حقیقت تاریخ وحشتناک کانادا در رابطه با بومیان

– «مدارس شبانه روزی کودکان بومی» در کانادا، مشکلات زیادی از جمله آسیب‌های میان نسلی و مرگ صد‌ها کودک را رقم زده است.

 

به گزارش «planksip»، تاریخ کانادا، بخش‌های تاریک زیادی دارد که بخشی از آن‌ها تا صد‌ها سال به طول انجامید.

 

مدارس شبانه روزی کودکان بومی بخشی تاریک از تاریخ کاناداست که در سال ۱۹۹۶ به طور رسمی پایان یافت، اما اثراتش روی مردم و فرهنگ بومی همچنان محسوس است.

 

مدارس شبانه روزی متعددی در کانادا تحت اداره دولت و کلیسای کاتولیک در قرن نوزدهم افتتاح شدند تا بومیان را از به اصطلاح «وحشیان بدوی» به مردم ساکن در آن سوی اقیانوس شبیه کنند.

 

در این روند کودکان بومی به اجبار از خانواده هایشان جدا شدند و رنج کشیدند؛ حتی آن دسته از بومیانی که مایل به آموزش فرزندان خود بودند نیز از این رنج در امان نماندند.

 

کودکان بومی که از مدارس شبانه روزی به نزد خانواده‌های خود بازگشتند، حتی دیگر نمی‌توانستند به زبان خود صحبت کنند.

 

اگرچه تاریخچه سیستم مدارس شبانه روزی کانادا با ویژگی سوءاستفاده مداوم از کودکان بومی مشخص می‌شود، اما در بردارنده «متیس»‌ها و «اینوئیت»‌ها نیز می‌شد و در کنار این سیستم، تلاش‌های متعددی برای دور کردن همه مردم بومی از روش‌های سنتی زندگی خود انجام شد تا به اصطلاح «متمدن» شوند.

 

شرایط اطراف و داخل مدارس شبانه روزی، آسیب قابل توجهی به کودکان بومی در حال تحصیل در این مراکز، خانواده ها، جوامع و فرهنگ‌ها وارد کرده که جبران ناپذیر هستند.

 

بیش از ۱۵۰ هزار کودک در کانادا، طی بیش از یک قرن از خانواده‌های خود دور و به این مدارس فرستاده شدند؛ فرهنگ و تمدن بومی، دائماً توسط کارکنان مدارس شبانه روزی تحقیر می‌شد؛ در نتیجه، بازماندگان عزت نفس پایین و احساس بی ارزش بودن دارند؛ این ۲ فاکتور بازماندگان و نسل‌های آینده آن‌ها را به اعتیاد به الکل، سوء مصرف مواد و خودکشی سوق داد.

 

علاوه بر این، کودکان بازمانده از مدارس شبانه روزی همچنان برای جا افتادن در جامعه اروپایی-کانادایی تلاش می‌کنند، اما تبعیض‌ها مانع از پیشرفت آن‌ها در این سیستم می‌شود؛ آن‌ها به جامعه خود هم تعلق ندارند؛ زیرا فرهنگ و زبان خود را فراموش کرده اند.

شمار زیادی از این کودکان به خانه بازنگشتند و جان خود را به دلایلی مانند عدم مراقبت، سوء تغذیه، سوء استفاده و به خطر افتادن سیستم ایمنی بدنشان، از دست دادند.

 

اجساد برخی از کودکان به خانه هایشان بازگردانده شد، اما برخی در گور‌های اطراف مدارس مسکونی بدون علامت دفن شدند.

 

شاید گور‌های آنان زمانی علامت گذاری شده بودند، اما این علائم در طول دهه‌ها و قرن‌ها از بین رفتند.

 

به برخی از والدین هرگز گفته نشد که فرزندانشان مرده‌اند و هرگز به خانه نمی‌آیند؛ گویا این کودکان اصلا هیچ معنایی نداشته و به دور انداخته شده باشند.

 

با آغاز روند تعطیلی مدارس مسکونی و تخریب ساختمان ها، هیچ کس متوجه نشد که آن‌ها در حال عبور از آخرین محل استراحت کودکانی هستند که هرگز نتوانستند به خانه بروند.

 

کشف ۲۱۵ گور بدون علامت در مدرسه شبانه روزی کودکان بومی، آغاز روند جست و جو برای یافتن گور‌هایی در سراسر کانادا شد.

 

اگرچه دولت کانادا در سال ۲۰۰۵ بابت خسارت وارد شده به جامعه بومیان عذرخواهی کرد، اما اقدام کافی در این زمینه انجام نداد؛ این روند بی حاصل عذرخواهی در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۱۷ نیز تکرار شد.

 

هنوز کار‌های زیادی برای انجام دادن در مورد مدرسه شبانه روزی کودکان بومی وجود دارد؛ زیرا این مدارس آسیب‌های عمیقی به جا گذاشت که نباید فراموش شوند.

 

این بخشی از تاریخ وحشتناک و غمبار کانادا و آمریکای شمالی است که باید از تکرار آن جلوگیری کرد.