متاورس چیست و کجاست؟

– توضیح در مورد «متاورس»، یکی از پر هیاهوترین مقاصد سال با این واقعیت آغاز می‌شود که به طور دقیق، واقعی نیست.

 

با وجود این و با داشتن چنین ضعف وجودی، «متاورس»، توانست برخی از بزرگ‌ترین برند‌ها و رویداد‌های جهان را به خود جذب کند.

 

در حالی که پیش بینی‌ها از جایگزینی اینترنت با «متاورس» در آینده نزدیک خبر می‌دهند و تاکنون چندین شرکت بزرگ فناوری واگن خود را به قطار «متاورس» بسته اند، منتقدان استدلال می‌کنند که این یک ترفند بازاریابی است که «هرگز نور روز را نخواهد دید.»

 

گزارش‌های «zeebiz و راب ریپورت»، تلاش هدفمندی برای آشکار ساختن این مفهوم داشته اند که در زیر ارائه می‌شوند.

 

 

اصطلاح «متاورس»، نخستین بار توسط «نیل استفنسون» در سال ۱۹۹۲ در رمان علمی – تخیلی «snoe crash» ابداع شد اما آن چه که در ماه‌های اخیر با آن مواجه شده و از آن خوانده و شنیده‎ایم، «متاورس» به معنای شبکه‌ای از جهان‌های مجازی سه بعدی است که بر ارتباط اجتماعی متمرکز شده و می‌توان آن را به عنوان یک محیط دیجیتال شبیه سازی شده تعریف کرد که از واقعیت افزوده (AR)، واقعیت مجازی (VR) و بلاک چین استفاده می‌کند؛ این فضا با تقلید از دنیای واقعی همه چیز مانند بازی ها، جلسات و خرید را پوشش می‌دهد.

 

در واقع، «متاورس» با اشکال متنوعی از فناوری مانند زیرساخت‌های ابری، ابزار‌های نرم افزاری، پلتفرم ها، برنامه‌های کاربردی، محتوای تولید شده توسط کاربر و سخت افزار هدایت می‌شود.

 

علاوه بر الزامات فنی، «متاورس» شامل تجربیات کاربری مختلفی از جمله، اما نه محدود به سرگرمی، بازی، تجارت، تعاملات اجتماعی، آموزش و تحقیق خواهد بود.

 

برای مثال، شما با استفاده از یک هدست واقعیت مجازی از خانه مجازی در «متاورس» دیدن یا با عینک واقعیت افزوده در کنفرانس‌های دیجیتال شرکت می‌کنید.

 

برای درک بهتر ویژگی‌های «متاورس» را فهرست می‌کنیم:
- مقیاس انبوه
- قابلیت همکاری
- همزمانی با دنیای واقعی
- مداومت
- دنیای مجازی سه بعدی
- تعداد نامحدود کاربر
- تداوم داده‌ها

 

 

در سال‌های اخیر «متاورس»، نماد همگرایی دیجیتالی شده که میلیارد‌ها نفر را در جهان به هم وصل می‌کند تا با روش‌هایی کاملا جدید با هم همکاری کنند.

 

«مارک زاکربرگ»، مالک «متا» (که قبلا فیس‌بوک نامیده می‌شد) تخمین زده که پنج تا ۱۰ سال برای تبدیل شدن ویژگی‌های کلیدی «متاورس» به جریان اصلی زمان لازم است.

 

با وجود تقریبا مقرون به صرفه شدن هدست‌های واقعیت مجازی در چند سال گذشته، هنوز راه درازی تا مقرون به صرفه شدن و تولید انبوه سخت افزار‌های واقعیت افزوده وجود دارد.

 

ضمن این که پیش نیاز تحقق این اهداف، پذیرش عمومی «متاورس» است؛ تا آن زمان پذیرندگان اولیه می‌توانند در مقیاس کوچک‌تر تجربه‌هایی را داشته باشند.

 

به نظر می‌رسد برای فرا رسیدن «متاورس»، به برنامه‌های کاربردی قانع کننده بیش از هر فاکتور دیگری نیاز است.

 

 

- روال ساختن دورکاری
- فعال کردن اقتصاد مجازی

و...

 

«متا» مالک اصلی تولید کننده هدست‌های واقعیت مجازی به عنوان اصلی‌ترین وسیله مورد نیاز برای حضور در «متاورس» است.

 

گفته شده که شرکت «اپل» هدست‌های واقعیت افزوده و واقعیت مجازی خود را در سال ۲۰۲۲ عرضه خواهد کرد و شرکت‌های دیگر نیز به سرعت در حال پیشرفت هستند.

 

در عین حال، کاربر باید بتواند با وسایل دیجیتال خود از جهان واقعی به «متاورس» برود؛ همچنین پس از حضور در «متاورس» باید نیاز‌های زیست در این جهان را از همین فضا خریداری کرد.

 

همچنین برخلاف وعده تئوریک «متاورس» مبنی بر ایجاد یک جهان جدید، توسعه دهندگان مجازی مشغول ایجاد املاک دیجیتال بوده و زمین‌های مجازی با ارز دیجیتال به فروش می‌روند یا اجاره می‌شوند.

 

در مجموع باید گفت که در حالی که هیچ فردی مالک «متاورس» نیست - درست مانند این که امروزه کسی صاحب اینترنت نیست - قطعاً بازیگران مهم زیادی در این فضا وجود خواهند داشت و شرکت‌هایی مانند «متا»، «مایکروسافت»، ...، می‌خواهند در میان آن‌ها حضور داشته باشند.

 

به همین دلیل است که آن‌ها میلیارد‌ها دلار برای تحقق رویای خود سرمایه گذاری می‌کنند.

 

 

ابهام پیرامون «متاورس» سبب طرح انتقاد‌های زیادی شده است.

 

پیش از پرداختن به انتقادها، باید گفت که هنوز تعریف یا توصیف واحدی برای «متاورس» و اهدافش وجود ندارد و هر فردی بسته به درک خود از «متاورس» آن را تعریف می‌کند.

 

در حال حاضر «متاورس» یک مفهوم پراکنده و دیستوپیایی است.

 

اگرچه حامیان «متاورس» خوش بینانه از آن به عنوان استانداردی باز و جهانی یاد می‌کنند، اما این تعریف با توجه به وسواس فعلی در مورد صنعت فناوری، بعید به نظر می‌رسد.

 

ضمن این که جهان‌های مجازی و اکو سیستم‌های آنلاین نزدیک به دو دهه است که در قالب بازی‌های آنلاین وجود دارند.

 

کارشناسان بر این باورند که واقعیت مجازی می‌تواند محیطی سمی به ویژه برای زنان و اقلیت‌ها باشد؛ ضمن این که تهدیدی وجودی برای رسانه‌های دیگر محسوب می‌شود.