرض کنیم باغی برای مدت دوسال به اجاره داده شود. در این مدت مستاجر مالک منافع باغ است و تمام ذرههای میوه در ملک او به وجود میآید پس در روزی که مدت اجاره پایان میپذیرد آنچه از میوهها بر سر درختان باقی است به او تعلق دارد و میتواند پس از مدت اجاره نیز آنها را بچیند.
ولی اگر حق انتفاع از همین باغ به مدت دو سال به او واگذار شده بود، چون منتفع مالک منافع نمیشد، ذرههای میوه نیز در ملک او به وجود نمیآمد و به صاحب اصلی باغ تعلق داشت جز اینکه او میتوانست طرف دوسال از آنها بهره برداری کند؛
بنابراین در اخرین روز سال حق او نیز از بین میرفت و دیگر نمیتوانست میوههایی را که هنوز بر درخت باقی است بچیند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *