پاراوزنه‌بردار طلایی ایران در توکیو: فعلاً آرزویم فقط استراحت و خواب است

- روح الله رستمی قهرمان مسابقات پاراوزنه‌برداری بازی‌های پارالمپیک توکیو که موفق شد اولین مدال طلای کاروان ایران را در این مسابقات بدست آورد، میهمان برنامه تلویزیونی «شب نشینی» بود.

وی اظهار داشت: متولد قم هستم و تا ۱۴ سالگی در این شهر زندگی می‌کردم و بعد به تهران مهاجرت کردم. ۵ تا بچه بودیم، سه برادر و دو خواهر که برادرانم هم تکواندوکار بودند. پدرم نظامی است، اما زیاد اخلاقش به نظامیان نرفته است. تنها فرزند معلول خانواده هستم و طبیعتا به من توجه بیشتری می‌شد. به عبارتی فرزند محبوب خانواده بودم، اما همه سعی می‌کردند طبیعی رفتار کنند تا از سوی من ترحم برداشت نشود. به همین دلیل هم هیچ گاه ترحمی از سمت خانواده‌ام حس نکردم.

رستمی تصریح کرد: در سال ۸۴ حدود یک سال با بیماری عفونی دست و پنجه نرم کردم و مرا خیلی اذیت کرد و بسیار ضعیف شدم. به همین خاطر وزنم به طور محسوسی کم شد و در بیمارستان بستری شدم. به پدر و مادرم این دوران بسیار سخت گذشت و به فکر فرو رفتند که چطور می‌توانند مرا قدرتمند کنند تا با بیماری‌هایم کنار بیایم. پرس و جو کردند؛ در محله ما باشگاه بدنسازی بود و به من پیشنهاد شد که همراه برادرانم به این باشگاه برویم. همه وسایل باشگاه برای افراد سالم بود و احتمال می‌دادیم مرا پذیرش نکنند، چون مسئولیت داشت، اما بر خلاف تصورمان استقبال خوبی از من کردند و مربی‌ام به من کمک زیادی کرد.

مرد طلایی وزنه‌برداری پارالمپیک عنوان کرد: در دو دسته وزنی رکورددار بودم و بالاترین مقام‌ها را آورده‌ام. در حالت عادی در ورزش آرزویی ندارم، اما ورزش اینگونه است که از جایی به بعد مسائلی برایت مهم می‌شود که تا آن موقع مهم نبوده و آن این است که تلاش کنی آوازه میهنت را سر زبان‌ها بیاندازی و پرچم کشورت را در همه میادین بالا ببری. این چیزی فراتر از ورزش است و یک موضوع فردی نیست.

رستمی درباره آرزوهایش افزود: بعد از کسب طلای پارالمپیک فعلاً فقط آرزویم استراحت و خواب است. برای توکیو روزی دو سه ساعت تمرین داشتم، اما چون رشته‌ام یک ورزش قدرتی است، در تمرینات روزانه روزی چند هزار تن وزنه بالا و پایین می‌کنیم. نسبت به بقیه افراد خوراک عجیبی نداریم، اما اگر نزدیک مسابقات باشیم میزان کالری دریافت شده را باید مدیریت و رعایت کنیم.

وی ادامه داد: فقط ورزش می‌کنم و تنها درآمدم از ورزش است. جوایز هم به این صورت است که جوایز المپیک توکیو در مقایسه با المپیک لندن کمتر هم هست، چون جایزه المپیک لندن برای مدال طلا ۲۰۰ سکه بود، اما الان سکه نمی‌دهند پول می‌دهند و مبلغ آن ۲ میلیارد تومان که ۲۰۰ سکه خیلی بیشتر از دو میلیارد است. زمینه حمایت اسپانسر‌ها از ورزش معلولین در کشور ضعف زیادی وجود دارد و حامیان مالی نسبت به معلولان کم لطف هستند.

قهرمان پارالمپیک توکیو اظهار داشت: در این دوره از مسابقات آمار مدال‌های ایران بسیار خوب بود. برخورد دیگر کشور‌ها با ما توام با احترام و ارزش قائل شدن است، چون ورزشکاران نامی در ایران داریم باعث می‌شود همیشه مورد تقدیر و احترام باشیم.

