حنجرهای که وقف سیدالشهدا شد
حال اگر طرف حال تو بزرگمردان و شیر زنانی است که تاریخ ساختهاند و هر چه در توان داشتهاند ضمیمه مظلومیت خود برای نجات بشر به کار گرفتهاند، بهمراتب وظیفه سنگینتر است و تنها نوایی از بهشت میتواند تو را به سرمنزل مقصود برساند.
نغمه داوودی سلیم موذن زاده اردبیلی سلطان الذاکرین میراث داری همان نوایی است که هیچ تنابنده ای را فرصت بازتعریف حقیقت آن نیست. این مداح اهلبیت که حنجره خود را وقف سیدالشهدا ساخته بیش از تولد و از بدو خلقت مسئولیتی خطیر بر عهده داشت تا در زمانهای که دروغ و دغل نقاب بر حقیقت مظلومیت اهلبیت (ع) میکشد در مجالس خرد و بزرگ از دردها بگوید و از درمانها، از زخمها و از حسرتها، از تشنگیهای خود طلبیده و از ریاضتهای خودخواسته و از تمام آنچه باید من و تو به حالش بگریم و از گریه خود عبرت گیریم.
میراث داری لحن خوش داوودی
خاندان موذن زاده جزو نادر خانوادههایی هستند که لحن خوش و نوای داوودیشان نهتنها بر عموم شنوندگان و دوستداران بلکه بر اهلفن پوشیده نیست.
در سال ۱۳۲۱ هجری شمسی تنها یک اتفاق کوچک موجب شد بشریت در مقابل این اعجاز به خود آید و نام شیخ عبدالکریم موذن زاده پدر سلیم موذن زاده از غربت به اوج گلدستههای مساجد کشانده شود.
شاید اگر امکانات سمعی بصری امروز وجود داشت شیخ فرج جد سلیم نیز در غربت نمیماند و صدای بیبدیل وی مرزها را درمینوردید و تمام عشاق اهلبیت و شیعیان جهان را باجان و دل در مراسم ملکوتی نماز حاضر میساخت.
فرزند شیخ فرج البته بهپاس ارادت به اهلبیت فرصتی یافت تا صدای موذن زادهها را به گوش خیل بیشتری از شنوندگان برساند.
شیخ عبدالکریم که بسیاری وی را نخستین موذن در ایران میشناسند در سال ۱۲۷۳ شمسی در محله تازه شهر اردبیل متولد شد و تا سال ۱۳۲۱ نوای توحیدیاش از مناره مسجد میرزاعلی اکبر به گوش میرسد.
در همین سال بود که در پی سفر به مشهد مقدس شبی در منزل یکی از دوستان اتراق کرد و سحرگاه که از پشتبام این منزل اذان سر داد گوشهای خفته را بیدار کرد و به درخواست امامجمعه وقت مسجد سلطانی که صدایش را شنیده بود ظهر همان روز مجدداً نوای اذان سر داد.
این اتفاق فتح بابی بود تا شیخ عبدالکریم بعد از بازگشت از مشهد در تهران مو ذن مسجد سلطانی شود تا زمانی که در ۱۳۲۹ دربازکن را وداع میگوید صدای اذان وی روزی سه بار از رادیو میدان ارک تهران شنیده شود.
که عشق آسان نمود اول…
شیخ عبدالکریم میراث صوت زیبای خود را به فرزندان پسر نیز منتقل میکند و در این میان صدای رحیم موذن زاده اردبیلی در فهرست آثار معنوی کشور به ثبت میرسد و سلیم یادگار لحن داوودی پدر مسئولیتی خطیر در مداحی اهلبیت را بر عهده میگیرد.
در تمام ۸۱ سالی که زیسته است تا به یاد دارد مداح اهلبیت بوده و از بدو نوجوانی که خود را شناخته و دین خود را ادراک کرده غلامی خاندانی را برعهدهگرفته که تمسک مسلمانان جهاناند.
میگوید حنجرهاش وقف سیدالشهدا است و صحیح نیست به غیر این به کار آید و باوجود کهولت سن همچنان گرمیبخش مجالسی است که حضارش جویندگان تشنه حقیقت قیام کربلا هستند.
دستودلبازی نوای روحبخش سلیم در مداحی، نوحهخوانی، مولودیخوانی، اذان و قرائت قرآن موجب شده شنودگانش انگشتر تحیر به لب گرفته و شیفتهوار با تنی لرزان از خاموشی و غفلت چندین ساله گوش به حقیقتی بسپارند که این مداح اهلبیت را یک سر و گردن متمایز از دیگران ساخته است.
نه از برای غرور و تفاخر و نه از برای منیت که مجالس سلیم همه ما است و یکدستی و همدلی آنجا که با تمام وجود غم غربت و تنهایی زینب کبرا (س) را به فریاد میکشد و از حنجرهای زخمخورده از بیمهری قساوتها و منیت ها یاد علیاصغر (ع) در قنداق را زنده میکند.
و آن زمان که به شاه شهیدان رسیده و با بهرهگیری از شعرای اهلبیت اردبیل که هر یک نگینی بر تارک مرثیه حسینی هستند، روح خفته بشریت را نهیب میزند و با دستهای مشت کرده انسان غافل را هشدار میدهد.
مرزها شکسته است در نوای داوودی تو
نزدیک به هفت دهه اردبیلیها با صدای موذن زادهها افطار کرده یا روزه آغاز کردهاند. در وقت نماز خود را به مسجد رساندهاند و در مراسمات پای منبر مداحی میراث دارانی نشستهاند که نوایی از بهشت را در حنجره خود به ودیعه دارند.
در طول این سالها سلطان الذاکرین مداحی خود را محدود به زبان ترکی که جان جانان به آتش میکشد و اردبیل را به شهر حسینت و عزاداری حسینی شهره ساخته محدود نکرده است.
این مداح خوشسابقه به زبانهای فارسی، عربی و حتی انگلیسی نیز مداحی کرده تا پیامش را محدود به زبان مادری نساخته باشد و این نوای شیرین برود تا در روح و جان مسلمانان و شیفتگان اهلبیت در هرجایی و هر زبانی از کره خاکی که هستند بنشیند.
همینها موجب شده سلیم موذن زاده اردبیلی محدود به مرزهای اردبیل نماند و با انتشار نواهایی به زبانهای متعدد روح بسیاری را رهسپار معرفت اسلام و شیعه سازد.
سلیم موذن زاده اردبیلی دریکی از مراسمات اخیر خود وصیت کرده است تا این نوکر پیر آستان اهلبیت را بانوای «زینب، زینب» در اردبیل تشییع و سپس برای تدفین به جوار بارگاه نورانی امام رضا (ع) در مشهد مقدس انتقال دهند.
بهراستیکه تنها صداست که میماند و یاد و خاطره نوای داوودیش باروح و جان مردم اردبیل و مردمان سایر نقاط جهان آمیخته تا مرثیه بغضهای زینب کبرا (س) را کسی یادآور شود که ارادتش به خاندان اهلبیت بر هیچکس پوشیده نیست.
/انتهای پیام/
:
انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید
محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای منتشر میشود.