رستمی درباره تفریح‌ها و اوقات فراغتش عنوان کرد: تفریحم علاوه بر ورزش کردن، کتاب رمان خواندن و فیلم دیدن است. از کتاب‌ها رمان‌های اجتماعی و مذهبی و از فیلم‌ها آثار مجیدی و حاتمی کیا را دوست دارم.

وی در پاسخ به این سوال که اگر بخواهد غیر از ورزش به فعالیت در زمینه دیگری بپردازد چه مسیری را دنبال می‌کند گفت: فیلم ورزشی خیلی کم داریم و به این حوزه اصلاً پرداخته نشده است. اگر بخواهم فیلمساز شوم فیلم ورزشی می‌سازم و اینکه یک ورزشکار از چه مرحله تا چه مرحله‌ای باید طی کند تا به بهترین درجات برسد را به تصویر می‌کشم.

مدال آور وزنه برداری ایران تصریح کرد: اعتقادات مذهبی به من دلگرمی می‌دهد. هر کس در هر شرایط سختی که هست باورهایش به کمکش می‌آید و من هم از این قائده مستثنی نبودم.

رستمی ماجرای مصدومیتش یک ماه مانده به پارالمپیک را تعریف کرد و افزود: یک ماه مانده به پارالمپیک در جریان تمرین آسیب دیدگی شدید دست برایم پیش آمد و شرایط خیلی سختی بود، چون همه منتظر رکورد زدن و طلا برای من بودند و این آسیب روحی هم به من زد؛ خیلی بهم ریخته بودم و همین توکل و توسل مرا نگه داشت تا به خودم مسلط باشم. من و دو نفر دیگر در این رشته را از ابتدا طلایی و روی مدال طلای ما حساب کرده بودند و این فکر کردن درباره آینده و نتیجه این مصدومیت برای من بار روانی شدیدی داشت. بعد از بررسی‌های پزشکی به من گفتند عضله دستم پاره شده است و هیچ کاری نمی‌توان کرد. به شدت ناامید شده بودم و در پست‌ها و استوری‌هایم در فضای مجازی فقط از مردم می‌خواستم دعایم کنند تا شرمنده‌شان نشوم.

وی درباره سیامند رحمان وزنه بردار معلول ایرانی که چندی پیش فوت کرد ادامه داد: سیامند را به اعتماد به نفسش می‌شناسم؛ او هیچ وقت دوست نداشت به نشدن فکر کند و هرکاری را شروع می‌کرد دوست داشت تمامش کند. در یکی از اردو‌ها واقعا آماده نبود و یک وزنه را بد زد من داشتم از او فیلم می‌گرفتم وقتی به او نشان دادم گفت: «این فیلم را پاک کن»، چون دوست نداشت کسی او را با ضعف ببیند. در یک کلام رحمان اراده بلندی داشت.

مدال آور ایرانی در پارالمپیک توکیو اظهار داشت: ورود به عرصه ورزش نگاهم را به زندگی عوض کرد. در مواجهه با بسیاری از مشکلات قبل از ورزش طور دیگری برخورد می‌کردم و بعد از ورود به ورزش دیدگاهم مثبت‌تر شد و بهتر با مشکلات مواجه می‌شوم.

رستمی افزود: همیشه اعتقاد داشته ام در فضایی که داریم زندگی می‌کنیم و موفقیت‌هایی که به آن‌ها دست پیدا می‌کنیم را مرهون خون شهدایی هستیم که در هر دوره با جان خودشان این انقلاب را حفظ کردند بعد از آن، موفقیتم را مدیون خانواده و پدر و مادرم هستم که از جان و دل برایم مایه گذاشتند و هیچ وقت کم نگذاشتند و نگفتند خسته شدیم. ۱۳ سال در عرصه ورزش کمک حال و همراهم بودند. روز‌های سختی را گذراندیم و همیشه خانواده یار و یاورم بودند.